problem z żoną

Valkiria_ napisal(a):

, zwłaszcza, że o nich NIE WIE...

No.. od miesiecy spia osobno, malo co ze soba rozmawiaja, nie interesuja sie soba wzajemnie.. rzeczywiscie nikt by sie nie domyslil, ze cos nie gra i ze maja problem.

Byc moze jej nie zalezy na naprawie relacji? Bo co to bylby za problem zeby podejsc do meza, zagadac, powiedziec co na sercu lezy? Czemu tego nie robi? Tak samo ona jak i on moga wyciagnac reke do drugiego ale zadne z nich tego nie robi, dlatego w moich oczach oboje sa wspolwinni tej sytuacji.

Takze jak i Ciebie irytuje mnie postawa autora ale nie wierze, ze zona jest zupelnie bez winy. Oboje zapracowali sobie na taki stan rzeczy.

Nie mówię, że jest całkowicie bez winy. Znamy relację tylko jednej ze stron. I w gruncie rzeczy nikt nie wie, jak tam jest i jak to wygląda, jak autor się zachowuje jak wróci z tej pracy... Czy podejdzie do żony, chociaż ją przytulić. Czy ona podchodzi przytulić się, pocałować- i jak wtedy reaguje autor. Nie wiemy tak naprawdę nic, zbiór informacji szczątkowy.

Bywa tak, że ludzie nakręcają siebie wzajemnie "Ty mi tak, to ja Tobie tak samo i zobaczysz". I w którymś momencie sami nie wiedzą kiedy wymknęło się to spod kontroli i od czego się tak naprawdę zaczęło...
Ludzie zawsze myślą "mamy czas". Mamy czas coś naprawić, mamy czas się z kimś pogodzić. Mamy czas... Ale zdarza się, że tego czasu już nie ma. Albo, że uczuć już nie ma.

Valkiria_ napisal(a):

Nie mówię, że jest całkowicie bez winy. Znamy relację tylko jednej ze stron. I w gruncie rzeczy nikt nie wie, jak tam jest i jak to wygląda, jak autor się zachowuje jak wróci z tej pracy... Czy podejdzie do żony, chociaż ją przytulić. Czy ona podchodzi przytulić się, pocałować- i jak wtedy reaguje autor. Nie wiemy tak naprawdę nic, zbiór informacji szczątkowy..

Ja to odebralam tak, ze czulosci miedzy nimi w ogole nie ma. Rozmawiaja raz na jakis czas o jakichs zwyklych domowych sprawach i tyle.
W ogole jesli on czuje sie w domu jak intruz to nie moge sobie wyobrazic, ze oni sie w ogole caluja czy cokolwiek..

napisal(a):

Bywa tak, że ludzie nakręcają siebie wzajemnie "Ty mi tak, to ja Tobie tak samo i zobaczysz". I w którymś momencie sami nie wiedzą kiedy wymknęło się to spod kontroli i od czego się tak naprawdę zaczęło...
Ludzie zawsze myślą "mamy czas". Mamy czas coś naprawić, mamy czas się z kimś pogodzić. Mamy czas... Ale zdarza się, że tego czasu już nie ma. Albo, że uczuć już nie ma.

Dla mnie to jest w ogole kosmos, ze mozna doprowadzic do takiej sytuacji. Chyba nie mieli az tak 'udnego zwiazku' jak twierdzi autor. W udanym zwiazku ludzie ze soba rozmawiaja, sa dla siebie oparciem, potrafia wspolnie rozwiazywac problemy. Przyszedl byle jaki kryzys i sie posypalo.

No i może to jest dowód na to, czego ja jestem wyznawcą... Że kłótnie są potrzebne, bo dokąd się ludzie kłócą, to dotąd im na sobie zależy.

Miałam znajomych. Papużki nierozłączki, kilka lat razem i NIGDY ŻADNEJ sprzeczki nawet.
Ślub, wspólne mieszkanie. PIERWSZA kłótnia, o błahostkę. I właśnie taka nieumiejętność przegadania problemu, tylko nakręcanie się- również błahostkami. Bo poważnego problemu, to oni nie mieli...
I kryzys z którego wychodzili bardzo długo, a szczerze to nie wiem czy do tej pory z niego wyszli...

Jak ludzie poza zakochaniem, zauroczeniem i fascynacją, nie darzą się najzwyczajniej w świecie zaufaniem i sympatią, to związkiem tego nie nazwę... Trzeba lubić tą osobę, z którą się jest. Bo jak właśnie poziom hormonów szczęścia spadnie na łeb na szyje, to musi być coś, co scala związek w dalszym ciągu. Przyjaźń, zaufanie, wzajemny szacunek.

