Zemsta, warto / nie warto?

Tak jak w temacie, ale może od początku, postaram sie streścić jak najbardziej, bez zbędnych szczegółów:

Byłem sobie w już upadającym związku, naprawdę różne rzeczy słyszałem i oboje doszliśmy do wniosku, że to już nie ma sensu.

Była sobie ona, w takiej samej syt.
Wspólni znajomi nas poznali, po jednym zakrapianym przyjęciu wylądowaliśmy w łóżku, sęk w tym że jeszcze definitywnie nie domknęliśmy poprzednich związków.

Trochę zdezorienotwany tą syt. byłem, tak trochę cały mój dotychczasowy światopogląd na temat związków się zawalił, to ja byłem ten zły co zdradza, którego notabene zawsze potępiałem.
Jednak ta 'nowa' była dla mnie taka dobra, istny anioł wtedy. A 'poprzednia' nadal raniła mnie przy każdej okazji, powiedziałem sobie w końcu: "ok, zdecyduj się facet", ze swoją 'poprzednią' definitywnie skończyłem... mówiąc jej prawdę, z wiernością się nie udało to chciałem chociaż szczerość zachować... ale koniec końców podziękowała mi za to, jak sama określiła 'wie kogo winić', psuło się od dawna, i to nie wyłącznie z mojej winy ale ok, nie dyskutowałem z tym już.

Jej syt. wyglądała trochę inaczej, mieszkała ze swoim 'aktualnie-byłym' prosiła mnie żebym wytrzymał, puki nie załatwi do końca pewnych spraw w pracy i z rodziną, że z szukaniem mieszkania to dla niej teraz za dużo na głowie by było. Nie byłem jeszcze tak strasznie do niej przywiązany, zgodziłem się na taki układ, pomagałem jej jeszcze jak mogłem w pozałatwianiu tego wszystkiego.

Schody się zaczęły gdy przyszła pora na szukanie mieszkania i zakończenie jej poprzedniego związku definitywnie, zaczęła się oddalać aż w końcu.. poprosiła mnie o przerwę, mówiła, że się wyprowadza ale musi chwile sama teraz pobyć itp itd.

Zgodziłem się, teoretycznie to normalne po rozstaniu. kwestia tylko z tym, że nasz kontakt, nawet na zasadzie 'cześć, co u ciebie?' stawał się coraz mniejszy, po 2 miesiącach już nie wytrzymałem i pytam jak w końcu robi, jak poszukiwania mieszkania, czy się jej nie odwidziało z tym 'aktualnie-byłym', ochrzaniła mnie, że to jej sprawa, sama musi to zakończyć bez niczyjej interwencji itp. I tak się to ciągnęło jeszcze trochę, ja głupi myślałem nad każdą rozmową z nią itp. a w miedzy czasie na siebie byłem zły "Jak może mi zależeć na kobiecie co sypia z innym?", ostatnio po jednej z naszych rozmów zapytałem jak ostatecznie robi, czy wyprowadza się czy nie... powiedziała, że nie, że miała nadzieję, że pozostaniemy przyjaciółmi itp.

Czuję się trochę wyrolowany, większość z was pewnie pomyśli, że dobrze mi tak, bo wiedziałem w co się pakuje.. ok, ale ona też wiedziała, gdyby na start po jednej nocy powiedziała 'sorry, alkohol, idźmy w swoje strony' nie miałbym o nic pretensji, ale dała mi przez 4 miesiące niejeden powód, abym uważał, że chce być ze mną.

Ok, a teraz właściwa treść, najbardziej mnie chyba w tym wszystkim boli nie to, że nie chce być ze mną, ale to, że o ile ona moje życie przewróciła do góry nogami o tyle ten nasz 'związek' na jej życie nie wywarł żadnego wpływu, żyje sobie z tamtym jak nigdy nic.

Ale nie wie, że mam kontakt do jej aktulanego. I tak mi po głowie ost. chodzi, co by na pożegnanie i ona trochę 'odczuła' mnie w swoim życiu, bo wiem, że nie powiedziała mu o 4 miesiącach ze mną.

Jak wy to widzicie?