Lęki i panika, frustracja i bezsilność

Mam 33 lata, piszę to bo widzę, że wszyscy od tego zaczynają. Jestem typem, który ma lęki i napady paniki związane ze stanem swojego zdrowia. Mówię tu, jak sądze o wmawianiu sobie chorób, odczuwaniu ich typowych objawów i diagnozowaniu. Prześladuje mnie lęk przed śmiercią i przemijaniem. Jakiś miesiąc temu pojawiły się kłopoty z sercem, z którymi się uporałem ale pozostał strach i lęki. Same czarne myśli i takie tam pierdoły. Poszedłem do psychiatry, bo żyję z tym już kilkanaście lat i doszedłem do wniosku, że już raczej sam nie jestem w stanie sobie poradzić. W ciągu dosłownie 10 minutowej wizyty dostałem tabletki wpływające na wydzielanie serotoniny oraz afobam. Leżą u mnie od tygodni dwóch i żadnej z nich jeszcze nie zażyłem - to chyba efekt tej wizyty i oceny zaangażowania terapeuty. Mam sporo objawów ale główne to poczucie wewnętrzenego roztrzęsienia, drżące ręce, lęki oraz ból w klatce piersiowej (mostek) - zdarzają się też duszności. Wykonałem testy wysiłkowe, echo serca, ekg wróciło do normy, zniknęły również dodatkowe skurcze (to te problemy, które sygnalizowałem wcześniej). Wygląda na to, że serce mam zdrowe, co wcale nie oznacza, że nie odczuwam objawów, o których Wam piszę. Nie wiem jak sobie z tym poradzić, wydaje mi się że tabletki to słabe rozwiązanie a i wizyta u psychiatry raz w miesiącu nie pomoże. Jest mi o tyle trudno, że nawalam na całej lini. Mam odpowiedzialną i ciekawą pracę ale i wspaniałą rodzinę. W pracy nie mogę się na niczym skupić, kiedy jestem w takim stanienie i obawiam się, że zaraz coś zawalę (i tak już sądzę, że współpracownicy widzą to, że coś się ze mną dzieje), nic mi się nie chce choć obowiązków mam sporo, pojawiają się nawet myśli by rzucić to w cholerę - tylko, co dalej i tu brak odpowiedzi i pomysłu na siebie. Jednak to, co martwi mnie najbardziej to fakt, że zaniedbuję żonę i dzieci. Moja żona wie, co się dzieje ale sami powiedzcie ile czasu można znosić faceta, który co chwila przestaje nim być i zaczyna zachowywać się jak "dupa". Moja żona ma w domu trzecie dziecko, wymagające opieki i zrozumienia. Cała ta historia, która ciągnie się za mną latami sprawia, że cierpi strasznie moje ego. Obawiam się też tego, że za chwilę dzieci będą na tylke duże, że zobaczą i zrozumieją co się dzieje - kim wtedy dla nich będę...Czy ktoś znajduje się w podobnej sytuacji, czy ktoś ma zbliżone doświadczenia, czy ktoś potrafi mi coś doradzić ? Gdzie szukać pomocy ? I najważniejsze, czy to nerwica ?