Po zdradzie...

Czytam od jakiegoś czasu to forum. Czasmi się wypowiadam. Tego posta piszę z kilku powodów. I ku przestrodze innym, co by nie zdradzali, i żeby pokazać, że po zdradzie też może być dobrze oraz żeby pokazać, że jak ktoś raz zdradzi nie jest pozwiedzane że zrobi to po raz kolejny.
Zacznę od początku.
Poznaliśmy się jeszcze w podstawówce. Mijaliśmy się na korytarzu szkolnym. Ja miałam lat 13 on 15 Byliśmy i jesteśmy bardzo różni od siebie, jak ogień i woda I traf chciał, że przypadkiem spotkaliśmy się u wspólnego kolegi na imprezie. Zaczęliśmy rozmawiać ze sobą, potem w wspólnym gronie przyjaciół spotykać, potem spotkania były sam na sam. Byliśmy młodzi, ciekawi życia, szczęśliwi, zakochani. Mijały dni i tygodnie. Pewnego dnia rozstaliśmy się. Jednak nie na długo. Myśleliśmy że tak będzie lepiej. Ale nie było…jedno myślało o drugim, jedno za drugim tęskniło. I znowu zaczęliśmy się spotykać. Po pewnym czasie okazało się, że jestem w ciąży. Byłam za młoda, przerażona przyszłością. Przytulił mnie i powiedział, ze będzie dobrze, że damy sobie radę. Zaufałam, pobraliśmy się a za jakiś czas urodziłam ślicznego synka. Na początku nie było łatwo. Nie pracowałam. Kończyłam jeszcze szkołę policealną. Starałam się godzić obowiązki domowe z wychowaniem syna i nauką. Udało się  Poszłam do pracy, potem na świat przyszedł drugi syn. I znowu mijał dzień za dniem, tydzień za tygodniem. Dzieci rosły a my zaczęliśmy oddalać się od siebie. Przyszła szara rzeczywistość. Zaczęło w niej brakować uśmiechu, pocałunku, miłego słowa. Niby było wszystko ok., ale to tak tylko wyglądało. Próbowałam porozmawiać z mężem ale to nic nie dawało. Kończyło się kłótnią, albo stwierdzeniem że wymyślam, że to moja urojona wyobraźnia. Czułam ze coś jest nie tak, że coś się psuje. Nie byłam szczęśliwa, nie uśmiechałam się, brakowało mi czegoś. Mąż przychodził do domu z pracy. Czekał na niego dobry obiad, wysprzątany dom, uśmiechnięta żona. Lecz uśmiech szybko uciekał gdzieś. Mąż zjadał podany obiad, bral pilota, piwo i zwalał się na tapczan. Dzień się kończył i tak w kółko. A ja. No cóż…. Jak zawsze robiłam dobrą minę do złej gry. I co jakiś czas próbowałam rozmawiać. Oczywiście z marnym skutkiem. Co prawda po ciąży przytyłam (tyle że nie z przesadą). Ale kocha się nie za wygląd tylko za to jakim się jest. Choć nie powiem żebym nie była atrakcyjną kobietą. Nie dość że podobno wymyślałam, to stałam się dla niego gruba i obrzydliwa. Kiedyś mi powiedział że wolałby taką lalkę barbi a nie to co ma. Nic się innego nie liczyło. Byłam dla niego głupia, brzydka i gruba. Nie raz jak próbowałam porozmawiać to słyszałam do tego że mam się leczyć. Kończyło się kłótnią, wyzwiskami w moją stronę i próbą wyprowadzenia się. Maż po jakimś czasie zaczął szkołę. Zobowiązałam się pomóc mu w tym w zamian za pomoc w obowiązkach domowych. I tak ja prace jemu pisałam a on mnie wciąż wyzywał o byle co. Nawet zaczęłam podejrzewać ze kogoś miał. Jak zapytałam to powiedział, ze nie. Wierzę mu. Sytuacja się nie poprawiała. Wręcz przeciwnie. Nadto mąż postanowił wyjechać żeby zarobić kasę. Żeby niby lepiej się nam żyło. Tylko zapomniał wtedy, ze pieniądze to nie wszystko i one szczęścia nie dają. Podobno na jakiś czas tylko. Chciałam jeszcze przed wyjazdem wyjaśnić naszą sytuację. Odpowiedział że nie ma co wyjaśniać. A szkoda. Któregoś wieczora, jeszcze przed podjęciem decyzji o wyjeździe jak pisałam mu pracę i miałam włączone gg, pisałam coś do pracy, w narożniku monitora pojawiła się koperta i napis: nieznajomy przesyła