Samotnosc

z Podlasia :D

snnemeznis napisal(a):

Potrzebuje drugiej osoby jak powietrza, osoby mi najblizszej. Ktora nie zawidzie, wyslucha, pomoze, doradzi, przytuli, zapelni pewna pustke

Właśnie niby wszystko ok a jednak czegoś brakuje na co dzień. Można mieć maxymalnie napięty plan dnia a jednak tą chwilę na odrobinę czułości by się zawsze znalazło i życie o ile by było piękniejsze Ale teraz i tak nie jest źle

mała napisal(a):

Milczący telefon, cztery ściany... dodałabym do tego jeszcze uczucie dziwnej obcości wśród ludzi, z którymi wcześniej spędzaliśmy czas. Ale samotność sprawia, że wśród tych samych osób teraz czuję się teraz obco, nie pasuję do nich, jakbym była "na doczepkę".

Hehe skąd ja to znam Też tak kiedyś miałam. Czułam się obco wśród swoich. To było już dawno temu, ale powiem Ci, jak u mnie ta sytuacja się zakończyła. Na początku spotykałam się z nimi nadal, czułam się nieswojo, ale miałam nadzieję, że to minie. Po każdym takim spotkaniu, czułam się jak zbity pies. Po pewnym czasie dałam sobie spokój, bo jak coś nie daje radości, to po co się męczyć. Zerwałam z nimi kontakt. Czasami coś do siebie napiszemy i tyle. Gdy patrzę na nich, to widzę mojego byłego... takie widoki mnie już nie interesują. Teraz mam już nowych znajomych. Znają mnie z innej strony, nie od tej płaczącej, tylko od tej wiecznie się śmiejącej i tak jest lepiej A starzy znajomi hmm.... myślę, że nie mają o to do mnie żalu, z czasem każde towarzystwo się wykrusza.

Do tych wszystkich Samotników tu piszących Każdego prędzej, czy później to uczucie dopadnie. Trudno jest zapełnić pustkę po kimś, kto był przy Nas zawsze, kilkanaście telefonów dziennie, wspólne wieczory i plany na wakacje. Ja też wiem, jak to jest. Czasami dopada mnie to "fajne" uczucie... Gdy czuję się tak masakrycznie samotna, wtedy robię sobie gorącą herbatę i czytam jakąś ciekawą książkę, albo oglądam pochłaniający mnie film, albo dzwonię do znajomych i wyciągam kogoś na pogaduszki, albo wsiadam w samochód i jadę gdzieś, tak bez celu. Gorzej jest, gdy to nie jest jednorazowe i każdego dnia przez ileś tam czasu, to przeświadczenie, że jest się samemu jak palec, nie mija. Ten czas staram się wykorzystać na coś co mnie pochłonie do reszty, szukam nowych zainteresowań, popadam w wir uczenia się. Od rana praca, popołudniu korepetycje z języków, a wieczorem basenik i sauna. Ważne jest żeby nie siedzieć w domu i o tym nie myśleć... No i podstawowa zasada - wykorzystywać pojawiające się okazje. Wszystkie. Trzeba wyrobić w sobie nawyk, że nie odmawiamy, gdy ktoś nas zaprasza. Nigdy nie wiadomo kogo się spotka i co się wydarzy na tym zapowiadającym się nudnie spotkaniu

snnemeznis napisal(a):

z Podlasia :D

Pozdrawiam Pana z mojego regionu