Ludzka natura czy głupota?

Witam wszystkich, jestem nowy na forum. Postanowiłem opisać moją zakręconą, lecz bardzo bolesną historię. Trzy lata temu poznałem na pewnym portalu, dziewczynę. Nie był to portal o randkach tylko grałem tam w makao. W sumie to poznałem tam tą dziewczynę i jej znajomą, która jak się okazało mieszka parę kilometrów ode mnie. Jakoś dziwnym trafem zaczęliśmy umawiać się codziennie na grę, miło spędzaliśmy czas i tak dalej. Mijały dni tygodnie, zacząłem z tą dziewczyną rozmawiać na gg, z czasem na skypie. Okazało się, że mieszka w Wolsztynie, ponad 300 kilometrów ode mnie. Rozmawialiśmy codziennie o ustalonej porze, taka nasza godzinie. Pewnego dnia poznałem dziewczynę, tu na miejscu, zaczęliśmy się spotykać itd. Zostaliśmy parą. Powiedziałem o tym tej dziewczynie z Wolsztyna. Zrobiło się dziwnie. Nasz kontakt się ograniczył do minimum. Ona znalazła sobie faceta. Po jakimś czasie poprosiłem o rozmowę. Okazało się, że ona mnie kocha i tego wieczoru gdy powiedziałem jej, że mam dziewczynę chciała mi to wyznać, ale nie zdążyła. Nie bardzo rozumiałem wtedy co ona czuje. Mijały miesiące, kontakt był, ale słaby. Ja rozstałem się ze swoją dziewczyną. Ona źle czuła się w swoim związku. Pewnego dnia przyjechała, znaliśmy się już rok. Spędziliśmy cały dzień razem, nocowała u mnie. Kochaliśmy się wtedy, oboje tego bardzo pragnęliśmy. Na drugi dzień wyjechała. Jeszcze tego samego wieczoru, zapytała na skypie czy zostaniemy parą. Przeraziłem się. Odmówiłem, tłumacząc, ale jak tak na odległość, to bez sensu. Za dwa tygodnie znów przyjechała, było ja poprzednio, cudownie, coś drgnęło w moim sercu. Powiedziałem jej, że chcę z nią być. Dwa tygodnie później zrobiliśmy sobie wspólny wypad na kilka dni. Było rewelacyjnie. Po powrocie do domu zrozumiałem, że się w niej zakochałem i jak najprędzej ją o tym poinformowałem. Zaczęło się, tęsknota, ciągłe myślenie o niej, odliczanie dni do następnego spotkania. Jej miasto mnie urzekło, spotykaliśmy się jak najczęściej się dało i zawsze na minimum tydzień, lub dwa. Oszalałem na jej punkcie. Zrobiłbym dla niej wszystko. Jak to zakochani, zaczęliśmy myśleć o przyszłości bo jak tak żyć na odległość. Ustaliliśmy, że sierpień tego roku to będzie ten miesiąc, zamieszkamy razem. 7 lipca byłyby dwa lata. Planowałem się jej oświadczyć. Nie jesteśmy dziećmi pomyślałem ja 26 lat ona 23. To jest ona to jej szukałem. Byłem u niej na długi weekend majowy i coś mi nie pasowało. Miałem dziwne przeczucie, ale ona twierdziła, że nic się nie dzieje, że za dwa miesiące będziemy razem na zawsze. 6 maja wróciłem do domu. Nagle ona nie miała dla mnie czasu, bo zaczęła spotykać się z koleżankami. Zacząłem podejrzewać, że kogoś ma bo nie odbierała telefonu wieczorami. Gdy pytałem zarzekała się, że nigdy by mnie nie okłamała, i że nie ma nikogo. 5 czerwca moje serce pękło. Dowiedziałem się, że od jakiegoś czasu spotyka się z innym. Zadzwoniłem wieczorem, załamany i powiedziałem, żeby przestała kłamać bo wiem a ona dalej swoje, że nie, więc wysypałem karty na stół i przyznała się. Zaczęła płakać, prosić o wybaczenie, mówiła, że z nim skończy, bo chce być ze mną itd. A ja? Głupek uwierzyłem. Zaczęła mnie zwodzić, dawać jakieś, śmieszne terminy, kłamać. Żyłem jakby obok, nie sypiałem, nie jadłem, zawaliłem sesje, przez to wrzesień będzie ciekawy. Miesiąc wycięty z życia. Wylane litry łez. Pewna dobra znajoma, uświadomiła mi, że ona się mną bawi, że nie czuje nic, wykorzystuje to co czuje do niej, aby sobie ulżyć w pewnym sensie. Poradziła mi abym zerwał kontakt. Tak zrobiłem, blokada na gg, usunąłem skypa, z nk ją wyrzuciłem. Od prawie dwóch tygodni nie mamy kontaktu. Wszedłem ostatnio na jej bloga, a tam jej wypociny, że chce wrócić, zacząć do nowa, że zrozumiała swój błąd itd. Tylko, że ja już wiem swoje, za dużo nakłamała. Nikt w życiu nie dostarczył mi tyle bólu co ona, a ja nadal ją kocham . Wiem jedno nie potrafiłbym już z nią być, poznałem ją z najgorszej strony. Oczywiście wypada podać powód naszego rozstania. Stwierdziła, że za mało imprezowaliśmy. Teraz ma faceta, takiego rozrywkowego, co tydzień dyskoteki, alkohol itd. Ja nie jestem takim typem faceta, jestem romantykiem, i to chyba jest mój problem, bylem dla niej oparciem, pomagałem w każdej sytuacji, podnosiłem na duchu, bo gdy ją poznałem to była taka szara myszka, bardzo zakompleksiona. Jak się okazało jej brakowało wracania do domu o 5 nad ranem, w stanie upojenia.