problem z żoną

Prosił bym o kilka słów bardziej doświadczone kobiety i matki.

Ja i moja partnerka znamy się od 5 lat a małżeństwem jesteśmy od ponad 2. Patrząc z perspektywy czasu muszę stwierdzić, że byliśmy szczęśliwa parą. Zawsze okazywaliśmy sobie zrozumienie i jeżeli mogę to oceniać „ona” kochała mnie tak jak ja ją. Nie będę się nad tym rozwodził gdyż nie tym rzecz.

8 miesięcy temu urodziła nam się córka, i mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że cieszyłem się z tego. To było chciane dziecko chodź nieplanowane ale liczyliśmy się z tym więc nie było to dla nas jakieś wielkie zaskoczenie. I tu zaczyna się mój problem.

Kiedy tylko moja Ania zaczęła się „zaokrąglać” straciłem ochotę na seks. Nie umiałem tego zignorować i w pewien sposób odpychało mnie to, czego dziś żałuję. Dziś mija prawie 7 miesięcy od porodu i....
Nic dosłownie nic, Ania jak by całkowicie straciła zainteresowanie seksem z początku rozumiałem, że kobieta potrzebuje czasu po porodzie by dość do siebie. Lecz 8 miesięcy ? Próbowałem z nią o tym delikatnie porozmawiać, zażartować z tego lecz ona nawet nie zauważyła moich sugestii. Zaznaczę wyraźnie NIE JESTEM MNICHEM, ponad rok celibatu, nie mam nawet 30 lat i nie wytrzymam tego dłużej. W mojej pracy i miejscach jakie odwiedzam jest kilka kobiet o których doskonale wiem, że podobam im się. Pokusa staje się z miesiąca na miesiąc silniejsza.

Lecz to samo w sobie nie jest najgorsze. Zawsze myślałem, że związek to coś więcej niż organizacja na zasadzie ty dajesz kasę ja zapewniam to i to. Kiedy urodziła się nasza córka wyprowadziłem się z sypialni do salonu. Codziennie wstaję do pracy o 5 rano i nie mogłem sobie pozwolić na nieprzespane noce. Po miesiącu chciałem byśmy na powrót spali w sypialni ale zgadnijcie. Ania sypia w naszym łóżku z córką czuje się tam jak intruz, i dalej okupuję salon. I nie koniec na tym, od porodu Ania zajmuje się WYŁĄCZNIE dzieckiem poświęca mu każdą chwilę, KAŻDĄ. Nie pamiętam już kiedy rozmawialiśmy o czymś innym niż ona i dziecko, moja osoba jest jak by robotem do załatwiania ważnych spraw. Nie pamiętam już kiedy okazała mi odrobinę zrozumienia i zainteresowania o czułości to nawet nie wspominam. Oczywiście przestała gotować, przyznam się, że nawet przyzwyczaiłem się do jadania na mieście, może nie tak smacznie ale bez nerwów.

Co mogę powiedzieć, czuję się jak maszyna która ma co miesiąc zostawić pieniądze na szafce w kuchni i zająć się sobą. Przestało ją nawet interesować gdzie wychodzę na co zawsze była uczulona. Jeżeli tak ma wyglądać moje życie to daruje sobie ten związek. Czuję się jak bym przychodził do hotelu bez wyżywienia z niewygodnym łóżkiem. Nie mam już siły na rozmowy z Anią, reaguje agresywnie na moje słowa. Czy ja jestem intruzem? Moja miłość pękła jak lusterko, nie czuję nawet szczególnego uczucia do tego dziecka. Jedyne co czuję to chęć ucieczki i cholerny pieprzony żal.

Niech zgadnę mam się wykazać zrozumieniem? A czy ona chce zrozumieć mnie? Dlaczego to niby ja mam być niczym przysłowiowy stoik i znosić to bez słowa. Nie proszę nawet o radę jestem ciekaw czy to reguła wszystkie kobiety zapominają o mężczyznach kiedy urodzą? I jakim cudem mężczyźni zostają z nimi kiedy stają się maszynką do przynoszenia wypłaty.