Zwaliłam wszystko na własne życzenie, jak teraz to naprawić?

Poznaliśmy się 3 miesiące temu. Na początku było wszystko w porządku, spotkaliśmy się kilka razy, nic między nami nie było, ja nawet nie chciałam mu dawać żadnych nadziei. Pod koniec sierpnia wyleciał na miesiąc za granicę, tego dnia, kiedy wyjeżdżał, poczułam, że będę za nim tęsknić. I on też. Wyleciał. Dzwonił codziennie po kilka razy, pisał, odzywał się praktycznie non-stop. Przez ten miesiąc nie mogliśmy się doczekać kiedy się zobaczymy. Wrócił. Spędziliśmy weekend razem, pierwsze pocałunki, pierwszy seks... Za wcześnie, prawda? Ale cóż, stało się.
Zaczęłam czuć, że bardzo mi na nim zależy. Już nie odzywał się tak, jak podczas swojej podróży, tłumaczył się obowiązkami (nowe studia i wiele innych nowych rzeczy), mnie zaczęło to coraz bardziej denerwować. Coraz więcej do niego czułam, coraz więcej oczekiwałam uwagi od niego, a on nic. Doszło do tego, że zaczęłam mu robić ciągle wyrzuty, awantury i strzelać fochy. Po wszystkim przepraszałam i obiecywałam poprawę, ale potem znowu robiłam to samo...
Dawno nie czułam czegoś takiego, czuję, że się bardzo zakochałam, jestem o niego strasznie zazdrosna, zaborcza. Ciągle wyobrażam go sobie z innymi kobietami, szczególnie jak się nie odzywa. Jestem zraniona po moich poprzednich związkach, w dwóch to faceci mnie zostawili, a dałam im pełno wolności i zaufania. Teraz tak nie mogę, boję się o wszystko, o to, że mnie zdradzi, zostawi, chociaż zawsze powtarzał mi, że jestem najważniejsza i nigdy mnie nie zostawi... Nie raz mówił, że nadal nie może uwierzyć, że mnie znalazł... Ostatnio powiedział, że czuje, że zabieram mu wolność, że on tak nie chce, że w końcu mamy obydwoje swoje życia. Przez to, że ciągle miałam jakieś wyrzuty, ograniczył ze mną kontakt, bo nie chciał się ze mną kłócić. Bał się, że każda rozmowa skończy się kolejną awanturą, w której tak naprawdę uczestniczę tylko ja. Za każdym razem po tym, kiedy sprawiałam, że się kłóciliśmy, czułam się perfidnie, wręcz nienawidziłam siebie. Naprawdę chciałam się zmienić, przestać zachowywać się jak rozpaskudzona panienka, nie ograniczać go w żaden sposób. Starałam się. Do czasu, kiedy mnie zdenerwował... Obraziłam go w obecności jego wszystkich znajomych. Powiedziałam, że jest samolubny i nie dba o mnie. Bardzo się zdenerwował, nie odzywał się do mnie przez bite 2 godziny, zajął się swoimi kumplami i całkiem mnie olał. Poprosiłam go, żebyśmy porozmawiali, wyszliśmy na korytarz, powiedział, że jest mu źle, że jak mogłam tak zrobić, że nie chce ze mną rozmawiać, bo jest naprawdę bardzo na mnie zły... Przeprosiłam go, popłakałam się, czułam się naprawdę okropnie. W końcu mnie przytulił i powiedział: "teraz jestem zły, ale to nie znaczy, że cię zostawię za coś takiego, pozwól mi się uspokoić". Kilka godzin później już wszystko było w porządku, wręcz przy pewnej rozmowie ogłosił wszem i wobec, że mnie kocha, złapał mnie za rękę i pocałował. Niestety, następnego dnia znowu się pokłóciliśmy, a raczej on się zdenerwował z mojego powodu... Próbował grać, że wszystko jest ok, rozmawiałam z nim i jego współlokatorem zwyczajnie. Pożegnał mnie bardzo chłodno, był zły.
To było w piątek. Nie odzywał się. Wczoraj wieczorem nie wytrzymałam, napisałam do niego. Zaczęliśmy rozmawiać. Powiedział, że ogólnie jest przygnębiony, nie wie co się z nim dzieje. Przeszliśmy na temat "nas". Jak zwykle obiecałam poprawę, on na to, że nie wierzy. Powiedział, że przez takie sytuacje, jakie miały miejsce w ostatnim czasie, zmienia się jego stosunek do mnie. I to nie znaczy, że mnie mniej kocha, ale boi się, że nic się nie zmieni. Spytałam się czy da mi szansę na poprawę, powiedział, że oczywiście, ale musi spędzić trochę czasu SAM. Spytałam się czy to znaczy, że po tym czasie może mi powiedzieć, że ze mną kończy, powiedział, że na pewno nie. Że chce być sam przez pewien czas, wyciszyć się.

Co zrobić, żeby zdobyć go na nowo, żeby na nowo zyskać jego zaufanie, żeby postarać się ujarzmić swoje emocje?
Jestem kompletnie zdruzgotana, bardzo za nim tęsknię, chciałabym go zobaczyć, porozmawiać na żywo, ale skoro zechciał tej przerwy...
Boję się tylko, że ta przerwa nam zaszkodzi, że po niej już nie będzie do czego wracać.

Na razie szanuję jego decyzję, nie rozmawiam z nim, nie szukam kontaktu. Staram się przyzwyczaić do myśli, że to po prostu koniec, ale chciałabym o niego walczyć. Nie chcę go stracić...

Błagam, jeśli ktoś jest w stanie mi poradzić, może ktoś był w podobnej sytuacji i zna jakieś wyjście, wie jak kobieta powinna starać się zdobyć mężczyznę na nowo, niech podzieli się swoimi informacjami.

Dziękuję z góry za wszystkie odpowiedzi.