Wygraj książkę Kingi Rusin!

Napisałabym książkę o mojej kotce Gryzeldzie. O jej figlach i psotach. O kocich rozterkach i humorach. O odkrywaniu świata, o miłości do jedzenia i o umiejętności czerpania radości z drobnostek jak choćby puste kartonowe pudło do zabawy O mruczeniu, miałczeniu i mraukaniu. O chodzeniu własnymi ścieżkami i zahaczaniu o nasze, kiedy akurat kot ma na to ochotę - nie odwrotnie. Gryzia jest z nami od 3 lat i już dostarczyła nam tematów na całą sagę, a nie tylko jedną książkę. Zresztą najlepiej pisać o czymś, co się kocha, co jest naszą pasją, na czym się znamy - czytelnik wyczuwa te emocje, prawdę zawartą w treści i pochłania taką książkę jednym tchem.

• polowanie (1).JPG (1,05kB)
• polowanie (2).jpg (0,7kB)
• polowanie (3).jpg (0,56kB)
• polowanie (4).JPG (1,05kB)
• polowanie.JPG (1,35kB)

W moim przypadku nie "o czym napisałabyś" a "o czym piszesz" książkę byłoby właściwym sformułowaniem pytania, bo tak się składa że od dłuzszego czasu usiłuję pisać ;) Najpierw to były opowiadania, teraz "szarpnęłam się" na dłuższą formę. Piszę o rodzinie. Ale nie o tej opiekuńczej, dającej poczucie bezpieczeństwa, a o tej, z której chciałoby się jak najszybciej uciec, zapomnieć. Ciekawi mnie ten proces, podczas którego rozpadają się nasze więzi rodzinne, a przychodzi wyobcowanie.
A tak poza tym, lubię pisać o ludziach- nieprzystosowanych, wykluczonych, albo inaczej patrzących na życie.

Moja własna wymarzona książka... Byłaby to cudowna, ciepła opowieść o młodej kobiecie imieniem Laura, która wchodzi w swoje dorosłe życie i nie mam tu na myśli matury, powszechnie uważanej za egzamin dojrzałości. Laura jest piękną (choć z kompleksem małego biustu), nieśmiałą (choć nie zamkniętą w sobie), inteligentną (choć popełnia częste gafy), radosną (choć niekiedy dopada ją chandra) już nie dziewczyną i jeszcze nie do końca kobietą (w sensie emocjonalnym, oczywiście). Jest świeżo po studiach polonistycznych, ma mieszkanie w centrum Krakowa, wprawdzie po dziadku, ale zawsze własne, a przede wszystkim ma uroczego, zakochanego w niej po uszy narzeczonego. I jak to zwykle bywa- pewnego dnia dopadają ją szeroko pojęte wątpliwości. Co dalej? Czego oczekuje od życia? Co chce robić, jak i z kim? Ja natomiast jednego jestem pewna- byłaby to powieść, od której nie sposób się oderwać. Powieść, która napełnia inspiracją, daje nadzieję, że w życiu tak jak i w bajce zdarzają się szczęśliwe zakończenia.

Już od pewnego czasu myślę o napisaniu wspólnie z moimi 2 przyjaciółkami książki o zabawnych sytuacjach jakie nas spotkały, o naszych i zasłyszanych gafach. O tym wszystkim rozmawiamy na naszych babskich spotkaniach i to przez wiele godzin :). Wystarczy włączyć dyktafon, później przesłuchać nagranie, wybrać humorystyczne fragmenty rozmowy i je spisać…
Nasza proza to byłaby optymistyczna, śmieszna książka, która w pewnym sensie byłaby również poradnikiem: jak ustrzec się przed „pomyłkami słownymi”, które nam się zdarzyły (np. na pierwszej randce, podczas rozmowy z mężem, dziećmi, sąsiadką, ale również z księdzem :). Jakbyśmy spisały to wszystko co nas komicznego spotyka to pewnie powstałyby 2 lub 3 tomy :D

O tym jakie niespodzianki niesie ze sobą bycie mama o smutkach i radościach o dostrzeganiu wielu rzeczy których normalnie nie widzimy a bycie matka otwiera nam oczy .....

Moja ksiązka byłaby nieduża,
taka do torebki, przydatna w podrózach
po trochu poradnik, po trochu powiastka,
do czytania przy herbacie i domowych ciastkach...
Dla marzacych, planujacych by ich zachęcała,
dla świat odkrywających by ich upewniała
w decyzji by w drodze zycie swe spędzali,
chłonęli, zwiedzali i poznawali.
A mówiła by z humorem o mej jeżdzie motorem,
o górskim wędrowaniu i na sianie spaniu
o spóźnionych pociagach i tych co uciekły
o opalonej skórze i nogach co piekły
o cięzkim plecaku i o głowie w chmurach,
o wodzie w potoku i o chacie w górach
O Polsce przepieknej i o Ukrainie
gdzie moje życie wędrowca radosnego płynie

Gdybym miała napisać książkę, byłaby to opowieść o miłości spełnionej i tej niespełnionej. Która jest większa? Miłość spełniona jest szczęśliwa, pełna słońca, uśmiechu, tańca... Miłość niespełniona jest zawsze tą miłością, która najgłębiej wryła się w serca i zostaje tam na zawsze. Ta miłość jest pełna bólu, łez, cierpienia, nieprzespanych nocy i tęsknoty. Jedna i druga kształtuje nas jako ludzi, dzięki nim jesteśmy tacy, jacy jesteśmy i w zależności od obecnego stanu ducha, zaglądamy w dany zakamarek serca... Błądzenie między tymi dwiema miłościami potrafi zająć całe życie i jeszcze więcej...

