Wyprowadzka z rodzinnego domu

Na początku było dziwnie.. Cały czas miałam wrażenie, że zaraz do pokoju wejdzie mama..nie dochodziło do mnie, że mamy juz własne mieszkanie...własne życie. Dzwonię do mamy codziennie choć na 5 minut, widujemy się tak często jak to jest możliwe...juz się przyzwyczaiłam do myśli, że teraz Mąż czeka na mnie w domu, kiedy przychodzę z pracy..że to nie mama powita mnie ciepłym obiadem, tylko teraz sama muszę ten obiad wykombinować i zrobić..

Szczerze, to jakos nie przezylam tego...Nie zebym byla w kiepskich stosunkach z rodzicami, tylko po prostu zawzsze łaziłam własnymi drogami, i niespecjalnie sie przejęłam wyjazdem do obcego kraju i wyprowadzką z domu. Do Halinci dzwonie srednio dwa razy w tygodniu, wczesniej czesciej, ale odkad jej fundnelam komore, smsujemy do siebie i jest ok.
A, Halincia to moja mamusia

Ja podobnie jak Pelliroja, bardzo tego nie przezylam...Moja sisotra jako ta starsza wyjechala na studia a ja zaraz poniej pojechalam do liceum..Zienilam miasto zaraz po szkole podstawowej i mieszkalam w internacie... Rodzice mnie utrzymywali ale w tym momencie tez rozpoczeli swoja sprawe rozwodowa...Wiec moze i dobrze ze zadnej z nas juz nie bylo w domu... bylo tak na serio dom juz nie stnial ... Rodzice osobno, my dwie osobno... Ale teraz po latach kontak moj z moja siostra jest BARDZO bliski...Tak sie zlozylo ze mieszkamy obok siebie...Kontak z tata mamy codzienny przez telefon...Ja jak lece do Pl to zawsze jestem u niego...Gorzej z kontaktami z moja mama...Tak na serio sa bardzo rzadkie...

a ja wychodząc wczoraj z rodzinnego domu popłakałam się
ale już dziś będziemy u rodziców na obiedzie
dobrze, że nie będę miaszkała daleko od domu

U mnie to jakoś tak gładko przeszło ... najpierw jeszcze w trakcie remontu naszego mieszkanka (pod koniec remontu) zaczęłam chodzić tam na noc, a potem powoli przenosic rzeczy, aż pewnego dnia już nie mogłam zostać w domu na noc, bo nic tam już nie miałam . Teraz jak jestem u mamy to czasami jak wychodzę to robi mi się tak jakoś przykro i kiedyś łzy stanęły mi w oczach, a mamusia zawsze daje mi buziaka i tak ładnie żegna, np: "pa pa Córeczko"

Widzę, że nie tylko ja tak ciężko zniosłam przeprowadzkę.
Ja już się przyzwycziiłam, no bo w końcu już mieszkam osobno prawie półtora roku na swoim. Ale jak sobie przypomnę, co ja wtedy czułam..... Był ciężko. Ale taka kolej losu...

W moim przypadku ślub jest dopiero przede mną, a co za tym idzie i przeprowadzka... Jednak problem jest zupełnie innej natury.
Otóż już jak byłam malutka, to mieszkałam z rodzicami w dużym domu, na który kilka lat temu został wzięty kredyt, aby go wyremontować, powiększyć mi moje piętro i dobudować poddasze. Rodzice do razu, z góry założyli, że w przyszłości zostanę tutaj z mężem, dzieckiem... Nic nie mówiłam (błąd), bo sama nie zdawałam sobie sprawy jak to będzie.
Po kilku latach bycia w zwiazku (kiedy o konkretach się jeszcze nie rozmawiało), rozstałam się z P, a teraz ponownie od roku jesteśmy razem i mam już zaplanowaną datę ślubu. Mój P uzmysłowił mi kilka kwestii, że małżeństwo powinno mieć własny, prawdziwy kąt, a nie lokum kilka schodków wyżej... Poza tym moja mama ma dość trudny charakter, o niektórych sprawach nie da się z nią rozmwiać spokojnie - albo się obraża, albo unosi... Powoli zdaję sobię sprawę, że niektóre rzeczy uniemożliwią mi szczęście z moim P tutaj. W dodatku zdażają się ostatnio abstrakcyjne sytuacje, że jak np. mama przychodzi do mnie i rozmawiamy, to potrafi mi zwrócić uwagę, że za głośno mówię i tatę, który śpi na dole obudzę Mi natomiast przeszkadza jak głośno się kłócą, albo maksymalnie mają włączony tv (zawsze po kilkuminastu min. opanowywania się, nie wytrzymuję i schodzę na dół i mówię delikatnie, że trochę to przeszkadza - rodzice się wkurzają, że im zwracam uwagę...) Ogólnie jak jest dobrze to jest dobrze, ale wiem, że na dłuższą metę to nie ma szans... Wcześniej nie chciałam nawet o tym myśleć, bo to wiązało by się z faktem, że musiałabym z nimi o tym porozwiawiać (a ja właśnie trudnychrozmów z nimi się boję), Jednak rodzice nie zdają sobie sprawy z tego faktu i potrafią tylko "chwalić" się znajomym, że zapewnili mi przyszłość...
No i właśnie pojawia się problem, że muszę ich jakoś uświadomić, że my potrzebujemy własnego miejsca, pozbycia się myśli, że może za głośno oglądamy tv, albo rozmawiamy... I w ogóle dość logiczne sprawy, które jednak do tej pory nie były poruszane... Najgorsze jest jednak w tym wszystkim, że kredyt na ten dom - również na wykończenie mojego piętra mama wzięła na najbliższych naście lat, że przez to rodzice ledwo wiążą koniec z końcem... Wyjdę na wyrodną córkę w tej sytuacji... Ale to jest uszczęślwianie na siłę...
Jak ja mam przeprowadzić taką rozmowę? Nawet gdybym się zmusiła do zostania tutaj to mój P z góry mi powiedział, że wkrótce kupuje działkę tak, żebyśmy po ślubie mogli wziać kredyt na dom i w rok po ślubie wyprowadzić się...

