Zdrada..najgorsza chyba...

Witajcie
Śledzę to forum od jakiegoś czasu szukając podobnej sytuacji, ale to co przytrafiło się mnie nie spotkało chyba nikogo z Was...
Od 6 lat byłam szczęśliwą żoną, mamą 5 letniej i 5 miesięcznej dziewczynki.Od jakiegoś czasu moje życie stopniowo zmienia się w koszmar. W moje 32 urodziny dowiedziałam się, że mój mąż mnie zdradza...że mu zaczęło zależeć na koleżance z pracy.Już wcześniej coś podejrzewałam , ale krył się dosyć dobrze. Dowiedziałam się przez głupie kłamstwo, które nie wiedzieć po co wymyślił. Na wszystkie moje pytania odpowiadał "nie wiem" , wiedział tylko to że mu zależy na niej, na mnie też ale z miłością już było gorzej. Tutaj też nic nie wiedział, kogo kocha czy w ogóle kocha.Dowiedziałam się, że przechodziliśmy kryzys( o którym to nie wiedziałam), że nie umieliśmy ze sobą rozmawiać, że robiłam problemy o wyjście z kumplami i takie tam banały, no i co najbardziej mnie zabolał- że niczym się nie interesuję, i łączą nas tylko dzieci i wspólni znajomi. Nie usłyszałam słowa "przepraszam", "przykro mi że cię skrzywdziłem", "wybacz". Nic z tych rzeczy. Nie obiecywał,że zerwie kontakt, bo to przecież koleżanka z pracy. Powolutku w moje serce zakradał się żal, ból, nie wiedziałam co robić w tej sytuacji. Pytałam ....tak jest mu bliska, nie mąż o niczym nie wie...tak rozmawiamy o uczuciach...a ja nie wierzyłam, po prostu był to dla mnie szok.Ufałam mu bezgranicznie, nigdy nie spodziewałam się tego noża w plecy.To on tak bardzo chciał drugiego dziecka, z miłości do mnie...Ona jest mężatką, ma syna..teraz już nie pytam, nie chcę wiedzieć więcej. Po rozmowie z psychologiem zdecydowałam- oczekuję, że zerwie z nią kontakt, całkowicie. Odpowiedź mnie zabiła- "nie wiem czy będę umiał"..i nawet nie starał się tego zrobić. W domu prawie się nie odzywaliśmy, on udawał że jest w porządku przed starszą dziewczynką, malutką prawie się nie zajmował. Czasem starał się mnie przytulić, objąć, chyba żeby mnie pocieszyć, ale wciąż dzwonił, wysyłał smsy do niej. Wyjechałam do Krakowa na 3 dni, wyciszyć umysł, włączyć emocje zdecydować co dalej, bo na niego liczyć nie mogłam- bo na pytanie jak długo ma zamiar tak żyć usłyszałam oczywiście "nie wiem".
Po powrocie otworzyłam się przed nim, chciałam aby wiedział co do niego czuję, jak strasznie mnie skrzywdził, jaki ból sprawia mi ta sytuacja. Na koniec zapytałam czy zerwie z nią definitywnie kontakt. Odpowiedział mi- "Nie da się zaprogramować, żeby przestać o kimś myśleć". Powiedziałam mu, że skoro tak rezygnuje tym samym z bycia ze mną i dziewczynkami, bo chcę żeby wyprowadził się z domu. I wyprowadził się 3 dni później. Tak jak gdyby dzieci i nasza rodzina nigdy nie istniały. Ból jest ogromny, niewyobrażalny, bo zawsze byliśmy szczęśliwym małżeństwem, rozumieliśmy się i układało nam się dobrze. W łóżku było nam cudownie. Czy ciąża zniszczyła to wszystko? Bo faktycznie nie mogliśmy współżyć przez problemy które się pojawiły w jej trakcie. Mąż twierdzi że to nie to.Że po prostu drobiazgi zaczęły mu we mnie przeszkadzać, i urosły do wielkich rozmiarów. Opowiada mi rzeczy które są banałami- a przez drobiazgi ludzie się przecież nie rozstają, tak? Twierdzi, że nie łączy ich seks, ale ja mu nie wierzę, już w nic nie wierzę. Mało rozmawiamy, prawie wcale, o jego wizji przyszłości dowiaduję się od znajomych i jestem przerażona...Nie minął miesiąc od kiedy dowiedziałam się o jego romansie a on już snuje plany jak się będziemy rozwodzić, alimenty, widzenia z dziećmi itd. Dla mnie to jest tak okrutne, że nie potrafię się pozbierać, wciąż zależy mi na nim, wciąż jeszcze go kocham, ale na jak długo starczy mi sił?? Wciąż dbam o siebie, uchodzę za piękną kobietę( muszę dbać o poczucie własnej wartości bo wiem,że ono zwykle spada do zera), przyjaciele nie mogą uwierzyć w to co się stało, zresztą ja też. Ona nie odeszła od męża, nie wiem czy w ogóle jej mąż wie o wszystkim, raczej nie. Co się stało z człowiekiem, który w moich oczach był odpowiedzialnym za rodzinę i kochającym mężem i ojcem?? Jak mógł tak po prostu wybrać Ją, nie mieści mi się to w głowie....
Uwierzcie, macie szczęście, że Wasi partnerzy żałują i szczerze przyznają się do błędu. Bo obojętność i znieczulenie na najbliższych to chyba najgorsza trauma przy czymś z natury tak okropnym jak ZDRADA.
Nie wiem jak dotrzeć do niego, czy jest sens. Może po prostu poddać się i czekać co przyniesie los- patrz pozew o rozwód.

Loniek.