zdradzilam

Jestem z chlopakiem od 3 lat, mieszkamy razem. Zawsze byl bardzo specyficzny - troche ekscentryk, za grosz romantyzmu, wielki egocentryk, jak to z jedynakami bywa, jego bezgraniczna szczerosc tez ma swoje wady. Ale, jak to mowia, milosc slepa jest, i najczesciej bylam w stanie przelknac jego wady skupiajac sie na pozytywnych cechach.
Przed wakacjami zrobilo sie znacznie gorzej, mam wrazenie, ze dotarl juz do granicy mojej wytrzymalosci. Moze lepiej nie bede sie rozpisywac, jak to czuje sie bardziej jak jego matka niz partnerka czy kochanka, jak malo on jest zainteresowany moja osoba, jak coraz bardziej mam wrazenie, ze on jest pewien, ze nigdy od niego nie odejde, nie wazne jak bardzo mu na mnie nie zalezy, jak wiele trzeba mu poswiecac uwagi, podczas gdy o moich problemach, troskach czy nawet radosciach on najczesciej nie ma wiekszego pojecia, bo raczej go one nie interesuja.
Wakacje spedzamy osobno, bo jemu sie nie chcialo nawet sprobowac spedzac ich ze mna - po prostu zalozyl, ze mu sie nie uda. Gdy moj wyjazd stanal pod znakiem zapytania, bardzo sie ucieszyl, uznajac go widocznie za malo istotne moje marzenie. Na jego nieszczescie udalo mi sie wszystko zalatwic, jemu z kolei tez z wielkim bolem udalo sie wyjechac gdzie indziej. I mniej wiecej w tym momencie sluch po nim zaginal, od czasu do czasu odpisal lakonicznie na smsa, pierwszy raz zadzwonil do mnie po miesiacu i skonczyl rozmowe po 5 minutach, dalej nie bylo lepiej.
W okolicy pojawil sie inny znajomy, z ktorym znamy sie dwa razy dluzej niz z chlopakiem, ale ze mieszkamy dosyc daleko od siebie, caly nasz kontakt opieral sie na rozmowach przez gg. Cale lato spedzalismy ze soba weekendy, jezdzilismy na wycieczki po okilicy, spalismy w hotelach, slodzilismy sobie niesamowicie, ale niegdy do niczego nie doszlo.
Az do naszego ostatniego dnia razem...
Zdradzilam swojego chlopaka. I jeszcze nie zaluje. Moj chlopak byl dotychczas moim jedynym kochankiem, pierwszym powaznym facetem. Z tym drugim to byla po czesci fascynacja, po czesci czysta ciekawosc, jak moze byc z innymi. I bylo cudownie! Nigdy nie widzialam takiego wyrazu szczescia w oczach mezczyzny, kiedy sie z nim kochalam! Dla mojego chlopaka seks to raczej sprawa techniczna, nie laczy go z uczuciami.
Zobacze sie z nim dopiero za miesiac, byc moze wtedy pojawia sie wyrzuty sumienia. Nie podoba mi sie, ze jestem wobec niego nie w porzadku, ale z drugiej strony gdyby mi czegos nie brakowalo w zwiazku, nigdy by do zdrady nie doszlo, a wiele razy probowalam z nim rozmawiac na temat tego, co sie miedzy nami wypala, zawsze uznawal, ze to po tylu latach po prostu normalne i nie ma co sie przejmowac. A moja frustracja rosla..
Tym bardziej mi sie nie podoba, ze do zdrady doszlo teraz, gdy nawet nie mial szans sie bronic, bo nie ma go przy mnie. Ale rowniez z drugiej strony gdyby nie trzeba bylo na nim wywierac presji, zeby laskawie zadzwonil od czasu do czasu albo odpisal na smsa, moze nie przestalabym sie czuc kochana.
On teraz czuje, ze jest miedzy nami bardzo zle i zaczal sie starac odrobine mocniej (czasem sam zaproponuje, ze zadzwoni), tylko ze mi to robi sie powoli obojetne. Boje sie calego procesu rozwodu, mysle, ze jak go zobacze, moze mi serce zmieknac, bo jednak bardzo go kochalam przez ostatnie 3 lata, ale to chyba normalny stres przed zerwaniem pierwszego powaznego w zyciu zwiazku?
Ten drugi za mna szaleje, mimo sporej odleglosci chcialby sprobowac byc razem, twierdzi, ze kocha. Tyle ze zwiazek zbudowany na ruinie drugiego raczej nie ma szansy na przetrwanie i z tego tez zdaje sobie sprawe. Dodam, ze nie wiedzialam wczesniej, ze jest mna az tak bardzo zauroczony. I mi tez troche zawrocil w glowie...

Zastanawiam sie, co robic. Chetnie poczytam Wasze porady, jesli ktos bedzie na tyle mily, zeby przeczytac mojego przydlugiego posta i jeszcze go skomentowac;)

Przepraszam za brak polskich znakow - przyczyna niezalezna ode mnie.

Pozdrawiam!