Spieszmy się kochać ludzi...

Witam wszystkich serdecznie,

Mam 66 lat. Jestem emerytowanym wojskowym, dwukrotnie rozwiedzionym, z czwórką dzieci i dwojgiem wnucząt. Moje pierwsze małżeństwo było totalną porażką. Byliśmy młodzi, chcieliśmy wyrwać się możliwie szybko z domów rodzinnych. Poza tym w tamtych latach mężczyzna mający 23 lata traktowany był niemalże jak stary kawaler. Nie byłem nieszczęśliwy, lecz i do szczęścia brakowało mi wiele. Z zewnątrz tworzyliśmy zgodne małżeństwo, bez awantur, cichych dni, ale i bez emocji. Pomimo tego przetrwaliśmy 11 lat i „dorobiliśmy się” dwójki dzieci. Zgodnie z metryką miałem 34 lata, a czułem się jakby moje życie się kończyło. Monika zjawiła się w moim życiu we wrześniu, a w marcu następnego roku byłem już po rozwodzie. Dzieci zostały z moją pierwszą żoną. Mieszkaliśmy w tym samym mieście, ale nie potrafiłem znaleźć dla nich czasu. Miłość była najważniejsza. Absorbowała 100% mojego czasu (nie zawsze zgodnie z moją wolą... ale wtedy byłem zaślepiony). Kompletnie oszalałem na Jej punkcie. Rodzice nie potrafili pogodzić się z moim rozwodem, nie akceptowali Moniki, różnica wieku (ja 35, ona 21) i pochodzenia (ja metropolia, ona niewielkie miasteczko) w sposób naturalny wyeliminowały niektóre formy rozrywki, nasi przyjaciele nie potrafili znaleźć wspólnego języka, więc z czasem ich grono zaczęło się kurczyć. Wkrótce okazało się, że została mi tylko Ona i Jej znajomi. Ale była moim całym światem, więc niczego więcej nie potrzebowałem. Po kilku miesiącach znajomości poruszyła temat ślubu. Wystraszyłem się... Nie wiedziałem co odpowiedzieć... Przecież minął niespełna rok od chwili, kiedy sędzia ogłosił mnie wolnym człowiekiem. Nie byłem jeszcze gotowy na kolejne małżeństwo. W odpowiedzi usłyszałem, że jak już dorosnę do związku, to mam się odezwać. Spakowała swoje rzeczy i wyprowadziła się do koleżanki. Nagle zostałem sam. Moja miłość odeszła, zaniedbani przyjaciele zniknęli, ignorowana rodzina się ode mnie odwróciła. Proces dorastania zabrał mi tydzień. W czerwcu składałem przysięgę w USC. Świadkiem był Andrzej, jedyna osoba, która wytrwała przy mnie, która potrafiła zrozumieć fanaberie mojej nowej kobiety, która potrafiła wybaczyć moje z każdym dniem bardziej irracjonalne zachowania... Trzy lata później na świat przyszła Ola. Jak spoiwo wypełniła niewidoczne dla mnie wówczas szczeliny naszego małżeństwa. Monika była niezwykle zaborcza, zazdrosna o moje dzieci, byłą żonę, nawet wspólnika. Każdy, kto zabierał mój czas był Jej śmiertelnym wrogiem. Czasy były faktycznie ciężkie, nie każdy z Was pamięta jak prowadziło się interesy 30 lat temu. Mnie się powiodło, choć sukces ten musiałem okupić częstymi wyjazdami, nieprzespanymi nocami, długimi godzinami spędzonymi w warsztatach. Czułem, że mam wszystko. Piękną żonę, wspaniałą córeczkę, pieniądze. Ale... Monika nie potrafiła zrozumieć, że sam fakt przebywania poza domem, spędzania czasu z dala od najbliższych jest dla mnie wielkim poświęceniem, ale robię to dla NAS. Wkrótce sporadyczne wzmianki, że mógłbym więcej czasu poświęcać Jej i dziecku przerodziły się w karczemne awantury. Wypominała mi, że „tamte” dzieci są dla mnie ważniejsze, że dla „tamtych” dzieci miałem czas i spędzałem go z nimi w domu, że „ona” (moja była żona) nie musiała się prosić o mój czas, bo zawsze byłem dla niej. Kochałem Ją, bardzo Ją kochałem, ale któregoś dnia coś we mnie pękło. Nie wiem co, nie wiem kiedy, nie wiem dlaczego, nie wiem nawet jak potoczyłoby się moje dalsze życie, gdybym nie wypadek, szpital, a potem rehabilitacja.

