Konkurs "Magiczna podróż"

W moich marzeniach przeniosłabym się do krainy szczęśliwości, bo mam nadzieję, że do takiej właśnie trafiamy po śmierci. Zdaję sobie sprawę, że moja odpowiedź może Was nie zachęcić,a raczej wprowadzić niesmak i smutek. Tak jednak czuję, takie mam pragnienia. Bardzo chciałabym tam spotkać moją kochaną babcię Zosię...bo nie mogę pogodzić się z tym, że odkryłam ile dla mnie znaczyła dopiero po jej śmierci. Może tam dane nam byłoby porozmawiać, wytłumaczyć sobie dlaczego nigdy nie byłyśmy sobie tak bliskie, jak babcia i wnuczka. Dlaczego nie czułam, że kocha mnie, że jestem jej potrzebna. Chciałabym powiedzieć jej, że zdaję sobie sprawę, iż to także moja wina. Może obie nie potrafiłyśmy okazać uczuć i zmarnowałysmy tyle lat. Powiedziałabym jej także, że ten ostatni miesiąc przed jej śmiercią był dla mnie wspaniały, bo odkryłam, że tak naprawdę kocham ją strasznie, a ona kocha mnie. Szkoda tylko, że tak krótko dane było nam się tym cieszyć.
W tej krainie odwiedziłabym także kilka innych osób, za którymi tęsknię, które to odcisnęły w moim życiu ślad. Sąsiada Zygusia, który zawsze częstował mnie cukierkami kapitańskimi( uwielbiam je do dzić) i na pożegnanie zwykł mawiać: " Dobranoc! pchły na noc, karaluchy pod poduchy, a szczypawki za nogawki"
Mojego ojca chrzestnego, aby jeszcze raz go uściskać i kochaną nauczycielkę polskiego , która zmarła kiedy była w moim wieku, a w szkole podstawowej była moim aniołem stróżem i najwspanialszym człowiekiem na świecie.
Poprosiłabym ich, aby czasem spojrzeli na mnie z góry i "capneli" mnie w głowę jak przyjdzie mi do głowy jakiś "głupi" pomysł. Oraz zawsze i wszędzie czuwali nad moimi małymi pociechami- Maksiem i Aleksem , który za 3 mies. przyjdzie na świat.

Za pomocą magicznej siły chciałabym wybrać się na rejs dookoła przestrzeni kosmicznej! Kto wie ile lat by mi to zajęło. Na pewno byłoby fascynująco. Chciałabym się tam udać w celu przeprowadzenia badań naukowych nad żyjącymi tam istotami. Na pewno jakieś organizmy tam żyją, może niekoniecznie od razu UFO =), ale kto wie, może spotkałabym jakieś "nieziemskie" istoty =). Myślę, że byłoby to coś w rodzaju poznawania nowych kultur. Nowych światów, czegoś co tak na prawdę nigdy nie będzie do końca poznane... Wiem, że nie byłabym pierwszą istotą w przestrzeni kosmicznej, jednakże dzięki magicznej sile mogłabym żyć tam normalnie, tak jak na Ziemi, co mogłoby sprawić, że nie chciałabym stamtąd wracać :). Założyłabym nową populację w kosmosie! Ludzkie istoty opanowałyby dzięki mnie wszystkie sąsiednie planety :)). A do takiej wycieczki "na zawsze" potrzebny jest porządny zestaw podróżny, rzecz jasna! A ta torba i koszulka to idealne kompanki na tak szaloną i być może bezpowrotną podróż! A co, raz się żyje!

Gdybym dysponowała taką magiczną siłą to przeniosłabym się na planetę Pandora i wcieliła w postać Avatara.Marzę by być tak blisko natury jak mieszkańcy tej planety.By żyć w harmonii i równowadze.Chciałabym odbyć lot na Ikranach które z niesamowitą szybkością spadają w dół i wznoszą się w górę .By podziwiać tę piękną krainę nocą całą otuloną błękitem.Chciałabym spotkać Neytiri która tak bardzo kocha swoją planetę i tak całą sobą walczy o nią z najeżdżcami.By pokazała mi miejsce mityczne: Drzewo Dusz , jedno z najświętszych miejsc dla Na'vi.To byłaby cudowna ,niesamowita podróż-do miejsca tak wyjątkowego którego widok zmienia człowieka raz na zawsze.

