Totalny zamęt!

Miałam 2 żonatych kochanków.Pierwszego rodzinę dobrze znałam-mąż kuzynki mojego męża- nazwijmy go panemX. Wcale nie jestem dumna z tego co się stało, no ale się stało i jest już za późno żeby to cofnąć. Zawsze się bardzo lubiliśmy,dobrze nam się rozmawiało, wiedziałam,że jego małżeństwo się nie układ, moje zresztą też właśnie przechodziło upadek(podejrzewałam męża o zdradę,rok wcześniej miałam chorobę przenoszoną drogą płciową, a ja go jak dotąd jeszcze nie zdradziłam, no i były różne inne symptomy, łącznie z brakiem ochoty na seks z jego strony po miesięcznym niewidzeniu się).
Z panemX zaczęło się od pocałunku po imprezie, kiedy wszyscy posnęli, my we dwoje zostaliśmy sami. Poprzykrywaliśmy ich kocami i poszliśmy do kuchni.Nastawiłam wodę na kawę, a kiedy się odwróciłam, on tam był -chwycił mnie w objęcia i pocałował, byłam strasznie zaskoczona, a najbardziej tym jak zareagowało moje ciało, nie byłam w stanie tego przerwać. Przez cały pierwszy miesiąc były tylko skradzione po kątach pocałunki, przytulanie w tych krótkich chwilach sam na sam i rozmowy przez komórkę, aż w końcu raz trafiło, że zostaliśmy sam na sam w domu. No i tak to się zaczęło,trwało prawie 2 lata. Wspominamy ten okres bardzo miło, ale i też ze wstydem, winą i rozżaleniem.
Po jakiś 2 latach jego żona wdała się w romans i obrała sobie mnie na spowiednika, to był koszmar, nigdy mu nie powiedziałam, ale od kogoś innego się coś tam dowiedział i przyszedł do mnie z pretensjami, że ja wiem i nic mu nie powiedziałam.
Musze jeszcze dodać,że przez następne trzy lata nic mnie nie łączyło z panemX (siła samozaparcia, postanowiłam że to koniec,ale ciągle odczuwaliśmy i odczuwamy nadal to iskrzenie.Brak mi oddechu jak jestem blisko niego. Dlaczego nie spotkaliśmy się wcześniej???Przed naszymi ślubami???), ale rok temu trafiło, że musieliśmy pojechać razem po jego żonę na lotnisko, 150 km, no i bum, to był po prostu szał, jak byśmy mieli po 20 lat, po 3 latach ten jeden raz był cudowny. Trzymam się twardo postanowienia, że to już nigdy się nie powtórzy, choć wiem, że gdybym tylko skinęła palcem... jestem silniejsza od niego.
Drugi mój kochanek - panY- był zupełnie inny, to zdarzyło się w ciągu tych 3 lat pauzy z panemX, trwało 2 miesiące i skończyło się.Nie owijając w bawełnę, obojgu nam chodziło o seks dla zaspokojenia,odstresowania, bez zobowiązań. Miałam znowu konflikty z mężem i chyba musiałam odreagować.
Nigdy mi nie zależało na tym, żeby którykolwiek z nich, opuścił swoją żonę dla mnie, bo nie zniosłabym tego. Ja też mam męża i mimo, że jest jak jest, nie umiem go zostawić, choć mu nie ufam. Właściwie czasem myślę, że jest sam sobie winny, że go zdradziłam, mimo to nie umiem sobie wybaczyć, mam straszne wyrzuty sumienia, ale czasu bym nie cofnęła.
To wszystko jest strasznie zagmatwane i nie wiem czasem co robić, bo z panemX i jego rodziną widujemy się bardzo często i nie sposób tego zmienić, jestem chrzestną ich starszego syna, ma już 12 lat i mnie uwielbia, a co jak by się wszystko wydało?A przecież nadal iskrzy między nami.