Mówią, że kiedy Uczeń jest gotowy zjawia się Mistrz. Mój Mistrz pojawił się w 1987 roku. Zaczęło się niewinnie, od rozmów, bardzo długich rozmów. Pociągała mnie fizycznie, była niesamowicie atrakcyjną kobietą, ale ważniejszy był fakt, że słuchała mnie i rozumiała co do Niej mówię. Nigdy wcześnie nie doświadczyłem czegoś takiego. To tak, jakby ktoś umieścił radar wyłapujący wszystkie Twoje myśli zanim jeszcze dotrą do Twojej świadomości. Nasza pierwsza wspólna noc była niesamowita, potem kolejne... Nie czułem się w żaden sposób winny, że zdradzam Monikę, ale nie mogłem odejść od Oleńki. Zerwałem wszystkie kontakty. Monika o niczym nie wiedziała, nadal byłem przykładnym mężem i ojcem, ale pamięć tamtych dni spędzała mi sen z powiek. O Dominice wiedział tylko Andrzej. Wiedział jak wygląda sytuacja w moim małżeństwie, radził, bym zakończył tą farsę i zaczął normalne, szczęśliwe życie. Nie posłuchałem go. Minęły dwa lata. Dwa długie i ciężkie lata. Dużo pracowałem (były to ciężkie czasy), w domu nie znajdowałem zrozumienia, w końcu kumulowany przez lata stres postanowił objawić się w postaci zawału. Szczęście w nieszczęściu jak to mawiają... Znów spotkałem Dominikę. W jednej chwili wszystko odżyło. Powróciły rozmowy, wspólne noce, czułość, o której już dawno zapomniałem. Ukrywałem to kilka miesięcy. Bałem się, że stracę kontakt z Olą, ale Andrzej wytłumaczył mi, że nie warto żyć bez miłości, że Oleńka zawsze będzie moją córką, a fakt, że nie kocham już jej matki nie powinien rzutować na nasze relacje. W 1990 roku znów stałem się wolnym człowiekiem. Zamieszkałem z Dominiką, odżyłem. Tym razem także dzieliła nas znaczna różnica wieku, ale stworzyliśmy wspólne grono przyjaciół, nakłoniła mnie do szczerej rozmowy z rodzicami i sam nie wiem jak (cud...?) zaprzyjaźniła się z Tomkiem i Agatą (dziećmi z pierwszego małżeństwa). Tego samego roku poprosiłem ją o rękę. Z własnej, nieprzymuszonej woli, licząc oczywiście, że powie tak... I tu się przeliczyłem. Kochaliśmy się, była to dość specyficzna miłość – taka... dostojna, ale Dominika nie chciała działać pod wpływem impulsu. Wiedziała, że nie mam szczęścia w związkach i bała się, że ten „papierek” może wszystko zepsuć. Byłem cierpliwy i opłaciło się. W 1992 roku wzięliśmy ślub. Tym razem w roli świadków wystąpiły „nasze” dzieci (jak nazywała je Dominika). Wkrótce „naszą” gromadkę powiększył jeszcze Adaś. Z Moniką nigdy nie udało mi się porozumieć. Tomek i Agatka mają już własne rodziny i własne dzieci, mam z nimi doskonały kontakt. Z Olą było gorzej. Monika nastawiała ją przeciwko mnie, utrudniała kontakty po rozwodzie, dopiero kilka lat temu odważyła się wyciągnąć do mnie rękę. Teraz naprawdę mam wszystko. Jestem szczęśliwym mężem i ojcem czwórki cudownych dzieci. Czuję, że z każdym dniem kocham Ją mocniej i nie wyobrażam sobie, że mógłbym stracić tą miłość...

A mój przyjaciel Andrzej... Cóż... Nie miał tyle szczęścia. Był przy mnie, gdy go potrzebowałem i pomógł mi poukładać moje życie. Udzielał rad, według których sam nie potrafił postępować. Jego małżeństwo „umarło” wiele lat temu, ale za wszelką cenę próbował je reanimować „dla dobra dzieci” jak ciągle powtarzał. Dzieci w końcu dorosły, a on sam nie miał już siły zaczynać życia od nowa. Dziś (nie... wczoraj, bo jest już po północy) zmarł na atak serca. Odszedł w samotności. Dzieci od lat mieszkają z dala od rodzinnego miasta, zajęte swoim życiem nie dojechały, a żona... Owszem była w szpitalu, ale nie uroniła ani jednej łzy. Powiedziała tylko „dobrze, że się nie męczył”, później „więc to koniec” i wyszła. Nie osądzam jej, ale wiem, że odczuła ulgę. A przecież wiele lat temu mogli się rozstać i żyć szczęśliwie... Miał 56 lat... 56 lat, z czego blisko 20 (bo mnie więcej wtedy rozpadło się jego małżeństwo) Andrzej przeżył w emocjonalnej samotni...

Zadajcie więc sobie pytanie: czy warto?

Pamiętajcie, że życie jest tylko jedno, ciężkie, czasami bolesne, ściera się z nami w śmiertelnym uścisku i niejednokrotnie spycha na bok. Jeśli pozostaniemy tam, gdzie nas odepchnie, to zwyczajnie przemknie nam po cichu, jeśli stawimy mu czoła mamy szansę przeżyć piękne chwile. Raz więc jeszcze do tych, którzy boją się walczyć o swoje szczęście. Jeśli nie zrobisz nic, na pewno przegrasz... Jeśli podejmiesz ryzyko, masz szansę na sukces!
Nie udało mi się pomóc przyjacielowi, więc może moja opowieść pomoże komuś w podjęciu właściwej decyzji...