Gdybym tylko posiadała magiczną różdżkę, dzięki której mogłabym się, chociaż na chwilę przenieść w wymarzone miejsce z pewnością byłaby to kraina niebios. Chciałabym spotkać osoby, które znałam za ich życia oraz takie, które odeszły jeszcze przed moimi narodzinami. Niezwykle fascynujące byłoby porozmawiać z gwiazdą kina Marilyn Monroe czy królem Rock and Rolla Elvisem Presleyem, który zaśpiewałby dla mnie „Love me Tender”. Chciałabym także porozmawiać z bliskim mi osobami, z którymi nie zdążyłam się pożegnać, marzę by ostatni raz móc się przytulić do bliskich i zapewnić ich, że kiedyś wszyscy się spotkamy u bramy niebios.

Pamiętacie magiczną szafę?
Lwa Aslana, Łucję i księcia Kaspiana?
...i wreszcie tajemniczą krainę Narnię?
Ja nie mam aż tak bajkowych marzeń, ale już takie emocje mogą się same pojawić :)
Dlaczego? Bo chciałabym po prostu spędzić weekend w magicznym Krakowie.
To miasto można pokochać miłością prawdziwą, wierną i wieczną, niczym u Bułhakowa.
Po przyjeździe zaczęłabym od zwiedzania rynku i wizyty u Dominikanów. Sukiennice zaliczone? To kierunek WAWEL!
Spotkanie ze smokiem, przejście szlakiem królów i poczucie się, jak w bajce. Dalej wyprawa krakowskim tramwajem do Łagiewnik. Tam spotkam innych zwiedzających i to z różnych krajów Europy :D
Wieczorem znów spacer po rynku ze smakiem grzanego wina w ustach i już po sytym obiedzie - zapiekance z Kazimierza.
Wyprawa udana!

PS nie wiesz kiedy zaczyna się magia? Jedź do Krakowa.

Jest mroczna, gwiaździsta noc. Budzi mnie blask pełnego księżyca, który mocno razi mnie w oczy, onieśmiela i zarazem oświetla tajemniczą drogę. Zaniepokojona oraz niebywale ciekawa zmierzam w nieznane z przyspieszonym biciem serca i duszą na ramieniu. Przede mną wyłaniają się trzy pary drzwi. Na każdym z nich widnieje jedna tabliczka: „Przeszłość”, „Teraźniejszość”, „Przyszłość”.

Po chwili namysłu naciskam na klamkę przymocowaną do drzwi „Przeszłości”.
Widzę siebie jako odbicie mojej postaci w lustrze, będąc jednocześnie narratorem, czyli osobą „wyłonioną” ponad otoczenie. Na krótką chwilę zatrzymuje się czas. Powracam teraz do tych momentów w swoim życiu, których żałowałam, że w ogóle się wydarzyły. Moje życie przeskakuje chwilami do ważniejszych wydarzeń niczym teledysk piosenki, która już od pierwszego brzmienia chwyta za serce oraz poraża charyzmą. Silniejsza, dojrzalsza i bogatsza w wiele doświadczeń mogę teraz naprawić swoje porażki. Cofam się do niewykorzystanych szans, niewyjaśnionych sytuacji, niedokończonych spraw. Podążam pasmem szczerości i optymizmu. Zawsze wybieram prawdę. Wracam również do tych miłych wspomnień i ze wzruszeniem przeżywam wszystko na nowo doceniając, że tyle pięknego przydarzyło się właśnie mnie. Odnajduję w sobie drugie oblicze – spełnione i pogodzone z odruchami sumienia, głosem serca, wrażliwością duszy.

Nie bez powodu droga w tym momencie się kończy. Uśmiechnięta od ucha do ucha rozpędzam się i pospiesznie wskakuję do otworu rozgraniczonego przez futrynę „Teraźniejszości”. Łapię głęboki oddech i opieram się o sąsiednie drzwi „Przyszłości”, aby się uspokoić i doprowadzić roztrzęsione, drżące ciało do równowagi i stabilności. Przy okazji dowiaduję się, że te są zamknięte. „Całe szczęście. Tu powinnam się zatrzymać” –myślę bez odrobiny zawahania. Nie oglądając się za siebie przechodzę przez próg „Teraźniejszości” i zdecydowaną ręką, zamykam drzwi na klucz, który po chwili wrzucam w przepaść tajemniczości, aby nie stracić smaku i ciekawości tego, co przede mną…

Jest mroczna, gwiaździsta noc. Budzi mnie blask pełnego księżyca, który mocno razi mnie w oczy, onieśmiela i zarazem oświetla tajemniczą drogę. Zaniepokojona oraz niebywale ciekawa zmierzam w nieznane z przyspieszonym biciem serca i duszą na ramieniu. Przede mną wyłaniają się trzy pary drzwi. Na każdym z nich widnieje jedna tabliczka: „Przeszłość”, „Teraźniejszość”, „Przyszłość”.