Valkiria_ napisal(a):

Trzeba lubić tą osobę, z którą się jest. Bo jak właśnie poziom hormonów szczęścia spadnie na łeb na szyje, to musi być coś, co scala związek w dalszym ciągu. Przyjaźń, zaufanie, wzajemny szacunek.

o to to to to.
'Milosc' to chemia, ktora sprawia, ze zachowujemy sie jak wariaci. Nie myslimy logicznie, dzialamy pod wplywem silnych emocji, jestesmy jak w transie. Gdy sie to wypala wtedy widac ile wart jest dany zwiazek. Ja mojemu mezowi nie mowie, ze go kocham ale ze go uwielbiam, lubie, ze jest moim najlepszym przyjacielem, itp. Na poczatku mowil, ze to dzwine ale mu wyjasnilam i stwierdzil, ze mam racje^^

Jestem ciekawa jak sie udala rozmowa naszych dwojga :) Bo chyba juz takowa odbyli..

Też czekam na relację. I liczę, że autor szczerze powiedział, o co chodzi i wziął na klatę równie szczere wyznania żony.
Bo niestety często w obecnych czasach jaramy się tym, jacy jesteśmy super szczerzy, nie mając odwagi wziąć na klatę faktu, że ktoś jest tak samo szczery z nami jak my z nim.
Szczerość najczęściej boli.

Wiem, że to nie czas i miejsce ale jakich mężczyzn wy spotykacie skoro macie takie mniemanie o związkach. Wszyscy mężczyźni to takie ćwoki nieumiejące wziąć na klatę zwykłego życia w domu i pracy? Nie twierdzę, że jestem marzeniem każdej kobiety ale nikt mi nie wmówi, że nie jestem nic wart. Zaczynałem od zera i sam kupiłem mieszkanie, samochód i mogę spokojnie utrzymać siebie i rodzinę. Starcza mi do pierwszego a i na inne rzeczy jeszcze jest. Zamieszkaliśmy razem dopiero po ślubie i utrzymanie domu w normalnym stanie to dla mnie oczywistość. Nie wyobrażam sobie by Ania prała moją bieliznę albo zmywała po mnie. Od zawsze chciałem być samowystarczalny i to marzenie udało mi się spełnić. Jestem z tego dumny bo nie przyszło mi to łatwo. Nie wiem z jakich rodzin wy pochodzicie ale dla mnie to naprawdę wiele.

A co do mojej rozmowy z Anią. Jestem niekonfliktowym człowiekiem, nie interesują mnie wojenki i piekiełka, jeżeli ktoś coś do mnie ma (w negatywnym sensie) to niech podejdzie i powie mi to w oczy. Nie ma odwagi? To nie wato o tym rozmawiać bo widocznie nie jest to ważne, nie interesuje mnie gadka dla samej gadki i wzajemne obrażanie. Co do mężczyzn to zawsze się to sprawdzało, a co do kobiet. Wiecie, że najtwardszym człowiekiem jakiego w życiu znałem i znam jest moja matka? Sięga mi tylko do piersi :D ale uwierzcie, że czuję do niej prawdziwy respekt. Jak jej się udało samej mnie wychować, pracować i utrzymywać dom na jako takim poziomie to do tej pory nie wiem.

I jak teraz o tym myślę, to mam dość wypaczony obraz kobiety a raczej tego jaka jest, napisałem już, że to mój pierwszy POWAŻNY związek. Wcześniej miałem kilka dziewczyn ale to była niemal sama zabawa, nic poważnego i nie myślałem o nich jako o matce swoich dzieci. Ania jest najzwyczajniej w świecie bardzo delikatną kobietą, zapomniałem o ty. Nie będę opisywał wam całej rozmowy bo to zbyt osobiste. Powiem tylko, że najzwyczajniej w świecie sobie nie radziła, ta sytuacja przerosła ją chyba bardziej niż mnie. A moje zachowanie odebrała jako niechęć do jej osoby. Czuła się nieatrakcyjna, chyba czarę goryczy przelał fakt, że sypiam osobno. Nie przyszło jej do głowy, że to sprawa snu, pracy, ale myślała, że już mnie nie pociąga. I nie cieszę się z naszej córki. Chyba faktycznie ma lekką depresję.