Źle zaczęłam nie opisując wszystkiego od początku. No to cofnijmy się teraz do początków mojego małżeństwa:::
Wyszłam za mąż w przeświadczeniu, że będziemy się kochać, tworzyć udany związek-rodzine, mieć dzieci, dom, prace, a wszystko to w doli i niedoli, ale razem. Otóż okazało się, że nie.Gdy zaszłam w ciążę mąż stracił pracę i po jakimś czasie zaczęły napływać zadłużenia,mąż stał się nerwowy, na moje pytania skąd to i jak to zapłacimy, nie umiał odpowiedzieć.Ciążę miałam zagrożoną, przechodziłam ją strasznie, ciągle szpitale, badania, na krótko do domu i z powrotem.Bałam się strasznie, że stracę moje dzieciątko.Byłam załamana.Bywało, że siadałam wieczorem przy przygotowanym łóżeczku dla maleństwa i trzymając się szczebelek modliłam się przez łzy, aby nic mu się nie stało, aby urodziło się całe i zdrowe. Pomyślał by kto, że w takiej chwili mąż, osoba najbliższa w tym momencie powinien pomóc, otóż nie, mój mąż odwracał sie do ściany i zasypiał, zostawiając mnie samą z moim smutkiem. Ani mnie nie wspierał, ani nie szukał pracy. Jak go pytałam co dalej, co z pracą, to kazał mi się zamknąć i przestać marudzić. Żyliśmy z mojej pensji, a potem macierzyńskiego przez 2 lata. Gdyby nie moi rodzice, nie wiem jak bym to przetrwała. Dla córci był dobrym ojcem, jak już się urodziła, temu nie mogę zaprzeczyć. Ale ode mnie się odsunął, a ciężko chorowałam, te wszystkie leki podtrzymujące ciążę wyniszczyły mój organizm, chorowałam przez2 lata, sama się z tym borykając. Mąż znalazł pracę dopiero 1,5 roku po urodzeniu małej, co z jego kwalifikacjami było wręcz śmieszne. I to na drugim końcu Polski, ale b.dobre zarobki.Tak więc zaczął wyjeżdżać, nie było go czasem miesiąc, czasem 2, potrafił nie zadzwonić, ani nie napisać dopiero krótko przed przyjazdem. A jak pytałam dlaczego się nie odzywa, no przecież pracuje i nie ma czasu.Załamałam się kompletnie. Potem doszła do tego "ta" choroba, no i zmizerniałam, przestałam dbać o siebie, bo po co, przecież jemu i tak na mnie nie zależy.Po 4 latach moje 2 przyjaciółki zabrały się za mnie, stwierdziły, że tak dalej być nie może. Umówiły mnie z kosmetyczką, fryzjerem, zaczęły mnie wyciągać z domu i tym sposobem wybrnęłam z depresji, przestałam uważać, że do niczego się nie nadaję, że jestem nieatrakcyjna. Wróciłam do pracy i zaczęłam żyć na nowo. Muszę jeszcze dodać, że na moich rodziców i moje przyjaciółki zawsze mogłam liczyć i ja zresztą też zawsze byłam jak mnie potrzebowali.Pomagał mi też dużo panX (mój późniejszy kochanek), jego żona zaś przylatywała do mnie ze swoimi kłopotami i zawsze jej pomagałam, zresztą do teraz pomagam. (Śmieszne nie?)
Wtedy nigdy nie pomyślałam, że to co do niego czuję to może być cokolwiek innego niż przyjaźń, aż do pamiętnego pocałunku.Z nim i moimi przyjaciółkami umiałam rozmawiać o moich problemach, potrafili mnie zrozumieć i pomóc. Nikt inny nic nie wiedział, nawet moi rodzice, wiedzieli, że jest nam ciężko, ale myśleli, że to tylko względy finansowe.Resztę już znacie.
Mogę jedynie dodać że teraz układa nam się z mężem o dziwo lepiej,chyba dopiero po 12 latach dorośliśmy do tego wszystkiego.Zresztą widujemy się tak rzadko. Zobaczymy na jak długo i jak będzie dalej.--
Pozdrawiam.

• ró¿a 2.jpeg (0,25kB)