Po chwili namysłu naciskam na klamkę przymocowaną do drzwi „Przeszłości”.
Widzę siebie jako odbicie mojej postaci w lustrze, będąc jednocześnie narratorem, czyli osobą „wyłonioną” ponad otoczenie. Na krótką chwilę zatrzymuje się czas. Powracam teraz do tych momentów w swoim życiu, których żałowałam, że w ogóle się wydarzyły. Moje życie przeskakuje chwilami do ważniejszych wydarzeń niczym teledysk piosenki, która już od pierwszego brzmienia chwyta za serce oraz poraża charyzmą. Silniejsza, dojrzalsza i bogatsza w wiele doświadczeń mogę teraz naprawić swoje porażki. Cofam się do niewykorzystanych szans, niewyjaśnionych sytuacji, niedokończonych spraw. Podążam pasmem szczerości i optymizmu. Zawsze wybieram prawdę. Wracam również do tych miłych wspomnień i ze wzruszeniem przeżywam wszystko na nowo doceniając, że tyle pięknego przydarzyło się właśnie mnie. Odnajduję w sobie drugie oblicze – spełnione i pogodzone z odruchami sumienia, głosem serca, wrażliwością duszy.

Nie bez powodu droga w tym momencie się kończy. Uśmiechnięta od ucha do ucha rozpędzam się i pospiesznie wskakuję do otworu rozgraniczonego przez futrynę „Teraźniejszości”. Łapię głęboki oddech i opieram się o sąsiednie drzwi „Przyszłości”, aby się uspokoić i doprowadzić roztrzęsione, drżące ciało do równowagi i stabilności. Przy okazji dowiaduję się, że te są zamknięte. „Całe szczęście. Tu powinnam się zatrzymać” –myślę bez odrobiny zawahania. Nie oglądając się za siebie przechodzę przez próg „Teraźniejszości” i zdecydowaną ręką, zamykam drzwi na klucz, który po chwili wrzucam w przepaść tajemniczości, aby nie stracić smaku i ciekawości tego, co przede mną…:)

Gdybym tylko mogła… Podróż nie skończyłaby się nigdy.
Znamy to doskonale: prezenty świąteczne cieszą najbardziej, gdy dopiero pociągamy za wstążkę. Płyta elektryzuje w chwili, gdy ledwie zaczyna kręcić się w odtwarzaczu. A gdy kochamy, nie ma nic cudowniejszego niż odliczanie godzin do spotkania, wychwycenie konturu sylwetki w tłumie zupełnie obcych osób…
Dlatego chciałabym, żeby moja magiczna maszyna mknęła przed siebie, gdziekolwiek zechce. A ja chcę zatracić się w podróży, mieć wiatr we włosach i rumieńce na policzkach. Jechać w nieznane, nieważne dokąd, bo nic nie daje więcej szczęścia niż oczekiwanie. Zobaczenie najpiękniejszej nawet krainy cieszy na kilka chwil, bo potem zawsze, zawsze chcemy więcej. W naturze ludzkiej leży sięganie dalej, wykraczanie poza siebie, stawianie sobie wyzwań, dążenie do celu. A ja chcę zawsze mieć cel, wyruszyć w tę podróż i niczym się nie ograniczać, nie ryzykować rozczarowań. Żyć jak najmocniej, w euforii i szaleństwie. Siedzieć na tej cudownej torbie w kolorze czekolady i oglądać cały świat, zawsze mieć wybór i w każdej sekundzie swojego życia wiedzieć, że czegoś jeszcze nie widziałam, że coś jeszcze na mnie czeka. To dopiero musi być magiczne!

A gdyby, a gdyby tak,
poczuć się niczym wolny ptak...

