Jak skutecznie zabić rodzący się związek..

Witam Wszystkich.

Przeglądam to forum już od dłuższego czasu, szukając tu pocieszenia po rozstaniu.. Rozstaniu, o którym zdecydował On..

Ale od początku.. Mam 24 lata. Mojego P. poznałam w Sylwestra 2008/09. Pojechałam tam zupełnie przez przypadek, za namową koleżanek z grupy. No i zobaczyłam Go tam. Spodobał mi się od razu, ale nie miałam odwagi, by do niego zagadać, choż zauważyłam, że też mi się przygląda. I jakoś tak, w miarę trwania imprezy nabrałam odwagi i zaczęliśmy rozmawiać.. Było super, tak luźno i bez stresu. O północy życzenia, potem nocny spacer (bylismy w górach).. No i pierwsze pocałunki !! Ja wiem, co sobie pomyślicie. Ale to tak naturalnie wyszło, no i byliśmy trochę wstawieni. Poza tym myślałam, że nawet jeżeli nic z tego nie wyjdzie, to przynamniej wspomnienia będę miała miłe..
Jakoś tak wyszło, że następnego dnia szybko wyjechałam, nawet się pożegnać nie zdążyłam i numeru mu też nie dałam. Ale czułam, że to nie koniec..
Po 3 dniach odezwał się do mnie na nk. Dopiero wrócił z tego wypadu sylwestrowego. No i spotkaliśmy się w moim ulubionym klubie. Potem było kilka spotkań w klubach i kino. No i pewnego pięknego wieczoru zaprosił mnie do siebie, obejrzeliśmy razem film, pokazywał mi różne rzeczy, puszczał swoją ulubioną muzykę. I przy jednej z takich piosene pocałowaliśmy się po raz pierwszy, tak naprawdę.. To było coś cudownego, czułam się jka w niebie.. No i tak się to toczyło, spotykaliśmy się kiedy tylko mogliśmy, u mnie i u niego. Zaprosił mnie na urodziny swojej współlokatorki. Chodziliśmy razem do kina, na spacery, na imprezy.. Takie zwyczajne początki czegoś więcej.. Przeżyłam z nim mój pierwszy raz. Nie był zbyt udany, ale to mnie nie zraziło, bo spodziewałam się tego. Potem było już tylko lepiej, cudownie wręcz..

Ja byłam już po jednym nieudanym związku z czasów liceum. Chłopak ze mną zerwał po 1,5 roku, a ja to bardzo przeżywałam zwłaszcza, że chodziliśmy do jednej klasy. No i tak miotaliśmy się, próbowałiśmy powrotów, aż do czasu, gdy wyjechaliśmy na studia do innych miast i tak się skonczyło. Przeszło mi zupełnie. Ale uraz pozostał.
Mój P. też był po rozstaniu z dziewczyną, która zostawiła go po 3-4 mieś. On się zaangażował, ona nie. Wcześniej też miał jakąś dziewczynę, ale to przeszłość.

No i co się stało?? Wydawało mi się, że wszystko jest w porządku. On nigdy nie mówił mi, że coś jest nie tak.. Nigdy niczego przed nim nie ukrywałam, byłam zawsze sobą. Może czasem za bardzo ?? Ja mam trudny charakter, mam swoje jazdy - czasem potrafię zamknąć się w sobie ze swoimi myślami i wtedy nikt nie ma do mnie dostępu. Trwa to zwykle kilka godzin i mi przechodzi. Starałam się mu wytłumaczyć, że tak mam. On chciał ze mną w takich sytuacjach rozmawiać, a ja Go odpyachałam. Mój błąd. Ogromny. Najgorsze, że byłam świadoma, że to Go musi ranić.. Mówiłam sobie, że spiep.. to przez takie moje zachowanie. No i się doigrałam. Teraz jak się zastanawiam nad tym wszystkim to widzę, ile błędów popełniłam, ile niepotrzebnych uwag i zachowań, ile szczeniackiej głupoty.. Ile zbędnej, źle pojętej dumy. To On zawsze wyciągał do mnie rękę na zgodę, to On starał się ze mną rozmawiać i do mnie dotrzeć.. A ja mu nie pozwałałam na to, choć w głębi serca bardzo tego chciałam. Chciałam z nim rozmawiać, wyżalić się, ale nie potrafiłam się przed nim otworzyć.. Druga sprawa jest taka, że ja potrafię być dość ironiczna i uszczypliwa. Nie robię tego ze złą intencją. Wręcz przeciwnie.. Ale nie wiem, czy przez przypadek nie powiedziałam mu czegoś co go mogło dotknąć lub obrazić, a nie powiedział mi o tym od razu.. Potem dopiero wychodziły takie sprawy, o których ja nie miałam pojęcia, że mogły go urazić.. A jednak tak było..

