Paląca partnerka! Ratunku!

Witajcie. Jestem z moją dziewczyną już prawie 2 lata. Kiedy się poznaliśmy, ona była nałogową palaczką (ok. paczki dziennie). Ja sam nie akceptuję palenia papierosów. Na wstępie zaznaczę, że wiem, że w pewnym sensie jestem sam sobie winny - nie powinienem zaczynać się spotykać z palącą dziewczyną, skoro mam z tym problem, tak też do tamtej pory działałem: taka dziewczyna była od razu u mnie skreślona. No, ale poznałem w końcu Ją i doszedłem do wniosku, że z drugiej strony nie mogę kogoś fantastycznego zostawić tylko ze względu na nałóg... Ile takich osób już przecież skreśliłem, i tak dalej. Miesiące leciały, ja wiedziałem, że z czasem albo będę to musiał zaakceptować w końcu, albo trzeba będzie się rozstać, albo ona rzuci. Po kilku miesiącach w rozmowie jakoś wyszło, że ona żałuje swojego nałogu i chciałaby rzucić, to było rok temu. Bardzo się wtedy ucieszyłem! Ustaliliśmy więc, że będę ją motywował, a ona spróbuje jeszcze raz rzucić. (Pali od ok. 10 lat, dwa razy próbowała rzucić, raz udało jej się rok nie palić).

Dziewczyna zaczęła systematycznie zmniejszać ilości wypalanych papierosów, a ja zacząłem tego pilnować. Jako osoba, która nie miała nigdy żadnego nałogu, nie rozumiałem, że trudno jest rzucić i może zbyt szybko oczekiwałem wyników. W każdym razie doszliśmy do momentu, że nie pali przy mnie i z rzadka, aż w końcu pojechaliśmy na miesięczne wakacje, gdzie byliśmy 24h ze sobą i wiem, że przez ten czas nie zapaliła ani jednego papierosa. Jakiś czas po tych wakacjach jeszcze starała się trzymać i nie paliła, chociaż wiadomo było jakoś, że ją skręca... No i niestety, po ok dwóch miesiącach abstynencji odkryłem przez przypadek, że ma w torebce papierosy (zauważyłem). Przyznała się, że wróciła do nałogu, a mnie to rozwścieczyło. Wynikło z tego kilka niekonstruktywnych awantur.

W tym momencie jest najgorzej, bo ona niby udaje, że nie pali, a ja udaję, że nie wiem, że pali. Palenie stało się tajemnicą poliszynela. Ona deklaruje, że chce rzucić, ja wiem, że jak idzie na piwko na miasto, to pali więcej niż zazwyczaj. Czyli jest tak, że codziennie pali 1-3 papierosów, myślę, że jak jest gdzieś na mieście to nawet 4-5. Czasem po okresie wymuszonej przeze mnie abstynencji potrafiła sobie sama pójść i na głodzie spalić pół paczki jednego wieczora, tak było jeszcze kilka miesięcy temu. Jakie to są dokładnie ilości, mogę się tylko domyślać, bo o tyle jesteśmy dogadani, że przy mnie nie pali i jak wychodzimy gdzieś wspólnie na imprezę, to ona już nie pali wtedy. Ale myślę, że to jest ok. paczki tygodniowo, może trochę mniej, per saldo. Nie potrafi tego wyrzucić w cholerę, ale wiem, że potrafi długo wytrzymać bez.

Ja sam nie potrafię tego zrozumieć, a papierosy od dziecka mnie obrzydzają. Nie wiem jaką strategię przyjąć. Z jednej strony naciskanie i wymuszanie wyników, to tylko niepotrzebna presja i napinka w związku i nie ma z tego nic dobrego, oprócz tego, że nałogowy palacz zaczyna się z tym chować. Oduczyłem się już o to się awanturować. Z drugiej strony motywowanie w sposób pozytywny też mało co daje. Np żeby ją pochwalić, że jakiegoś dnia nie paliła, to muszę się o to zapytać, a więc poruszyć ten drażliwy temat. A więc już trochę się zachowuję jak prokurator i policjant, na dodatek ona czuje się winna. Tak przynajmniej wynika z jej zachowania i z jej słów. Ja z kolei mam nieodparte wrażenie pretensji, że chcę ją pozbawić czegoś przyjemnego czy co. Doszło do tego, że aby zrozumieć ten fenomen, to osatnio sam próbuję się uzależnić od palenia, ale jakoś mi to nie wychodzi. Mnie w fajkach nic nie pociąga, nic nie smakuje i nie jestem w stanie zrozumieć jak można nie chcieć (nie móc) z tego zrezgnować?!

No i tu dochodzimy do sedna sprawy: jesteśmy ze sobą już prawie 2 lata i ja wiem, że ona chciałaby, żebym się jej oświadczył. Ja zresztą też chciałbym, bo uważam, że jest super dziewczyną i człowiekiem. Ale postawiłem sobie w głowie warunek, że nigdy się nie oświadczę palaczce. Nie wyobrażam sobie spędzenia z kimś takim życia. Tym bardziej, nie wyobrażam sobie zamieszkania z nałogowcem (jakieś fajki w szufladzie, na balkonie, parapecie, itp klimaty), ani posiadania dzieci (jak laski rzucają w ciąży, to po porodzie na ogół i tak wracają do palenia).

Co robić, co robić? Jak motywować? Jak rozmawiać? Jak dać zrozumienia, że dla mnie to naprawdę ważne? (Ona niby wie, że to dla mnie ważne, po rozmowie czy awanturze nie pali przez jakiś czas, ale potem i tak wraca do tego, jakby już rozmowa była nieaktualna)