Przyjaźń czy...

Długo się wahałam, ale jednak poproszę Was o pomoc.
Opisywałam już historię rozstania z moim byłym, z którym byłam 7 lat. Jakiś miesiąc później czyli na początku lipca, przez ogłoszenie poznałam pewnego chłopaka. Jest rok młodszy ode mnie (ja mam 24) i od razu wydawał mi sie zbyt dziecinny, ja jednak szukałam kogoś ok. trzydziestki, podobnie jak mój były. Jednak na gg świetnie nam się rozmawiało, wyciągnęłam go na postkanie i było super - kilka godzin zleciało nie wiadomo kiedy, rozmawialiśmy o wszystko. Na pożegnanie pocałował mnie w policzek, jednak ja stwierdziłam że to głupie, bez sensu, że nie ma szans itp. Potem on proponował spotkania i tak przez kilka dni codziennie się spotykaliśmy, jeździliśmy, rozmawialiśmy, a czas leciał. Jednak denerwował mnie, irytował, wydawał się dziecinny. Dodam że wtedy on był jakieś 3 tygodnie po rozstaniu z dziewczyną z którą był 3 lata. On wydawał się naprawdę zainteresowany, prawił komplementy, przytulał na powitanie i pożegnanie, itp. Dla mnie to było za szybko. Traktowałam go protekcjonalnie, myślałam że pozjadałam wszystkie rozumy, a on jest tylko "gówniarzem". Powiedziałam że moim zdaniem za bardzo się angażuje, że to ma być zwykła znajomość tylko. On stwierdził że źle zinterpretowałam jego zachowanie. Potem był dzień gdy on pojechał do swojej byłej oddać jej rzeczy. Ona chciała wrócić, przepraszała itp (to była jej wina, zdradziła go, on dał jej szansę, ale znów się rozpadło, olewała go itp aż nie wytrzymał i zerwał). On zaczął się zastanawiać nad daniem jej szansy. Przez jakiś czas ciągle się tylko kłóciliśmy na gg, ja byłam protekcjonalna, on się wkurzał, prawie kończyliśmy znajomość, ale jednak jakoś skończyć nie mogliśmy. W końcu znów zaczęliśmy normalnie rozmawiać, spotykaliśmy się często, głównie wieczorami, jeździliśmy po okolicy, łaziliśmy, gadaliśmy. Problem był jeden - ja byłam sama, on nie do końca. Ja zaczęłam się angażować, tzn. coraz bardziej mi na nim zależało, chciałam czegoś więcej - pocałunku itp. W końcu mu o tym powiedziałam. On stwierdził że jest dobrze tak jak jest i nie chce tego zmieniać, że może lepiej żebyśmy przestali się spotykać żebym nie cierpiała. Ja powiedziałam że spoko, poradzę sobie i radziłam. Wciąż ta jego była wisiała, pisali do siebie, on dał im 2 miesiące "przerwy" żeby stwierdzić czy na pewno chcą być razem. W sumie uważał że to nie ma sensu, ale jednak kochał ją. Kilka tygodni później znów mu powiedziałam że chciałabym czegoś więcej. Powiedział że nie chce nic zmieniać. Spytałam czy jestem osobą z którą mógłby być i powiedział że tak. Nadal nie było nic więcej niż czasem przytulenie, ale to ode mnie wychodziło, ja chciałam, potrzebowałam. Powiedział, że bał się że któreś z nas zaangażuje się za mocno. Ja się wycofałam, powiedziałam że po prostu jestem sama a on jest "pod ręką" i dlatego mam takie odczucia, że się nie zakochałam ani nic takiego, tylko po prostu super mi się z nim spędza czas i dobrze się dogadujemy. Ja byłam pewna że on jednak do niej wróci - takie przeczucie, oboje wiedzieliśmy że wtedy to koniec znajomości. Nadal dużo się spotykaliśmy, prawie codziennie - zarówno z mojej jak i jego inicjatywy, częściej może z jego nawet. Doradzałam mu rozstanie z nią, naprawdę tak uważałam i myślę że każdy kto by poznał sytuację by mu to doradził, więc nie mam z tego powodu wyrzutów sumienia. Niedawno jechaliśmy i mówiłam że mam przeczucie że on do niej wróci i ta znajomość się skończy. On powiedział że nie wie co będzie, ale i tak ja mogę kogoś poznać albo on i wtedy nie będziemy mieli tyle czasu dla siebie. Nagle mnie zaskoczył - w zeszłym tygodniu zadzwonił czy chcę się spotkać, pojechałam a on powiedział że ostatecznie z nią skończył. Pojechaliśmy sobie nad jezioro nocą, on mnie przytulił - miałam wrażenie że inaczej niż wcześniej - wtulił twarz we włosy, to już nie było tak trochę sztywno, przyjacielsko. Przynajmniej ja miałam takie wrażenie. Gdy wracaliśmy samochodem wzięłam go za rękę. W sumie chyba trzy razy ja wzięłam jego a raz on mnie. Jednak za każdym razem to on zabierał rękę. Ostatni raz to trwało jakieś 5 min., głaskaliśmy dłonie kciukami i było naprawdę słodko. Jednak bardzo delikatnie zabrał rękę. Potem parę dni się nie widzieliśmy, ale mieliśmy kontakt - on się prawie zawsze odzywa pierwszy na gg albo sms - to się nie zmieniło. W poniedziałek zaproponowałam spotkanie, ale odpisał że musi sobie poukładać parę spraw i przez najbliższe dni raczej się nie spotkamy ale mam się nie wkurzać. Napisałam że jasne, nie ma sprawy. Następnego dnia napisał że jak mam ochotę to się spotkamy. Pojechałam, gadaliśmy o wszystkim i o niczym, przytulenie na dowidzenia i tyle.
Po tej przydługiej historii moje pytanie jest takie: Czy jest na coś szansa? Co mam zrobić? Porozmawiać z nim kolejny raz, czy czekać? Tylko czy jest na co czekać? Bo ja ... zakochałam się. Nie wiem czy jestem gotowa na związek, on pewnie nie. Nie chcę wiele zmieniać, bo układ jaki mamy jest bardzo dobry - nie ma oczekiwań, nie ma pretenscji o brak czasu, kontroli. Jednak chciałabym czegoś więcej... Nie wiem tylko czy dla niego jestem tylko koleżanką, czy jednak czuje jakąś chemię. Z jednej strony on chce się spotykać, on się odzywa praktycznie codziennie, z drugiej to przytulenie nad jeziorem, to splatanie rąk - może tego potrzebował, było mu ciężko po rozstaniu. Nie potrafię zinterpretować jego zachowania. Na początku on jakby wystartował, ja się speszyłam i postawiłam granice. On się wycofał i tych granic broni. Ja bym chciała je przekroczyć, tylko... No właśnie - co myślicie? Czy dla niego jestem tylko koleżanką? Czy mam na co liczyć? Na co czekać? Wiem że ja to powinnam wiedzieć, ale właśnie nie wiem.