Nie wiem co mam robić, jak dalej żyć?:(

Witam serdecznie wszystkich, mam problem, ogromny problem. Czuje się potwornie;( Postanowiłam opowiedzieć o tym komuś, niestety trafiło na forum. Otóż, od Nowego roku byłam z fantastycznym facetem, zakochałam się bardzo( i kocham nadal). Między Nami było rewelacyjnie, dogadywaliśmy się praktycznie bez słów, rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym, przy Nim byłam sobą, a On przy mnie także, ufałam mu, on mnie też, wiem że zawsze był ze mna szczery - po prostu to wiem. Gdy przyjeżdżał wszystko miało sens. Gdy wyjeżdżał( mieszka 60 km ode mnie) tęskniłam, nie przybierałam sobie do głowy złych myśli, aż do momentu gdy zaczęły się sytuacje w których ja nie miałam możliwości się spotkać(mam ku temu konkretne powody, lecz nie będę ich ujawniać). On o nich wie, rozumiał to doskonale, pocieszał mnie, że i tak będzie na mnie czekał, że nie jest o nic zły. Mnie jednak zaczęło to przeszkadzać, że ciągle nie mam możliwości się z Nim spotkać. Zaczęłam rozmyślać, żę to nie ma sensu, jednak On zawsze potrafił sprowadzić mnie na Ziemie, że wszystko będzie dobrze i to ma sens. Były dni w których w ogóle nie pisałam, nie dzwoniłam, po prostu byłam zła na Siebie, że jest tak a nie inaczej i wyładowywałam to na Nim, On zawsze zachowywał spokój. Był cudowny (jest)! Ta odległość mi trochę przeszkadzała niestety, taka jest prawda. Ale nie do tego zmierzam, w tamten dzień kiedy "to" się stało, nie pisałam z moim facetem,( jestem osobą otwartą i chętnie znajomi rozmawiają ze mną o swoich problemach i o wszystkim, zawsze chętnie doradzę, taka juz jestem) Zadzwonil do mnie znajomy, traktowalam go jak dobrego kumpla, wyksztalcony, cieszyl sie swietną opinia. Znajomy moich braci. I poprosil o spotkanie, powiedzial, ze przyjedzie po mnie, przejdziemy sie na spacer,pogadamy jak koledzy. Zgodzilam sie, przeciez to nic zlego, owszem rozmawialismy dlugo, pospacerowalismy. Wrocilismy do samochodu, ruszył... Pojechał nad wodę, nie znałam tego miejsca tak dokladnie, mowil, ze jeszcze pogadamy(to było wieczorem). Nastepnie zaczal sie do mnie dobierać, zaczal calowac, glaskac mocno mnie przytrzymujac, a ja ze strachu nie wiedzialam co mam robić, wiedzialam ze mu nie uciekne, bo nie było gdzie. Po prostu postanowilam, że sie poddam temu. Bałam sie strasznie, wiem jak sie koncza takie sytuacje, nie dalam poznac po sobie strachu,cały czas myślałam o moim Kochanym, ze ja go nadal tak kocham i nie chce nikogo innego, a ten robil swoje. Cały "akt" trwał ok. 3 minut, a za ok. 10 minut już byłam pod domem... Źle zrobiłam, nie potrafiłam Mojemu powiedziec, ze go kocham, po tym co zrobilam, zawsze bylam z Nim szczera, jednak wtedy nie potrafiłam. To był piątek. Sobotę i niedzielę nie odzywałąm sie do Niego, tylko płakałąm po cichutku w nocy, a w poniedzialek, napisał do mnie, lecz ja napisałam mu tylko, żę to nie ma sensu tego ciągnac bo i tak nie znajde czasu na spotkania, zeby zapomnial o mnie, on nie odpisal na to nic. Po prostu milczał, ( to było miesiac temu) aż do wczoraj, napisał do mnie, czy wszystko u mnie dobrze, bo jego uczucia sie nie zmienily do mnie, ze nie potrafi o mnie zapomniec.( Ja mam to samo, chodzę struta, czuje sie jak dzi*ka, ku**a, najgorsza szuja, Że zgodziłam sie na tę rozmowę wtedy) I nie wytrzymałam , opowiedzialam mu o wszystkim, powiedzial, żę cieszy sie ze mu o tym powiedzialam i ze tego tak nie zostawi. Ale ja go przekonuje, ze nie warto tego ruszac, bo tamten cieszy sie swietna opinia wsrod moich znajomych i rodziny. Kto mi uwierzy, poza tym powie, ze sama tego chcialam.Poza tym moi Rodzice by nie przezyli takiej wiadomosci, ale to ja juz sobie z tym poradze. Tylko, żę "moj" Kochany chce sie ze mna spotkac, porozmawiac, wyjasnic, mowi, że mu bardzo na tym zalezy. Jutro mam akurat dzien wolny, wiec przyjedzie, boje sie tej rozmowy. Nie wiem czy bede mogla mu w oczy spojrzec. Nie licze na wybaczenie i On o tym doskonale wie, bo jestem winna sama sobie, czuje sie podle. Nie wiem co sie jutro wydarzy, wiem jedno, zranilam go i nie potrafilabym juz z Nim byc myslac, ze tak Go skrzywdzilam. Nie potrafie po prostu;( A TAMTEN odkad mnie wtedy odwiozl nie daje znaku zycia, ani ja nic nie napisalam. Poczulam sie jak zdzira, gdy wrocilam do domu. Nie wiem co bedzie dalej z "Moim" i ze mna... Juz chyba nigdy nie zaufam nikomu:(