Wybrać się na nieznany Czarny Ląd, poczuć gorący żar pustyni i niczym mała dziewczynka Nel móc zawsze liczyć na wiernego towarzysza podróży Stasia.
Zanucić na rozpalonej afrykańskiej ziemi "Pieśń baobabu", u stóp legendarnej góry Kilimandżaro. Poczuć niepowtarzalny klimat księżycowego krajobrazu Tanzanii, przeżyć niesamowitą przygodę w czasie safari w Serengeti, stanąć oko w oko z dostojnym egipskim Sfinksem, a na "Pożegnanie z Afryką" zostawić sobie Kenię oferującą turyście niezmierzone bogactwo dzikiej natury. Czekałyby tam na mnie wspaniałe afrykańskie pejzaże:rafy koralowe, ciepłe wody oceanu Indyjskiego, sięgające aż po horyzont pustynie oraz ciche górskie doliny. W cieniu kokosowych palm przyjemnie mogłabym celebrować ciszę i spokój, popijając drinki z palemką. Tylko w tej magicznej scenerii Czarnego Lądu można spokojnie powiedzieć "hakuna matata!" tj. nie przejmuj się niczym. Dewiza mieszkańców Kenii stałaby się także moją...

https://www.youtube.com/watch?v=MH2mF_BFTe0

Chciałabym się przenieść do Krainy Smakołyków. Byłoby to piękne miejsce, w którym spełniałoby się każde moje kulinarne marzenie. Ledwie zdążyłabym pomyśleć o smakołyku na który mam ochotę, a już za sprawą magii, pojawiałby się przede mną nakryty dla jednej osoby stolik, a zabójczo przystojny kelner, stawiałby przed mną talerz z pięknie pachnącym daniem. W tej krainie mieszkaliby mistrzowie kuchni i cukiernictwa, którzy z przyjemnością zdradzaliby mi swoje tajne przepisy i sprawdzone triki, dzięki którym ja sama stałabym się królową w mojej własnej kuchni. W Krainie Smakołyków czas spędzałabym na wypróbowywaniu nowych dań, warsztatach kulinarnych i niekończących się rozmowach ze światowymi autorytetami w kwestiach gotowania. Jednak ze wszystkich atrakcji jakie miałaby mi do zaproponowania ta magiczna kraina, najważniejsza jest ta jedna- jedzenie tam nie tuczy, nie idzie w biodra i nie zwiększa poziomu cholesterolu we krwi! Każdy kto przybędzie do Krainy Smakołyków, może jeść do woli i nie obawiać się, że przytyje! Prawdziwy raj dla osób, które kochają jeść! ;)

Chciałabym się przenieść do Krainy Bezczasu. Gdzie nie ma zegarków. Gdzie nie ma sekund, minut, godzin, dni, tygodni, miesięcy i lat. Gdzie realizuje się powiedzenie "trwaj chwilo" - jakby zawieszenie w tym co piękne i miłe - i nigdy się nie kończy

Na nową planetę bym się wybrała,
i tam znaków życia bym szukała.
Całą bym ją sobie szczegółowo zbadała
i z wynikami do mediów bym się udała.
Nazwałabym ją WaDar na cześć swoją
by dać początek kosmicznym podbojom.
Na mojej planecie turystyka by ożyła
i wszystkie inne kurorty by przebiła.
Turystów bym tam hurtowo ściągała
i życie na mojej planecie pokazywała.
Sama spędzając tam czas bym odpoczywała
i magiczne właściwości jej badała.
moja planeta pewnie wiele atutów by posiadała
między innymi przydatne surowce by produkowała.
Twardszy metal od tytanu,
a lżejszy od damskiego sopranu.
Piękne diamentowe złoża jako kamienie
byłoby to nasze wspólne mienie.
Zamiast drzew wielkie lizaki by stały
które z każdym przechodniem by się witały.
W rzecze zamiast rekinów
była by masa miłych delfinów.
Zamiast jednego księżyca były by dwa
a na ich widok nie jednemu pociekłaby łza.
Każdy z podziwem by się przechadzał
na pamiątkowe zdjęcia by się zgadzał.
Na chodnikach czekoladowe gwiazdy by leżały,
do każdego wesoło by się uśmiechały.
Lecz w jeziorach antidotum na raka bym odkryła
byłaby to wielka zielona bryła.
Która by mięto smakowała
i każdego chorego uleczała.
Zamiast alkoholu byłyby wystrzałowe bąbelki
które nie marnują nawet kropelki.
Każdy by tam sobie humor poprawił
i z kosmitami dobrze się bawił.
Tak by panował tam spokój i dostatek
więc już zbieram na teleskop i kosmiczny statek.
By tam w podróż wyruszyć
i niejednego wzruszyć.