Tak po prostu.

Nie wiem czy wybrałam dobre miejsce na takiego typu posty, więc z góry przepraszam jeśli popełniłam błąd. Jestem tu nowa, mam na imię Magda i mam 18 lat, jestem samotna. Zalogowałam się na to forum bo po prostu czasem nie potrafię poradzić sobie sama ze sobą. Nie chodzi tutaj o jakieś zmagania dnia codziennego, chodzi o to , że ja MUSZĘ kochać, miłość się ze mnie wylewa. Chciałabym też być może znaleźć tutaj kogoś, kto miałby czasem ochotę na wieczorne rozmowy o wszystkim i o niczym, kto mógłby mnie czasem wesprzeć, tak bezinteresownie.
Może od początku. Mając 14 lat byłam z chłopakiem(16), kochałam go bardzo, był moim przyjacielem, wsparciem,jednak niestety chyba ja nie umiałam pomóc. Popełnił samobójstwo. Trochę czasu minęło i oczywistym jest, że nigdy Go nie zapomnę. Ciągnie się za mną poczucie winy, wyrzuty sumienia. Od tego czasu, byłam w jeszcze jednym ziwązku, który trwał 8 miesięcy. Opierał się na zaufaniu, przyjaźni ale niestety skończył się. Od jakiegoś roku jestem sama. Na początku jakoś dawałam sobie radę, ale teraz jest zemną coraz gorzej. Jasne w jakiś sposób jestem zdeterminowana, ale do kochania, a nie bycia z pierwszym lepszym. Nie umiem sobie z tym poradzić, z tym, że nie mam kogo kochać. W dodatku, mimo, że mam znajomych, nie mogę znaleźć nikogo bliskiego, kto próbował by mnie zrozumieć. W dzisiejszych czasach sztuką jest słuchać ze zrozumieniem, tak samo sztuka jest znaleźć miłość i przyjaźń, dwie najważniejsze i najbardziej wartościowe relacje w życiu.
Coraz częściej przyglądając się ludziom w moim wieku, nawet młodszym, ogrania mnie przerażenie. Teraz dla większości z nich liczy się tylko seks, kasa, dobra zabawa, ogółem jazda. Przeraża mnie to i brzydzi jednocześnie. Wśród ludzi, którzy mnie otaczają, nie mam niestety takich, którzy myślą trochę innymi kategoriami. Przez właśnie taki przebieg sprawy trącę nadzieję na to, że uda mi się spotkać cudownego chłopaka, założyć rodzinę i być szczęśliwą żoną i matką(Wiem, wybiegam znacząco w przyszłość), tracę nadzieję, że poznam przyjaciółkę na śmierć i życie, która kierować się będzie zarówno swoim jak i moim dobrem.

Pewnie zastanawiacie się czego ja od was oczekuję...
Sama do końca nie wiem, ale chyba wsparcia i dobrego słowa, którego dawno już nie usłyszałam.
Dziękuję i jeszcze raz przepraszam.