Jak ujarzmić wiecznie wściekłego wulgarnego mężczyznę?

Przed rokiem wyszłam za mąż, bo wierzyłam, że mój narzeczony to męzczyzna mojego życia- mimo ze znalam go zaledwie kilka miesięcy. Raczej dość atrajcyjna, towarzyska i bardzo rodzinna kobieta wreszcie poczuła, że to ten.
Tak naprawdę to poza tym przekonaniem, nie było nic pięknego w tym związku już od samego początku. Wyzywał mnie, krzyczal na mnie, nie chcial mowic o swojej przeszlosci... Uznalam, ze zmieni się, bo przeciez nikt, kto zna kobietę dwa miesiące nie oświadcza sie jej, jesli jej nie kocha. Tak wiec z tym przekonaniem wyszlam za mąż. Oczywiście nic się nie zmieniło, a doszly dodatkowe problemy- osobne konta i niechęć męża do informowania mnie o swoich zarobkach, wydatkach, priotytet, jakim okazala się praca, a ponadto nadzwyczaj bliskie kontakty z matką, weekendy spędzane oddzielnie- kazdy u swoich rodziców (mieszkamy ok. 100 km od domów rodzinnych) i to ze on musi z mamą. Każda rozmowa na temat wspolnoty majątkowej, spraw intymnych, obojętnie- nawet zupelnie przyziemnych tematów konczy sie AWANTURĄ, bo mąż twierdzi, że to "bzdury", ze zadaje "głupie pytania" i zaczyna się. Najpierw wrzeszczy na mnie, doprowadzając mnie tymi wrzaskami do złości (no bo jak mogę siedziec cicho, jesli ktos na mnie krzyczy bez powodu????), potem mnie obraża, poniża- wyzywa mnie od różnych ! No i co ja mam zrobic??? Moje poczucie wartości strasznie spadło, bo dotąd czułam się ciekawą, dość ładną i wykształconą kobieta teraz jestem w awanturniczych słowach męża kimś skrajnie odmiennym... to starsznie boli.
Chodzę wokół niego jak koło jajka, ale zawsze jest cos, co go wytrąci z równowagi. Przecież ja mu wybaczyłam tyle rzeczy i godzę sie na nie... a on nie chce ze mną w ogóle rozmawiać, na zaden temat... chyba ze dotyczy pracy- jego pracy oczywiscie. Coż ja mam zrobić? Jak reagować na awanturnicze usposobienie męża? Co zrobić, zeby normalnie rozmawiał? Bo on nie rozmawia w ogóle- chyba, ze rozmowa dotyczy jego, oj to rozmawialby godzinami. Najgorsze jest to, ze jak sie uspokoi, ja jestem dość rozdrazniona (agresja budzi przeciez agresje), zwala wtedy całą winę na mnie ! Ze to przeze mnie wszystko, ze on sie denerwuje tylko przez moje pytania, ze to ja jestem kłótliwa... zadne tłumaczenia mu nie pomagają... juz nie wiem, co ja mam robic i jak do niego podejsc, zeby zaczal mnie normalnie z szacunkiem traktowac. Niewiele brakuje, zebym spakowala sie i zostawila go (bo ile można chodzić rozdygotanym z nerwów albo zaplakanym- żadne z tych emocji, nie wywołują w moim mężu specjalnie zrozumienia)... ale chcialabym, o ile sie da, ratowac to malzenstwo... Co mam zrobic, zeby mnie nie ponizal, nie wyzywal i zeby na mnie nie krzyczal? Czy w ogóle jest jakas nadzieja na zmianę jego zachowania?