Milosc po milosci !!!

Octavio PAZ

"Ponad miłość"

Wszystko nam zagraża:
czas, który na drgające odcinki potnie i oddzieli
tego, kim byłem
od tego, kim będę,
niczym maczeta żmiję:
na świadomość - prześwity prześcigane,
na spojrzenia - oślepione patrzeniem
na to, w jaki sposób patrzę,
na słowa - rękawiczki zszarzałe, kurz myśli na trawie, wodzie, skórze,
na imiona nasze, które powstają między mną a tobą,
na mury z pustki, których głos żadnej trąby
nie powali.
Nie pomieścimy się
ani w marzeniu, w jego zbiorach spękanych obrazów,
ani w pianie proroczej szaleństwa,
ani w miłości - wojaczce zębów i pazurów.

Poza nami,
na granicy bycia i przebywania,
wabi życie, o ileż prawdziwsze, przyzywa,
na zewnątrz noc przeciąga się i oddycha,
pełna wielkich liści gorących
i skłóconych zwierciadeł:
walczą o lepsze owoce, szpony, oczy, grzywy liści,
łuki pleców błyszczące,
ciała, co przedzierają się pośród innych ciał.
Połóż się tutaj, na brzegu, gdzie jest tyle piany,
tyle życia, które się trwoni, nieświadome siebie:
ty także należysz do nocy.
Odpręż się i oddychaj pełnią swojej bieli,
niech poczuje twój puls szczodrobliwej gwiazdy,
bądź kielichem, chlebem,
który przechyla szalę w stronę jutrzni,
przerwą krwi, która płynie między czasem
policzalnym a czasem bez miary.

Leopold STAFF

"Zdarzenie"


Podarłem w gniewie białą kartę
I w piec rzuciłem cztery rymy,
Co się nie chciały sprząc uparte,
I bure z nich powiały dymy.

I gdy mnie otrzeźwiła proza,
Nagle z czarnego kałamarza
Strzeliła śnieżna tuberoza.
To się czasami w życiu zdarza.

Ernestina de CHAMPOURCÍN

"Prośba"

Więcej już na mnie nie patrz! Przelałam ci w oczy
mojego żalu gorzką, niezmierzoną otchłań,
i twoje – w mroku zgasłych powiek niewidoczne –
źrenice przez mą własną umierają rozpacz.

Nelly SACHS

"Motyl"


Jaki piękny zaświat
w proch twój wmalowany.
Poprzez płomienne ziarno ziemi
przez jej kamienną łupinę
zostałeś podany
tkaniną pożegnalną w miarach przemijania.

Motyl
Wszystkich istot dobranoc !
Ciężary życia
opadają twoimi skrzydłami
na różę
co usycha w świetle dojrzewającym do domu.

Jaki piękny zaświat
w proch twój wmalowany.
Jaki znak królewski
w tajemnicy powietrza.

Konstantinos KAVAFIS

"Termopile"


Chwała tym wszystkim, którzy sobie w życiu
wyznaczą dla obrony Termopile.
Obowiązkowi swemu zawsze wierni;
w postępkach wszelkich uczciwi i prawi
lecz współczujący i ludzcy zarazem.
Jeśli bogaci – hojni, a jeżeli
biedni – też hojni na swą skromną miarę,
wedle swych środków pomóc też gotowi.
Zawsze mówiący prawdę, choć nieskorzy
żywić nienawiść do tych, którzy kłamią.

A na najwyższą zasługują chwałę,
gdy czują przyszłość (przewidziało wielu) -
to, że ów zdrajca Efialtes się zjawi,
że jednak w końcu Medowie się przedrą.

Leopold STAFF

"Niech ze mnie szydzą"

Niech ze mnie szydzą ludzie,
Niech się śmieją w głos
Z mych lat przeżytych w złudzie
Której kłam zadał cios.

Niechaj się ze mnie śmieją
I z mej miłości mar,
Co była mi nadzieją
I ogniem moich wiar.

Niechaj się śmieją ze mnie,
Z mych błędów, klęsk i win,
Żem tężył się daremnie,
A trzciną był wśród trzcin.

Niech się śmieją ich usta
I przymrużenia ócz,
Że pierś ma dzisiaj pusta,
A myśl - do grobu klucz.

