Nie do końca typowy friendzone

Witajcie, chciałbym „krótko” opisać swoją sytuację, ponieważ ciekawi mnie opinia ludzi z zewnątrz, nijak nie powiązanych z żadną ze stron. Nie chodzi o pomoc w podjęciu decyzji, bo takową na ten moment podjąłem, ewentualnie o jakieś pomysły, jak tę decyzję doprowadzić do sukcesu:)

Generalnie jestem tym nieszczęśliwym typem faceta, którego łatwo polubić, ciężko pokochać (w sensie przyjaciel – super, partner życiowy – eee, niee). Brak mi chyba mitycznego „tego czegoś”:D Oraz trochę pewności siebie niestety, w sensie nie jestem z tych, co bez problemu podchodzą do nieznajomej i swobodna gadka, czy choćby zaproszenie do tańca (tu dochodzi brak wiary w swoje umiejętności w tej dziedzinie:P)
Tak że generalnie przed tą historią nie miałem specjalnie doświadczeń związkowych (pomimo 23 na karku), za to zakochania i rozczarowania bywały. Ale do rzeczy:)

Poznałem ją podczas gry w siatkówkę, całkiem zabawny początek bo trafiłem ją piłką w głowę z ataku:) Miłość od pierwszego wejrzenia? Miłość to za duże słowo, ale na pewno mnie od razu zafascynowała. Ten piękny naturalny uśmiech, śliczne oczka, świetne ciało (choć jak każda mówi, że jest gruba:P), no wiecie no, o co mi chodzi:D Skończyło się jednak wtedy tylko na wymienianiu uśmiechów i kilku wypowiedzianych zdaniach:) Co prawda przedstawiliśmy się sobie, ale nawet nie dosłyszałem wtedy jej imienia.

Dalsza część stała się możliwa dzięki temu, że na fb powstała grupa tej siatkówki i tam zobaczyłem jej profil. Krótka jego lektura doprowadziła mnie do refleksji, że spełnia ona wszystkie założenia mojego teoretycznego ideału:P (zainteresowania, wartości) Napisałem jeszcze tego samego wieczora. Z początku rozmowa szła tak sobie, spodziewała się moich celów, a nie miała (i nadal nie ma) ochoty się wiązać, ale z drugiej strony nie miała też zbyt wielu znajomych w mieście w którym studiujemy (a ja także pracuję), jako że była wtedy na pierwszym roku, tak że jednak to pociągnęła. Ja stopniowo pchałem to do przodu, dosyć szybko zacząłem proponować spotkania, ona wtedy zaznaczyła, że nie szuka związku, ja, że jeszcze się prawie nie znamy, więc bez sensu poruszać takie tematy w tym momencie. No i spotkań zaczęło być coraz więcej, były bardzo udane, ja zacząłem się zakochiwać (bo okazało się, że charakter też ma taki, jaki mi bardzo odpowiada), no a że wyglądało mi na to, że ona również świetnie się ze mną bawi (co w sumie było prawdą) to poruszyłem w końcu temat związku. Po długim czasie zastanowienia w końcu doszła do wniosku, że nic do mnie nie czuje, ale że jestem ekstra facetem, dlatego możemy spróbować związku, bo czasem po prostu potrzebuje czasu. No i wyglądało na to, że wszystko idzie super, coraz bliższe kontakty, również fizyczne. Nie, nie było seksu, dla mnie jako katolika (i w sumie nie tylko z tego powodu) to naturalne, że nie idę do łóżka z kimś, co do kogo nie mam pewności na przyszłość. Zresztą to wszystko było dla mnie nowością, stąd też nawet i z pocałunkami trochę czekałem - jestem typem romantyka i na swój pierwszy pocałunek wybrałem romantyczną scenerię na zakończenie naszego ostatniego wieczora przed jej wyjazdem do domu na wakacje. Długie stanie w objęciach wtedy, podobnie następnego dnia już na dworcu, dużo pocałunków, wydawało mi się wówczas – udało się:)

I klops. Będąc w domu nagle okazało się, że praktycznie nie ma dla mnie czasu. Że przyjaciółki i hobby zajęły całą jej uwagę. Jako że nasze miejscowości rodzinne nie są aż tak bardzo daleko od siebie, to próbowałem aranżować spotkania, gdy zjawiałem się na weekendzie w domu, jednak zawsze było już coś innego w planach. W końcu doszło do poważnej rozmowy (chcąc nie chcąc przez internet, jako, że się nie widywaliśmy) w której stwierdziła, że nie czuje się do mnie przywiązana emocjonalnie i nie ma sensu tego dalej ciągnąć. Nie ukrywam, że mocno mnie to dotknęło. Miałem sporo czasu na zastanowienie się co dalej i doszedłem do wniosku, że przy najbardziej oczywistej opcji, czyli urwaniu kontaktu, mam zbyt dużo do stracenia – zawsze lepiej mieć kogoś, z kim można wyjść w różne ciekawe miejsca i się świetnie przy tym bawić, niż nie mieć (zwłaszcza, że wiele zainteresowań nam się pokrywa). A przy tym nie miałem zamiaru rezygnować z walki o nią w roli mojej partnerki życiowej. Tak że zgodziłem się na, nie ukrywajmy, friendzone, jednak o tyle nietypowy, że absolutnie nie próbuję udawać, że przestało mi chodzić mi o coś więcej.

Obecnie spotykamy się z częstotliwością niemalże związkową, nadal dobrze się przy tym bawimy, kontakt fizyczny został ograniczony ale staram się go jakoś przemycać. Ona również zdaje sobie sprawę, że ma dużo do stracenia w razie zerwania kontaktu. W każdym razie postanowiłem ją do końca obecnego roku akademickiego (mojego ostatniego) traktować, jak by wciąż była moją dziewczyną. Licząc na to, że miliard dobrych wspólnych doświadczeń w tym czasie poruszy jakoś jej serducho:P A potem powiem „sprawdzam” i jeśli będzie jak jest, to po prostu wyjadę z tego miasta (nigdy go nie polubiłem) zacząć nowe życie:) Po prostu nie mam w zwyczaju się poddawać, dopóki sytuacja nie jest opłakana, a tym razem zależy mi wyjątkowo.

Trochę o niej i dopasowaniu bądź nie charakterów. Podobno generalnie niewiele czuje, niewiele analizuje, niewiele ją rusza. Jest nastawiona na życie chwilą. I w tej kwestii się różnimy, bo ja dużo analizuję, wspominam, przeżywam. Kręci ją wszystko, gdzie jest adrenalina i lubi się dobrze bawić– tu pokrywamy się częściowo – też chętnie bym dużo przeżył, ale mam trochę więcej hamulców – tu możemy się uzupełniać – ona może czynić (i w sumie czyni) moje życie ciekawszym, bo razem raźniej, a ja wiele rzeczy jej umożliwiam, dzięki tak banalnej sprawie jak kasa (choć bardzo nie lubi, jak za nią płacę, więc nie dlatego to ciągnie) a i mogę w przyszłości ją powstrzymać przed zrobieniem jakiegoś głupstwa:) Mamy podobne poczucie humoru, oboje też jesteśmy złośliwi.

Jeśli komuś chciało się to przeczytać, ciekawi mnie, co sądzicie na temat mojej sytuacji i szans na to, że utworzymy kiedyś dobrą parę:)