wiadomość. Pomyślałam sobie: znowu jakiś nieszczęśliwiec albo napaleniec chce się bzyknąć. Przeczytałam. A tam ani słowa o bzykaniu czy tym podobne. Nigdy nie odpisywałam nieznajomym. Tym razem było inaczej. Nawiązała się rozmowa, okazał się normalnym facetem, który po prostu chciał pogadać. Pisaliśmy do 3 nad ranem. Oczywiście małżonka nie obchodziło w ogóle co robię. Pisaliśmy przez kilka dni. Było naprawdę miło. Po jakimś czasie zaproponował spotkanie. Ja mu odparłam że wolę nie, bo mnie podwójne życie jak co nie interesuje i że nie zamierzam pchać się w jakiś taki związek. Uszanował. Ale kusiło. Spotkaliśmy się w końcu. I jakie było moje zdziwienie i zaskoczenie. Nie dość że znałam go z widzenia, to jeszcze ujęło mnie to że nie próbował mnie nawet pocałować czy dotknąć. Po prostu gadaliśmy sobie jak dobrzy znajomi. Spotkaliśmy się kilka razy, rozmawialiśmy przez telefon, na gg. Nie chciał się ze mną przespać. Powiedział to kiedyś, bo dla niego byłam wartościową, miłą i ładną kobietą, która była na zakręcie życiowym. Uważał że jak dojdzie do czegoś więcej to mnie skrzywdzi tym. Miał rację. Z mężem nadal się nie układało. Choć cały czas próbowałam coś zrobić z naszym małżeństwem. Chciałam je poskładać, chciałam być znowu szczęśliwa z mężem a nie z kim innym. Znajomość zerwałam. Nie umiałam okłamywać męża. Ale przyszedł taki dzień, kiedy to maż wyzwał mnie po raz kolejny od najgorszej, uderzył mnie, powiedział ze jestem beznadziejna i dlatego ze mną nie sypia już od jakiegoś czasu. Wyszłam z domu. Nie chciałam się kłócić, nie chciałam słuchać wyzwisk w stosunku do mojej osoby. To za bardzo bolało. Płakałam. Poszłam do poznanego faceta. Jakiś czas się nie widzieliśmy. Przytulił… wtedy doszło do zdrady. Z jednej strony było mi dobrze. Ktoś zauważył, ze jestem normalną, wartościową kobietą. Z drugiej strony było mi źle, że złamałam słowa przysięgi małżeńskiej. Ale stało się. Tego już nie można było cofnąć. Zerwałam znajomość. Postanowiłam albo naprawię małżeństwo albo rozwiodę się i rozpocznę nowe życie. Ale przyszedł dzień, że mąż kilka dni po tym jak zerwałam znajomość przeczytał sms-a w komórce. I przyszły pytania, jak mogłam, dlaczego on, dlaczego to zrobiłam. Była złość i postanowienie rozstania się. Mąż postanowił się rano wyprowadzić. Odpowiedziałam mu na pytania dlaczego. Powiedziałam jak mnie traktował i co cały czas czułam i ze próbowałam powiedzieć i rozmawiać i ze nie chciał słuchać. Rano poszedł do pracy. Ja nie doszłam. Zasłabłam w drodze do pracy. Odebrał mnie ze szpitala. Potem mogliśmy spokojnie porozmawiać. Bez krzyku. Oboje płakaliśmy jak dzieci. Nigdy nie zapomnę jego łez. Podsumował tylko, że był głupi, bo mógł stracić kobietę którą bardzo kochał i kocha ale nie potrafił tego okazać. Powiedział, że wybacza ale nie zapomni. I czy ja będę chciała w takiej sytuacji z nim być. Ja obiecałam ze więcej tego nie zrobię on że się zmieni. I nagle zrobiłam się dobrą, atrakcyjną żoną. Pamięta o pocałunku, o przytuleniu. Od tego czasu minęło już półtora roku. Nauczyliśmy się rozmawiać ze sobą, chodzimy do kina, na kawę. Dostaję bez okazji kwiaty. Oboje dbamy o nasze małżeństwo, oboje staramy się. Nie zamierzam więcej go zdradzić, cały czas go kochałam i kocham i wiem że on też. Tak że nie zgodzę się z opinią wyczytaną na forum, że ciało puszczone raz puszcza się cały czas. Zależy wszystko od tego w jaki sposób doszło do zdrady oraz od ludzi w związku. My staramy się żeby nasz był z dnia na dzień coraz lepszy, trwalszy i mocniejszy. Nie powiem są też gorsze dni. Ale kto ich nie ma