Niechaj się śmieją głośno
I urąganiem cisz
Z mogił mych snów, gdzie rosną
Dzisiaj przy krzyżu krzyż

Niech szydzi gardłem całem
Wiatr z mych cmentarnych bram.
Bo ja sam je wyśmiałem
I opłakałem - sam.

Antoni SŁONIMSKI

"Żal"

Gdy cię spotkałem raz pierwszy,
Mokre pachniały kasztany.
Zbyt długo mi w oczy patrzyłaś -
Ogromnie byłem zmieszany.

Pod mokre płaty gałęzi
Szedłem za tobą w krok.
Serce me trzymał w uwięzi
Twój fiołkowy wzrok.

Dawno zużyte słowa
Wróciły do mnie znów
I zrozumiałem od nowa
Znaczenie prostych słów.

I tak się jakoś stało,
Że bez tak pachniał – jak bez,
I słowo „pachnieć” pachniało,
I łzy były pełne łez.

Tęsknota, słowo zużyte,
Otwarło mi swoją dal...
Jak różne są rzeczy ukryte
W króciutkim wyrazie: żal.

Zbigniew HERBERT

"Wiatr i róża"

W ogrodzie rosła róża. Zakochał się w niej wiatr. Byli zupełnie różni, on – lekki i jasny, ona – nieruchoma i ciężka jak krew.
Przyszedł człowiek w drewnianych sabotach i grubymi rękami zerwał różę. Wiatr skoczył za nim, ale tamten zatrzasnął przed nim drzwi.
- Obym skamieniał – zapłakał nieszczęśliwy. – Mogłem obejść cały świat, mogłem nie wracać wiele lat, ale wiedziałem, że na zawsze czeka.
Wiatr rozumiał, że aby naprawdę cierpieć, trzeba być wiernym.

Anna Achmatowa

Na szyi drobnych sznur korali



Na szyi drobnych sznur korali,
W szerokiej mufce chowam ręce,
Wzrok z roztargnieniem błądzi w dali,
A oczy nie zapłaczą więcej.

I bledsza jest niż jedwab lila
Twarz moja od przeczucia losu,
I brwi dosięga mi co chwila
Nie zakręcony pukiel włosów.

I niepodobny jest do lotu
Mój chód powolny, jak u chorej,
Jak gdybym dotykała stopą
Trawy, a nie parkietu wzorów.

Usta oddechem rozchylone,
Mgła dziwna oczy mi przysłania,
I drżą do piersi przytulone
Kwiaty naszego niespotkania.

[Przełożyła Gina Gieysztor]

Francesco Petrarca

Żądza wciąż gna mnie, miłość mnie prowadzi


Żądza wciąż gna mnie, miłość mnie prowadzi,
A przywiązanie niesie - lecz ku czemu?
Nadzieja schlebia i pociechą gładzi,
Rękę podaje sercu zmęczonemu.

Biedak ją chwyta i nie rozeznaje
Ślepej i złudnej swej towarzyszki.
Jedno pragnienie z drugiego powstaje.
Rozsądek umarł, tu panują zmysły.

Wdzięk, honor, piękno, dobroć, cnoty święte,
Wnet oplatają mnie słowa niewinne;
Oto złapane serce na przynętę.

Rok tysiąc trzysta dwadzieścia i siedem,
Dzień szósty kwietnia o rannej godzinie
Wszedłem w labirynt, dotąd nie wyszedłem.



[przełożył Jalu Kurek]

Garcia Federico Lorca

Na uszko dziewczynie



Nie chciałem.
Nie chciałem ci nic powiedzieć.

Zobaczyłem w twoich oczach
dwa drzewka oszalałe.
Z wiatru, ze śmiechu i złota.

Chwiały się.
Nie chciałem.

Nie chciałem ci nic powiedzieć.



[Przełożył Jerzy Ficowski]

Walt Whitman

O, żyć zawsze i zawsze umierać!


O, żyć zawsze i zawsze umierać!
O, pogrzeby mnie dawnego i teraźniejszego,
O, ja kroczący naprzód, materialny, widzialny, władczy jak zawsze,
O, ja i to, czym byłem latami, teraz umarły. (Nie płaczcie po mnie, bo jestem zadowolony.)
O, uwolnić się od tych zwłok mnie samego, na które odwracając się patrzę
tam, gdzie je rzuciłem,
Iść dalej (O, żyć zawsze!) i zostawić zwłoki za sobą.



[Przełożył Czesław Miłosz]