Głupia ja

Wybaczcie, ale muszę wylać wszystko to co we mnie siedzi, a o pewnych sprawach wstydzę sie przyznać przed przyjaciółmi.

Uwazam sie za podłą, wstrętną i głupia osobę. Jeszcze parę late temu nie pomyślałabym, ze mogę zdradzic, zawsze mówiłąm "Nigdy!". Moja głupota, egoizm i próżność wygrały. Ale od początku...

jestem w zwiazku z chłopakiem 5,5 roku, bywało między nami róznie, raz lepiej, raz gorzej. Mimo wielu problemów trwalismy przy sobie, poniewaz łaczyło nas naprawdę szczere uczucie. Dodam, że jest to mój 1. poważny zwiazek, jego równiez, jest moim pierwszym partnerem seksualnym, a ja jego pierwszą partnerka. W poprzednie wakacje moj chłopak wyjechał na 4 miesiace do Anglii. Płakałam za nim juz w momencie, gdy dowiedziałąm się, ze jedzie sam, że dla mnie nie ma miejsca. Było dla mnie jasne, że go nie zdradzę, bałam sie nawet o niego, że on może zdradzić mnie.

Uważam, ze powinnam bliżej opisać moj związek, by lepiej przedstawić Wam sytuację. Jakieś pół roku przed jego wyjazdem dowiedziałam się od niego, ze zauroczył sie pewną dziewczyna, ich znajomość trwała tak naprawde od ok.5. miesiecy, o czym doskonale wiedziałam i od początku interweniowałam, bo bałam sie, ze go mogę stracić. Na wszystkie apele mój chłopak reagował śmiechem i mówił, ze sobie wymyslał, a nawet raz stwierdził, ze swoja postawą coraz bardziej "pcham go" w jej ramiona (?!), Olałam sprawe, w któryms momencie, bo stwierdziłam, że o uczucie nie będę się prosić, jeżeli kocha mnie to zostanie ze mna. Cierpiałam długi czas, za długi, po tym wszystkim chłopak zrozumiał, ze chce być ze mna, że jednak mnie kocha, a któregos razu powiedział, "ze nie wie czy cos do mnie czuje". OK, jakoś to przełknęłam, było cięzko na poczatku, nie muszę mowić jak sie czułąm, bo kazdy moze to sobie wyobrazić. Sądziłam, ze przeszlismy wielka probę naszej miłosci, ze teraz nic jej nie moze zniszczyć. Byłam naiwna.

Sama doprowadziłam do jej końca. Podczas jego nieobecności w kraju poznałam faceta, który imponował mi na każdym kroku, inteligentny, przystojny, bardzo dobrze wychowany, potrafiliśmy przegadać całe noce, ciągle mi go było mało. Nigdy nie potrafiliśmy sie rozstać z moim facetem, więc pomyslałam, ze los zsyła mi nowego, by mi było łatwiej. Powinnam w tym momencie opisać moje perypetie z jego rodzina, jaki horror przechodziłam przez nich, wtedy lepiej oddałabym całą zawiłą sytuacje, ale za mało na to miejsca. W każdym bądź razie, sądziłam, ze potrzebuje czegos nowego, w końcu nigdy nikogo innego nie miałam, nie poznałam męzczyzn, znałam tylko mojego. Zatraciłam się, myslałam nawet, ze zakochałam się w nowym facecie. Zdradziłam swojego podczas jego pobytu w Anglii. Zdradziłam fizycznie i psychicznie, kłamałam jak dzwonił, wiecznie mnie w domu nie było. Uprawiałam seks z innym, całowałam go, chodziłam za rękę. Tak mi wstyd. Byłam głupia, myślałam, ze jak juz posunę się tak daleko, to zakocham sie w nowym, jakby na mus, że zakończę lekko "toksyczny zwiazek". Zrobiłam cos czego teraz bardzo żałuje i wcale nie jest mi siebie zal.

Oczywiscie, romans nie trwał długo, raptem trochę ponad miesiac, poznałam siebie od strony z jakiej nigdy nie chciałam siebie znać! Upokorzyłam siebie i mojego chłopaka. Postanowiłam nic mu nie mówoć, bo tylko skrzywdziłabym go. Teraz sama noszę w sobie tę tajemnicę, nawet jakbym sie z nim rozstała z jakiegokolwiek powodu nie chciałabym, by dowiedział sie co zrobiła, bo to by go zniszczyło, zburzyło obraz miłosci być moze na całe zycie.

Nie ma słow, które mogłyby mnie wybielić, zdjąć cięzar odpowiedzialności. Mam o sobie najgorsze zdanie, oszukałam człowieka dla którego jestem kimś bardzo ważnym, zawiodłam mimo, ze on tego nie wie. Myśle o tym każdego dnia, nigdy nie zapomnę. Nikt nie potrafi mi powiedzieć dlaczego zachowałam się tak jak zachowałam, dlaczego nagle z uczciwego człowieka stałam się potworem?! Przytłacza mnie to wszystko, myśle sobie, ze bardzo dobrze, jest to moja kara, jakaś tam pokuta.

Czy jest ktos kto mogłby mi wytłumaczyć moje postępowanie? Sama sobie nie umiem, zawiodłam sie na sobie...