Kulminacja nastąpiła na wspólnym wyjeździe na wakacje. Wyjachaliśmy nad Morze Czarne z jego Siostrą i jej mężem. Nie czułam się swobodnie w ich towarzystwie, mam trudności z nawiązywaniem pierwszych kontaktów, nie jestem zbyt otwartą osobą.. I nie bardzo miałam o czym z nimi rozmawiać, pomimo że to bardzo sympatyczni ludzie byli.. Potrzebowałam trochę czasu, więc na początku czułam się trochę na uboczu. Zwłaszcza, że Mój chciał z nimi spędzać czas i w ogóle. W sumie się nie dziwię, w końcu rodzina. Ale ja ten czas chciałam spędzać z nim. No i tak się trochę odizolowałam, naszły mnie jakieś głupie myśli, nazbierało się we mnie żalu, to w ogóle jest wszystko strasznie głupie, jak sobie to przypomnę, to się ze wstydu palę.. No i przestałam się do Niego odzywać, była taka sytuacja, że siedzieliśmy on na balkonie, a ja w pokoju. Chciał ze mną porozmawiać, a ja Go znów odtrąciłam. Na drugi dzień zebrałam się wreszcie na odwagę i porozmawialiśmy. Powiedziałam co czuję, starałam się wyjaśnić dlaczego się tak zachowuję.. On też mi kilka słów powiedział.. Zapytałam Go, czy chce ze mną być. Powiedział, że nie wie, że się chyba powoli wypala.. Jakoś pogodziliśmy się wtedy i do końca wyjazdu było już super, jak dawniej..

Potem wróciliśmy do Jego miasta, gdzie mieliśmy zanocować i następnego dnia wrócić do K., bo za dwa dni wybieraliśmy się na wesele.. Tam u niego wydawało się być znów wszystko w porządku, ja zapomniałam o tych spięciach na wakacjach. Pomyślałam, że pojedziemy na wesele, a potem ja wrócę do mojego rodzinnego miasta na resztę wakacji i trochę odpocznie od mnie, zatęsknimy, jakoś się wszystko ułoży.

W dniu, w którym ze mną zerwał, nic nie zaowiadało tragedii. Wszystko było niby spoko, jak zwykle. Dziwne tylko, że całą drogę do K. nie odzywał się do mnie. I pod moim blokiem, gdy już wychodziłam z auta, zatrzymał mnie mówią, że ma coś ważnego do powiedzenia. A mnie zmroziło.. Powidział mi, że nie widzi przyszłości w tym związku, że nie pasujemy do siebie, że mam taki a nie inny charakter i nie zmienię tego.. Wszystko krzyczało w mnie "Co za bzdury !! Co Ty robisz ??!!", ale nie byłam w stanie wydusić z siebie słowa. Nie wierzyłam, że to się dzieje. Wyszłam z auta, wzięłam plecak i poszłam.. Gdy trochę ochłonęłam, poprosiłam Go o spotkanie. Chciałam, by mi wytłumaczył co się stało. On mi powiedział, że myślał o tym od dłuższego czasu, a wspólne wakacje dopełniły dzieła zniszczenia.. Nie wiedziałam, co mówić, nie byłam w stanie się bronić. Tak mnie to wszystko zaskoczyło.. Pożegnałam się z nim i poszłam. Kolejnego dnia napisałam mu emaila, że przepraszam, że dziękuję za wspólny czas i życzę mu szczęścia.. On odpisał w podobnym tonie. Od tego czasu zero kontaktu.. To było 3 tyg. temu..

Nie wiem, po co to wszytsko opisuje, chyba ku przestrodze. By nie myśleć sobie, że związek sam będzie żył swoim życiem, bez jakiejkolwiek inicjatywy z naszej strony. By się starać ze wszystkich sił, ROZMAWIAĆ ze sobą i rozwiązywać bierzące problemy i niezgodności, bo potem się nawarstwią i będzie to co u mnie.. Sporo czasu zajęło mi, by się przyznać do swoich błędów, ale biorę pełną odpowiedzialność za rozpad tego związku. Choć wiem, że wina pewnie leży po obu stronach, po mojej jednak większa..

Bardzo kocham tego człowieka, jak nigdy nikogo.. Przykro mi, że tak Go skrzywdziłam. Ale człowiek docenia to co miał dopiero, gdy to straci.. Mam jeszcze cień nadziei, że uda nam się wreszcie szczerze porozmawiać i jakoś powoli wszystko odbudować. Jestem gotowa się zmienić, bo będą to słuszne zmiany. Jednak nie będę miała do niego pretensji, jeżeli nie zechce. A ja przynajmniej będę miała poczucie, że zrobiłam wszystko co w mojej mocy..

Każdego dnia za nim tęsknię, brakuje mi Go okropnie. Ale taką się właśnie płaci cenę za zbytnią pewność siebie..

Dziękuję każdemu, kto przebrnął przez te moje wypociny. Jeżeli macie ochotę skomentować, zapraszam. Zniosę każdą krytykę. I tak już sama się codziennie po głowie biję za swoją głupotę i dziecinne zachowanie.

Pozdrawiam.