Zdradzilam. Czekam na Wasz wyrok...

Witam.
Na poczatek chcialam sie przywitac, gdyz to moj pierwszy post na tym forum. Nie bede sie rozpisywac o sobie, gdyz nie to jest tutaj najwazniejsze, a z drugiej strony wazna jest dla mnie anonimowosc. Takze powiem o sobie tyle, ze mam 22 lata, od 2,5 roku pozostaje w zwiazku, ktory na poczatku byl spelnieniem tego o czym marzy kazda kobieta. Niestety po pewnym czasie wszystko zaczelo sie sypac. Czlowiek z ktorym jestem, byl juz tak pewny mojej obecnosci i tego ze na amen juz tak bedzie, ze przestal w jakikolwiek sie mna interesowac. Nie mowie tu o seksie, bo to zupelnie co innego, mowie o zauwazaniu 2 osoby jako atrakcyjnej intelektualnie, lub chociazby osoby ktora czuje, cokolwiek. Takwiec moje zycie sprowadzilo sie do pracy, studiow, a kiedy wracalalm do domu, czekal na mnie obcy czlowiek, odwrocony tylkiem do mnie i spiacy w najlepsze. Jakakolwiek proba z mojej strony nawiazania kontaktu konczyla sie 'zgas swiatlo, probuje do cholery spac'. No i tak to trwalo, przez pare miesiecy. Az do niedawna, kiedy to z powodow slozbowych musialam pojechac do Polski na 2 miesiace i przez caly ten czas sie nie widzielismy. Los chcial, ze 2 dni przed moim wyjazdem do Polski, spotkalam przez przypadek znajomego, z innej filii mojej firmy. Stwierdzilismy ze w sumie glupio ze juz sie nie trzymamy tak jak dawniej (w kilkanascie osob tworzylismy grupe imprezowa ;) no i ze trzebaby kiedys skoczyc na jakiegos drinka. No i 10 minut pozniej siedzielismy i gadalismy w najlepsze, jak dawniej. Ja zawsze wiedzialam, ze bardzo mu sie podobam. Nigdy tego przede mna nie kryl, ale dla mnie byl to tylko znajomy. Nawet nie przyjaciel, zwykly kolega, z ktorym w dlugie popoludnia w pracy mozna pogadac przez telefon, czy po meczacym dniu isc na drinka. W sumie wtedy nic sie nie zmienilo. pozegnalismy sie jak zwykle, obiecal odezwac sie nastepnego dnia, zeby opic moja 2 miesieczna delegacje. Nie dalam jednak rady spotkac sie nastepnego dnia no i nie widzielismy sie przez caly ten czas, az do zeszlego tygodnia kiedy to wrocilam do UK. Przez caly ten czas pisywalismy do siebie smsy, od czasu do czasu, ale nie zapowiadalo sie nic wiekszego. Nastepnego dnia po moim przyjezdzie z delegacji, od razu sie spotkalismy. Dwuznaczne spojzenia, przypadkowe otarcia sie o siebie, nie swiadczyly jeszcze o niczym wiecej niz podchmielony flirt.
Wracajac do domu, nie krylam sie nawet z kim sie spotkalam, bo nie czulam takiej potrzeby, oni sie znaja, jednak moj facet zawsze mial wrazenie ze cos miedzy nami jest. Dlatego nawet wolalam powiedziec z kim sie spotkalam, niz jakby mialo to dojsc do niego od osob 3. Nie mialam oporow przed mowieniem niczego, bo wszystko bylo cool, na nic sie nie zanosilo. Az po kolejnym spotkaniu, doszlo u mnie w domu, do nie milej wymiany zdan, zostalam posadzona o zdrade. Nastepnego dnia, przeprosinom nie bylo konca, jednak cos we mnie peklo. Zadzwonilam do, nazwijmy go X czy sie spotkamy, bo musze odreagowac, napic sie czegos. Poszlam do niego do domu. Znamy sie na tyle dobrze, ze nie stanowilo to dla mnie zadnego problemu. Po kilku piwach, odleglosc zaczela topniec, ale na calowaniu i niewinnym dotykaniu sie skonczylo. Jednak ja juz nie moglam sobie z tym poradzic. On powiedzial mi wyraznie, ze ma na mnie ochote, ze czuje cos wiecej, jednak wie jaka jest sytuacja i ze zostawia to mnie. Tak wiec, jak juz mowilam, teraz przyszla kolej na mnie. Brak snu i ciagle mysli, jak by to bylo. Wczoraj zdradzilam. Zrobilam to swiadomie i bez cienia watpliwosci. Dzis staram sie doszukac w sobie cienia poczucia winy, smutku. Ale go nie ma!! Uwazam, ze byla to dobra decyzja. Uwazam, ze moze pomoze mi to rozstac sie z czlowiekiem, z ktorym nie bylam szczesliwa...? Nie wiem, czy jest to normalne. Wiem, ze zrobilam cos moralnie niedopuszczalnego. Wiem, no i co z tego? Zrobilabym i zapewne zrobie to jeszcze wiele razy... Nie mialam moralnego problemu, worcic do domu w srodku nocy i polozyc sie spac kolo mojego partnera. Jestem tak z tym faktem ok, ze az sama mnie to dziwi.
Czekam na osad.
Pozdrawiam