Cholera jasna, zawaliłem sprawę i to mocno, nie wybaczę sobie, że mogła sobie pomyśleć, że jej już nie chcę. Czeka mnie dużo pracy, muszę z nią być i uczestniczyć w jej życiu a jej życie to na chwilę obecną niemal tylko nasza córka. Spieprzyłem sprawę i to zdrowo. Odzyskanie jest zaufania nie będzie łatwe ale bez obaw sokoro wiem co spieprzyłem to wiem jak to naprawić. Czasami trzeba wziąć byka za rogi i to właśnie robię. Może czasami użalam się nad sobą ale nie jestem tchórzem, nie mam zamiaru uciekać. A wam moje drogie Panie życzę trochę wiary w mężczyzn, nie każdy wieje gdzie pieprz rośnie. Pozostańcie ufne ale ostrożne.


Dziękuję za wszystkie wypowiedzi rady. Do zobaczenia może gdzieś indziej.

kamilo3216 napisal(a):

Powiem tylko, że najzwyczajniej w świecie sobie nie radziła, ta sytuacja przerosła ją chyba bardziej niż mnie. A moje zachowanie odebrała jako niechęć do jej osoby. Czuła się nieatrakcyjna, chyba czarę goryczy przelał fakt, że sypiam osobno. Nie przyszło jej do głowy, że to sprawa snu, pracy, ale myślała, że już mnie nie pociąga. I nie cieszę się z naszej córki. Chyba faktycznie ma lekką depresję.

Cholera jasna, zawaliłem sprawę i to mocno, nie wybaczę sobie, że mogła sobie pomyśleć, że jej już nie chcę. Czeka mnie dużo pracy, muszę z nią być i uczestniczyć w jej życiu a jej życie to na chwilę obecną niemal tylko nasza córka. Spieprzyłem sprawę i to zdrowo. Odzyskanie jest zaufania nie będzie łatwe ale bez obaw sokoro wiem co spieprzyłem to wiem jak to naprawić. Czasami trzeba wziąć byka za rogi i to właśnie robię. Może czasami użalam się nad sobą ale nie jestem tchórzem, nie mam zamiaru uciekać.

Może mam demencję, ale chyba właśnie to wszyscy Ci piszemy od kilku stron tematu...
No ale widać, wystarczyła rozmowa z żoną, żeby coś dotarło. Oby dotarło na stałe.

Chlopie no to super, ze nie jest za pozno! Okazuj jej uczucia, przytulaj, daj buziaka na powitanie i na pozegnanie, usmiechnij sie derdecznie-niby Taki glupotki ale pokaza jej ile dla Ciebie znaczy. No i mowcie sobie wszystko, rozmawiajcie. Jak cos nie pasuje to od razu zglaszac to drugiemu i bedzie dobrze :)

Autorze, czy wychowywales sie z ojcem czy bez opieki ojca?

Przyznam się, że jestem rozczarowany, i mam dość.

Kobiet ma mieć oczywiście takie same prawa jak mężczyzna i oczywiście korzystać z kobiecych przywilejów. A ja mam być twardy jak stał i miękki jak budyń kiedy trzeba. Mam dość. Nie będę się rozpisywał ale mam dość.

Ania chyba uważa, że powinienem zacząć się samobiczować tylko dlatego, że ona urodziła dziecko, bić pokłony i stawać na głowie. No sorry taki ten świat jest!

Mam dość, jeżeli jest taką panią i jest taka mięciutka to niech sobie radzi.

Ostatnio nawiązałem kontakt ze swoim ojcem, mieszka w USA i dość dawno proponował mi, że wystąpi o wizę dla mnie. Jako syn obywatela będzie to czysta formalność. Nie jestem bez serca na dziecko będę jej przysyłał, ale niech nie myśli o kokosach.

Jeżeli o mnie nie trzeba dbać to ja nie będą dbał o nią.

I rada dla mężczyzn, nie żeńcie się ze współczesnymi kobietami, nie warto.

Straszny z tego pana buc.

tylko ja ja ja ja MI SIĘ NALEŻY ja ja ja, JA POTRZEBUJĘ ja ja ja ja O MNIE TRZEBA DBAĆ

Wiesz co ? Twój związek nie ma sensu. Otwarcie przyznajesz, że nie kochasz swojego dziecka, żona Cię drażni i wszystko jest źle bo przestałeś być najważniejszy.

Jedź do tego USA skoro ojciec Cię namawia, tylko nie zapomnij przed wyjazdem gwizdnąć kilku koleżanek z roboty, które to tak na Ciebie lecą.

kamilo3216 napisal(a):

Nie jestem bez serca na dziecko będę jej przysyłał, ale niech nie myśli o kokosach.

Szkoda klawiatury na szerszy komentarz tego co powyżej. Powiem krótko - obrzydliwy facet.

kamilo3216 napisal(a):

I rada dla mężczyzn, nie żeńcie się ze współczesnymi kobietami, nie warto.

Cmoknij się pan w pompkę.