Jak nauczyć się miłości !!! Wszystkim nam się zdaje, że doskonale znamy jej znaczenie. Żyjemy na granicy między wewnętrzną a zewnętrzną rzeczywistością. Bywa, że ta granica przesuwa się raz w jedną, raz w drugą stronę. Trudno rozmawiać, gdy nie wiadomo, co powiedzieć.., jesteś niepewna siebie i tej drugiej osoby. To jedna z najtrudniejszych sztuk.

Napisałabym o tym co dzieje się w naszych głowach od momentu gdy dowiadujemy się,że zostaniemy rodzicami, poprzez cały okres ciąży, poród, pierwsze dni z maluszkiem, czy wreszcie wychowanie małego brzdąca.
Napisałabym o największej rewolucji w życiu człowieka.
O tym co myśli i czego oczekuje przyszła mama ,a także z jakimi problemami boryka się przyszły tata. Oparłabym wszystko na własnych doświadczeniach ale i na relacjach innych osób.
Zestawiłabym obawy kobiety z obawami mężczyzny- wszystko to czego najczęściej nie potrafią sobie sami przekazać
Wiem, że taka książka pomogłaby niejednej parze zaoszczędzić niepotrzebnych kłótni, nieporozumień, wylanych łez... Pomogłaby uszczęśliwić wiele rodzin.

Swoją książkę poświęciłabym tematyce macierzyństwa. Byłaby to opowieść o perypetiach bycia mamą, o blaskach i cieniach tej najważniejszej dla każdej kobiety roli w życiu przeplatany zbiorem śmiesznych anegdot - taki poradnik-bezradnik. Myślę, że moje dzieło pomogłoby świeżo upieczonym mamom przejść z sukcesem przez pierwsze miesiące sprawowania opieki nad dzieckiem i byłoby niezłą formą rozrywki, właśnie dzięki podejściu humorystycznemu do całej sprawy, po całodziennej bieganinie wokół maluszka. Nad tą lekturą każda mama miałaby szansę złapać oddech po ciężkim dniu i zrelaksować się przez kolejnymi rodzicielskimi wyzwaniami, a ponadto dowiedziałaby się z niej, że żadna kobieta nie jest mamą idealną i każda z nas uczy się na błędach, a najważniejsze jest, by wyciągać ze swoich macierzyńskich wpadek wnioski na przyszłość i po prostu kochać swoje dziecko i otaczać je tą miłością, troską, zrozumieniem, cierpliwością oraz kierować się w jego wychowywaniu niezawodnym, naturalnym drogowskazem - matczyną intuicją.

Gdybym miała możliwość napisania książki na pewno byłaby o kobietach! Opowiedziałabym o wszystkich kobietach, które poznałam. Które pomogły mi być kim teraz jestem. Pokazały mi być jak być nie zależną, silną, zadbaną. Które mogłam obserwować i uczyć się do nich. Napisałabym ile im zawdzięczam, bo nawet nie zdają sobie z tego sprawy.

Moją ambicją jest napisanie książki podróżniczej.
We mnie bakcyla podróżnika rozpaliła powieść „W pustyni i w puszczy”. I chociaż mam świadomość tego, że tak znakomitych dzieł nie da się doścignąć ani powielić i że obecnie telewizja bezlitośnie wbija coraz to kolejne gwoździe do konkurencyjnej trumny niejednej książki, to uważam, że książka podróżnicza to trafiony wybór. Ja, wcielając się w losy Stasia i Nel, odkrywałem zakątki świata, niedostępne wówczas dla mnie, jako kilkunastoletniego chłopaka. Teraz, kiedy udało mi się zrealizować wiele z moich marzeń podróżniczych, chcę napisać książę, która obudzi chociaż w jednej osobie chęć podróżowania. Mojego czytelnika zachwycę niezwykłością orientu, wyjątkowością krajów takich jak Bhutan, wytwornością budowli i znakomitością miejscowych kuchni. Czytelnik pozna złożoność kultur i obyczajów, tradycje i zwyczaje. Nie każdy bowiem może wiedzieć, że w Hiszpanii do dań, których składnikiem są owoce morze, podaje się miseczkę wody. I ta woda wcale nie służy do picia… Ja przy mojej pierwszej wizycie w Hiszpanii wypiłem wodę z tej miseczki… Zdziwienie moich współbiesiadników było nie do opisania. Jak mi później wyjaśniono: woda w miseczce służy do symbolicznego umycia rąk przed jedzeniem. Owoce morza je się tam palcami.
Książkę zadedykowałbym mojej żonie, która – dzielnie znosząc trudy i niedogodności podróżnicze – towarzyszyła mi w większości moich wypraw.