ja się zaraz po 18stce przeprowadziłam do mojego T no i znosiłam to dobrze dopóki pewnego wieczoru zrobiło mi się tak strasznie smutno że ja i całe rodzeństwo(3 starszych braci) dorastamy i zakładamy oddzielne rodziny.a nie jak kiedyś wszyscy razem w jednym domu

[ Dodano: 2008-02-03, 08:15 ]
no i tęsknie za moim domem nad jeziorem

Monia85 czy Ty przypadkiem nie jesteś jedynaczką...bo widzę pewne zbieżności z moją sytuacja
Ja po slubie bede mieszkac tez z rodzicami (4 lata temu wprowadziliśmy się do nowego dużego domu) i będe obserwowac sytuacje jak się rozwija.Jak stwierdzimy z mężem że nasza niezależnośc jest naruszana to wtedy sie wyprowadzamy-nie chcemy za wczasu zakłądać że się nie uda. Ale znając mój charakterek nie uda się na pewno-też każe rodzicom ściszać TV ale oni nie robią mi na szczęscie uwag że za głosno rozmawiam. Konflikty są bardziej na takim tle że nie wiadomo o co - ktos coś mówi, drugi się obraża i już się machina nakręca sama, każdy czuje się dotkięty i pokrzywdzony.Taka lekka paranoja Ale ogólnie mam zwis na to, chce z nimi mieszkac nawet jak mnie wkurzają i licze że po slubie wszytsko sie unormuje, stres minie i bedzie (prawie)sielanka A jak nie, to nie myśle o kredytach tylko o sobie, swoim małżęństwie i swoim życiu.

Spróbuj może też dac swoim rodzicom szanse...

A ja nie mieszkam już w domu 7 lat... najpierw było studium, potem studia i tak wyszło. Teraz mieszkam z X. już około 4 lat i mój problem jest trochę inny... otóż po ślubie, który wiąże się z powrotem do mojego rodzinnego miasta, musimy z X. wrócić też do mojego rodzinnego domu (przynajmniej do czasu, kiedy nie stanie nasz). I zastanawiam się jak to będzie znów wrócić pod skrzydła rodziców - no wiecie człowiek nauczył się żyć jak jemu pasuje. Jeść wtedy kiedy chce, wychodzić i wracać kiedy chce itd... Dlatego zanim ten nasz dom stanie planujemy coś wynająć i jak to rodzicom powiedzieć, że chcemy wynajmować, a nie mieszkać z nimi... : Wyprowadzka na studia była jakby "przymusem", a teraz to tak wynika z naszej woli... Ach nie wiem jak to się ułoży...

arTemida napisal(a):

Monia85 czy Ty przypadkiem nie jesteś jedynaczką...bo widzę pewne zbieżności z moją sytuacja Ale znając mój charakterek nie uda się na pewno-też każe rodzicom ściszać TV ale oni nie robią mi na szczęscie uwag że za głosno rozmawiam. Konflikty są bardziej na takim tle że nie wiadomo o co - ktos coś mówi, drugi się obraża i już się machina nakręca sama, każdy czuje się dotkięty i pokrzywdzony.Taka lekka paranoja quote]

arTemida, Monia85 ja też jestem jedynaczką i tak samo nie wiem jak to dalej bedzie opisywane przez Was sytuacje też mają u mnie miejsce, a co najgorsze ostatnio u kuzynki doszło do awantury, bo ja przyszłam prosto po pracy i mama mi oświadcyła, że otworzyła list do mnie, na co mój R. nie wytrzymał i zaczął sie awanturować, że mama ciągle otwiera moje listy, na co moja mama powiedziała, że ja jestem jej i automatycznie listy są nasze :/ ciocia sapnęła, że już nie długo będe mamina. I tu jest problem z wyprowadzką z domu bo ja jestem z mamą sama i nie wyobrażam sobie sytuacji zostawienia mamy samej. Ale atmosfera w domu teraz jest też bardzo uciąźliwa.

Współczuję jedynaczkom z dominującymi rodzicami. Ja znowu cierpię na brak zainteresowania ze strony rodzicieli, dlatego nie będzie mi ciężko opuścić rodzinny dom, tym bardziej, że częściej teraz mieszkam w mieście studenckim. Wiem, że będę mogła liczyć na ich pomoc, a i pewnie nasze relacje staną się lepsze. Rozłąka zmienia:)