Jak wyglądały wasze zareczyny-oświadczyny???

Iwa zdradzisz coś więcej?

te chwile są tylko nasze

iwa napisal(a):

te chwile są tylko nasze

Na pewno była to jedna z najpiękniejszych i najważniejszych chwil Waszego życia
A u mnie niedługo stuknie pierwsza rocznica zaręczyn Jak ten czas leci...

Donia1981 napisal(a):

Na pewno była to jedna z najpiękniejszych i najważniejszych chwil Waszego życia

tak Donia1981 tak właśnie było

Patka, i ja Ci gratuluję. Tak się cieszę. W końcu się udało. Bardzo romantyczne zaręczyny. Hura

iwa, super ciesze sie bardzo że jesteś szczęśliwa :)

iwa, Tobie również gratuluję Wcześniej nie doczytałam.

Patka, asia, dziękuje Wam bardzo
jestem jestem szczęśliwa

kurcze, fajnie było by się zaręczyć do ślubu mi się nie śpieszy, wręcz przeciwnie, ale zaręczyny ... byłoby naprawdę fajnie.

pomarzyć dobra rzecz g:

marionette, na wszystkich przyjdzie czas czekaj cierpliwie

Cześć Dziewczyny
czytam forum już od dłuższego czasu, ale dzisiaj postanowiłam się zalogować. Piszecie tutaj takie miłe rzeczy, że postanowiłam się do was przyłączyć, a zarazem podzielić się moim szczęściem

ja się zaręczyłam w moje 21-wsze urodziny, czyli w styczniu tego roku. Mój Kochany przyszedł do mnie do domu i dał mi z okazji Urodzin bukiet czerwonych róż i tak jak wcześniej ustaliliśmy wyszliśmy do restauracji.
było bardzo miło, tak jak zawsze, kiedy wychodzimy gdzieś razem. nic nie wskazywało na to że wydarzy się coś specjalnego. w trakcie kolacji zadzwonił telefon Mojego Narzeczonego [choć zawsze wyłącza jak gdzieś jesteśmy] zadzwonił jego kuzyn i z rozmowy wywnioskowałam że pytał czy to już ja oczywiście skojarzyłam sobie te fakty, po fakcie
po kolacji ja chciałam iść prosto do domu bo było mi bardzo zimno [jak to w zimie bywa] ale M. nalegał żebyśmy poszli na spacer, więc się zgodziłam. dodam tylko że zawsze susze mu głowę o to żebyśmy chodzili do tegoż parku na spacery
kiedy już wracaliśmy ze spaceru [jeszcze w Moim Ukochanym Parczku] M. powiedział, że coś go strasznie kuje w klatce piersiowej i czy możemy się zatrzymać na ławce. oczywiście, zatrzymaliśmy się, dodam że byłam bardzo przerażona stanem jego zdrowia...
po chwili siedzenia M. mówił że już mu lepiej i czy możemy iść dalej, ale zaczął szperać w kurtce...
w jednej chwili uklęknął i wyciągnął małe zielone pudełeczko, zapytawszy czy zostanę jego żoną... ZAMUROWAŁO MNIE!
nie mogłam wydusić z siebie ani jednego słowa, wiec po chwili ponowił pytanie, a ja na to że TAK!!!

jupi....

romantyczne czy nie i tak to jest 1 z najcudowniejszych dni w moim życiu [kolejnym dniem będzie Nasz Ślub]

sara.... Ten spacer w praku.... :) Gratuluję! :)