Jak życ bez zaufania?

Napiszę może całą moją historię:
Męża poznałam 7 lat temu,miałam wtedy 16 lat,on mieszkał 150 km ode mnie więc spotykaliśmy sie dwa razy w miesiącu w weekendy i święta oraz wakacje.3 lata byliśmy związkiem na odległośc,po tych trzech latach pobraliśmy sie i zamieszkaliśmy razem.4 miesiące po ślubie zaszłam w planowaną ciąże.Byliśmy bardzo szczęśliwi.I wtedy wszystko zaczęło sie sypac.Mąż miał w pracy "przyjaciółkę",taką,która go rozumiała,taką która była szczuplutka i ładna-nie to,co gruba żona z wielkim brzuchem.Wiedziałam,że między nimi coś jest-jednak jak tylko zaczęłam z nim rozmawiac na ten temat że coś jest nie tak to mąż sie wściekał i mydlił mi oczy że ja wymyślam,że jestem chorobliwie zazdrosna.I ja wtedy kolejny raz wierzyłam w to,że tylko mi sie wydaje.Po przyjściu z pracy mąż robił mi awantury,czepiał sie o byle co,nie ważne że byłam wtedy w ciąży i nie powinnam sie stresowac,każdego dnia upokażał mnie-czułam że to jego zachowanie po jego przyjciu z pracy było jej zasługą-i jak sie okazało później miałam racje.Całymi dniami pisał z nią smsy i sygnalił z nią-nosił przy sobie komórkę żebym czasem nie przeczytała jakiegoś smsa.Moja ciąża to było pasmo stresów i łez,płakałam po nocach,próbowałam z nim rozmawiac,prosiłam żeby zerwał z nią kontakt ale on wciąż powtarzał że to tylko koleżanka.Odpuściłam próbując wierzyc w to że to jednak mój wymysł że ich coś łączy.
Urodziłam synka,dni mijały,pogorszyło sie,mąż był wciąż zły,po przyjściu z pracy sie wściekał,że dziecko płacze.Pewnego wieczoru na jego komórke przyszedł sms a on spał.Wtedy podkusiło mnie żeby przeczytac.To był sms od niej:"ja też za tobą tęsknie,jutro przyjde jak twoja żona będzie w pracy",poczułam....tego sie nie da opisac-jakby świat mi sie zawalił,zrobiło mi sie słabo i ciemno przed oczami i zemdlałam-mąż słysząc jak padam na ziemie obudził sie.Pamiętam że wtedy też jakoś mi zamydlił oczy że mi sie tylko wydaje że coś ich łączy a ja głupia wierzyłam-hmmm...nie ja nie wierzyłam-ja chciałam wierzyc.To długa historia i nie będe wszystkiego pisac ale długo to sie ciągło aż w końcu kiedyś sie mi przyznał że sie w niej zakochał,nie umiem tego opisac słowami co przeżyłam,pojechałam z dzieckiem do mamy i nie chciałam go znac,chciałam założyc sprawe rozwodową.Wtedy błagał o szanse,żebym go nie zosatawiała,płakał na kolanach prosząc o to żebym mu dała szanse-i dałam-zrobiłam to dla dziecka.
Minoł jakiś rok ,zaczęłam odbudowywac zaufanie do niego(może napisz starałam sie mu na nowo zaufac choc było ciężko) i znowu kolejny cios,zaczoł zapraszac do nas do domu naszą młodszą od nas sąsiadkę oczywiście w czasie kiedy ja byłam w pracy.Zadaję pytanie: po co? i znowu moje całe zaufanie legło w gruzach,takich sytacji jak te co opisałam było wiele.Nie ufam mu absloutnie,obsesyjnie przeszukuje mu telefon,już tyle razy mnie okłamał,bywało że wychodził gdzieś na noc niby z kolegami których ja nie widziałam na oczy i wracał o 5:30 rano do domu.On mi mówił niedawno prosto w oczy że nie potrafi życ bez flirtowania,że już taki jest.Jesteśmy już 4 lata po ślubie a ja mu nie ufam i już nie zaufam-za dużo kłamstw i obietnic już było.Czym jest małżeństwo bez zaufania?ja nie chce do końca życia sprawdzac mu komórki albo życ w strachu że tak jak kiedyś znowu sie zakocha.Czy takie małżeństwo ma sens?bo przecież związek dwojga ludzi powinien sie opierac na zaufaniu.