Zdradzałem - Dobijcie!

Witam,
Zdradzałem i sprawa się wydała. Piszę na kobiecym forum bo chciałbym poznać wasz punkt widzenia. Czuję się z tym jak ostatni sukinsyn. Głównie dlatego, że moja żona zapłaciła za tę wiedzę wysoką cenę. Od tygodnia przebywa w szpitalu psychiatrycznym z ciężką drepresją. Swoją reakcją udowodniła mi, że wbrew temu co myślałem przez długie lata nie jestem jej obojętny.
Teraz kilka słów o tym jak do tego doszło. Poznaliśmy się 18 lat temu i zakochałem się bez pamięci. Imponowały mi jej poglądy, z większością których zresztą się zgadzam, siła charakteru a i jej uroda zachwycała mnie i zachwyca do dziś. Mimo iż na początku były pewne symptomy niedopasowania wbrew "radom" znajomych i zrowemu rozsądkowi od 16 lat jesteśmy małżeństwem. Pierwsze lata były bardzo szczęśliwe. Całkowicie wystarczało mi to, że mogę z nią być. Z czasem zaczęło mi przeszkadzać, że seksu jest za mało (2-4 razy w miesiącu), że nie tak (żona nigdy nie wykazała żadnej inicjatywy), że nuda (nie chciała nigdzie wychodzić ani się z nikim spotykać).
Doskwierało mi, że potrafi na mnie nawrzeszczeć jak na gówniarza i to przy ludziach, że wścieka się kiedy kontaktowałem się z moją rodziną czy znajomymi (kradnę przecież czas zarezerwowany dla niej).
No i zaczęło się. Żeby uniknąć kłótni i wymówek najpierw były niedopowiedzenia potem małe kłamstewka później coraz większe. Najgorszy zawsze był dla mnie ten pierwszy raz potem umiałem znajdować dla siebie wytłumaczenie by móc patrzeć w lustro. Krok za krokiem dopuszczając się manipulacji i grożąc rozwodem doprowadziłem do stanu kiedy nie musiałem się już z niczego tłumaczyć. Wychodziłem kiedy chciałem, dokąd chciałem i na jak długo chciałem. Mawiałem wtedy:"nie chcesz iść ze mną? to twój problem." Początkowo ciężko to akceptowała, miałem awantury nieziemskie ale z czasem się przyzwyczaiła. Ale nie ma nic za darmo. Za moje zachowanie byłem karany brakiem seksu. A jeśli już był po wielkich staraniach z mojej strony to miałem partnerkę całkowicie bierną z zatkanymi uszami i zakrytą twarzą. Wierzcie mi, nie ma nic bardziej upokarzającego dla faceta aniżeli czuć się jak wibrator.
Ale i na to znalazłem "sposób". Zacząłem zaspokajać potrzeby "własnoręcznie". Najpierw wyobrażałem sobie żonę, potem inne, później doszła pornografia i moja wyobraźnia podpowiadała coraz to inne scenariusze. A ponieważ czułem się z tym podle to stawałem się coraz bardziej niemiły dla żony - bo to przecież przez nią. Początkowo ukrywałem to przed nią aż kiedyś doprowadzony do furii wykrzyczałem, że z własną ręką jest mi lepiej niż z nią, że się do tego nie nadaje. To był koniec. W kolejnych kłótniach jeszcze wykrzyczałem, że to jej obowiązek bo łożę na dom. A jeśli nie dostaję obiadu to jem na mieście, zatem inne potrzeby też mogę zaspokajać w taki sposób. Innym razem powiedziałem, że nie po to się żeniłem żeby mieszkać z koleżanką czy matką i za takie życie nie mama zamiaru oddawać całej, niemałej pensji bo dziwka i gosposia kosztowałyby taniej. Wiem, upokorzyłem ją straszliwie. Żadna kobieta nigdy w życiu nie powinna usłyszeć takich słów.
To już była agonia związku ale pogodziłem się z sytuacją dla dobra dziecka. Chociaż nie wiem czy dla dobra bo mała nie raz była świadkiem naszych kłótni i rękoczynów (tzn. ja obrywałem - facet bijący kobietę to dla mnie szmata). Chociaż pewnie wolałaby to aniżeli usłyszeć to co powiedziałem. Ja z kolei wielokrotnie słyszałem, że jestem beznadziejny, ciota, impotent. I tak słowa doprowadzły do tego, że każde czuło się w oczach drugiego zerem. Aż pewnego dnia spotkałem dziewczynę, która się we mnie zakochała. To ona chciała ze mną spędzać czas. Mówiła jaki jestem wspaniały, czuły, inteligentny. I kto by się oparł? Dodam, że znała moją sytuację. Mówiłem od początku, że się nie rozwiodę, a nawet jeśli to i tak nie będziemy razem. Nie chciałem jej robić nadziei. Nie muszę mówić, że seks był wspaniały. Dostałem wszystko o czym do tej pory mogłem tylko pomarzyć. Trwało to pół roku i zdrada miała miejsce "tylko" 4 razy. Znacznie poniżej moich potrzeb. Ciągle próbowałem jakoś dojść do porozumienia z "koleżanką-małżonką" ale bezskutecznie a w ramionach "drugiej" lądowałem doprowadzany do autentycznej rozpaczy. Jestem świadomy, zdrada to zdrada. Zwykłe świństwo. Ale tłumaczyłem się przed sobą samym, że przecież ona mnie nie chce, że sama mnie do tego popycha a sprawa może się nigdy nie wyda. Ale byłem w błędzie. Efekt jest taki, że żona strasznie cierpi. Ja czuję się jak ostatni gnój. Małżeństwo czy przetrwa czy nie, jest zniszczone.
A teraz drogie panie, jak chcecie to mnie ukrzyżujcie ale powiedzcie czy ratować ten toksyczny związek (jest taka szansa) czy skorzystać z okazji i się uwolnić i jak postępować by ukoić ból zdradzonej żony i pomóc jej odzyskać wiarę w siebie (mimo wielkiej goryczy ciągle ją kocham). :confused: