Kobieca logika i sprzeczne sygnały.

Moi drodzy, chciałbym poruszyć temat pewnej dziewczyny a łapiąc się ogółu - to kobiecej logiki.
Nie ukrywam, że przydałaby mi się pomoc w stworzeniu mapy labiryntu jaki siedzi w głowie Panny M.
Liczyłbym na pomoc głównie żeńskiej części tego forum ;)

Otóż w sumie całą hisotoryjkę można sobie przeczytać w tym temacie:
http://forum.we-dwoje.pl/topics32/wielki-powrot-vt29239.htm#1655248

Ale to co poruszyć chciałbym tutaj to wydarzenia, które mają miejsca teraz.

Przy rozstaniu mówiłem, że nie wyobrażam sobie kontaktu z nią na poziomie przyjaciel/przyjaciółka,
bo byłoby to dla mnie zbyt ciężkie, zwłaszcza, że bardzo ją kocham (jeszcze) i nie umiałbym po prostu zapytać co u niej.
Ona na ten kontakt nalegała, że będziemy się spotykać, rozmawiać, bo jestem dla niej najważniejszy i nadal ma do mnie uczucia, ale nie widzi sensu w tym żebyśmy byli razem.
Dyplomatycznie dopuściłem kontakt mówiąc, że możemy się spotkać, ale tylko i wyłącznie w celu naprawienia tego co nas łączyło, inaczej nie chcę. Dodałem, że "wiesz gdzie mieszkam, jak kiedyś Ci mnie zabraknie to zapukaj. Nie przychodź jednak jeżeli zaczniesz się z kimś spotykać, albo ja, bo nie pozwolę Ci złamać mi serca drugi raz."

Miałem około miesiąc spokoju.
Byłem wręcz pewien, ze związała się z chłopakiem, o którego wszystko poszło. Starszego od niej o 3, a ode mnie o 5 lat doktoranta. Dochodziły mnie słuchy, że gdzieś tam byli razem itp.

Ostatnio zaczęła do mnie pisać, jak się czuję i co z moim zdrowiem. Że jej rodzice cały czas podczas rozmów przez skypa wypytują o mnie, oraz jej babcia u której spędziliśmy ostatnie wakacje również próbuje się dowiedzieć co się ze mną dzieje.
Za każdym razem mnie pozdrawiają, a jej własna matka ograniczyła z nią kontakt, ze względu na mnie (że nie jesteśmy już razem).

Odpisałem, żeby podziękowała, pozdrowiła również, i że moje wyniki badań są jakie są ale niech powie dobre, żeby się nikt nie martwił. Rozwinęła się dyskusja, że jednak coś jest nieciekawego z moim zdrowiem, na co odparłem, że im mniej wie, tym lepiej śpi. Obrażona zakończyła słowami, że po prostu się martwi, ale już nie będzie, pa.

To dziwne, bo za każdym razem jak jest poruszany temat mojego zdrowia, to mówi, że a to rodzice, a to babcia.
Mówię, czy ona się martwi, czy rodzice.

-"Jedno i drugie".

Kilka dni wcześniej zadzwoniła do mnie moja siostra, że Panna M pisała do niej na fb, że przez ten cały czas ona chce do mnie wrócić i że jest cały czas sama, ale jak widzi jak teraz się zachowuję (po prostu się do niej nie odzywam i żyję własnym życiem. Pracuję, remontuję dom, studiuję i imprezuję też) to już sama nie wie, i że to chyba zły pomysł - Ta informacja również mnie trochę poruszyła, bo akurat tego się nie spodziewałem.
Znam ją jako osobę bardzo dumną, która raczej trzyma się konsekwentnie swoich postanowień i decyzji.
Nie poruszyła w rozmowach ze mną tematu nas, albo nawet tego, żebyśmy gdzieś się spotkali. Co działa w drugą stronę. Siostrze pisze jedno, a mi nic.

Jest kilka hipotez dotyczących tego co się dzieje.
1.) Pan doktor zakręcił sobie ją, po czym stwierdził, że fajnie było, na razie.
2.) Pan doktor okazała się nie tak fajny i zaczęła mieć wątpliwości, bo w sumie ze mną było dobrze.
3.) Ja błędnie myślałem, że Pan doktor jest prowodyrem całego rozstania, a ona zorientowała się, że popełniła błąd zostawiając mnie.
4.) Mówi tylko tak, żeby się oczyścić i mieć święty spokój. Coś na zasadzie zjeść jabłko i mieć jabłko.
5.) Pisze z braku laku, żeby rodzice dali jej spokój, a ona sama nic nie chce.

Pomimo tego, że bardzo kocham, to wątpię bym potrafił jakkolwiek to już teraz odbudować. Za każdym razem mam przed oczami ją z nim, a co oni robili, jak spędzali czas itp. będzie mnie prawdopodobnie nękało długo długo i chyba nigdy się tego nie dowiem. Nie jestem jej w stanie już zaufać i znów cieszyć się z tego, że jest przy mnie, gdy raz już sobie poszła. Ale nie potrafię jej tak o napisać "nie pisz do mnie" Wolałbym mieć czarne na białym co ona chce i co czuje (ale też nie zamierzam wprost o to pytać). Wtedy, nie ukrywam, miałbym jakąś tam satysfakcję z tego, że ma ochotę do mnie wrócić, a to ja będę tym, który powie nie. Kolokwialnie mówiąc - wygrałbym to rozstanie.

Któraś kobita tutaj ogarnia o co chodzi?