Bajkowy konkurs

Dla moich dwóch urwisów Hubiego i Albiego (Hubert i Albert) a także dla mnie (Artur patrz. Tatuś) ulubioną-nymi bajką-ami jest Kubuś Puchatek. Miłość do kubusia nie ominęła nawet mojej żony Edysi (Pysia). Za co moja rodzinka tak kocha tą bajkę i tego misia ? Za niewinność i bezinteresowną dobroć. Za milusiowość i milusiość. A czym by była ta bajka bez przyjaciół Kubusia ?? Osiołek - milusio flegmatyczny, Tygrysek - zupełne przeciwieństwo, Prosiaczek - słodziutki maluszek. Inne postacie także są wyjątkowe. Bajka Kubuś Puchatek jest tak uniwersalna, że wydaje się skierowana do wszystkich - dużych i małych. Rozbawia i pociesza a także i rozśmiesza :)

• 0075860873.jpg (5,98kB)

Jestem mamą 2 chłopców: 3 letniego Mikołaja oraz rocznego Szymonka. Zawsze przed snem staramy sie z mężem czytać dzieciom bajeczki, które często pożyczamy z biblioteki. Jest jednak bajeczka, która tak bardzo przypadła do serca starszemu synkowi, iż musieliśmy ją odnaleźć w ksiegarni i zakupić bowiem kartki książeczki mimo iż twarde były mocno "zużyte" - synek śpi z książeczką pod poduszką - i nie chce się z nią rozstać.
Wspomniana książeczka nosi tytuł : Świat w oczach dziecka "Kamyczek -To moje". Opowiada o jakże częstej sytuacji z życia dziecka, kiedy to musi ono podzielić się ukochaną zabawką z kolegą. Kolorowe ilustracje, przystępny język tłumaczą dziecku i rodzicom jak postąpić aby wszyscy byli szczęśliwi.
I my również dzięki niej wiele się nauczyliśmy a Mikołajowi już nie jest żal dzielić sie zabawkami z dziećmi. Jest wiele książeczek o tytułowym Kamyczku- wszystkie uczą i bawią zarazem, jednak ta wspomniana szczególnie spodobała się naszemu synkowi. Zachęcam wszystkich rodziców do zapoznania sie z ta lekturą.

Czy wiecie, kto jest ulubionym przyjacielem Kubusia Puchatka? Prosiaczek, Tygrysek, Królik a może Krzyś? Oj nie, to żaden z nich. Najlepszym przyjacielem Kubusia jest ... Kubuś!!! Mój 3,5 - letni syn.
Bo nasz domek jest na skraju Stumilowego Lasu, a Puchatek gości u nas codziennie i do łez rozbawia moje dziecko. Puchatka czytamy, Puchatka oglądamy, o Puchatku opowiadamy. Zawsze wieczorem wymyślamy różne historie o Puchatku i jego przyjacielu Kubusiu. Kubuś - chłopczyk uczy Kubusia misia i jego przyjaciół jak dbać o porządek, uczy ich dobrych manier, ratuje z trudnych opresji, a przede wszystkim świetnie się z nimi bawi.
Mój syn uwielbia te wymyślone historie. Popuszcza wodze fantazji. A ja lubię mieszkańców Stumilowego Lasu, bo w każdym z nich odnajduję cząstkę mojego dziecka: Kubuś Puchatek -najukochańszy poprostu, Tygrysek - rozbrykany jak mój syn, Prosiaczek - jak mój Kubuś ma swoje strachy, Królik - uparty, zawsze chce postawić na swoim, Kłapouchy - mała niezdara, no i Maleństwo - zawsze rozczula.
Dlaczego tak bardzo kochamy Kubusia Puchatka? Odpowiedź mojego syna: Bo Kubuś jest taki słodki.

napisal(a):

Moja córeczka ma zaledwie 2 lata i 6 miesięcy a niemal bezbłędnie potrafi odróżnić dobro od zła. Myślę, że duży wpływ na to ma fakt, że już od dawna każdego dnia wybieramy się wspólnie w podróż do "KRAINY BAŚNI I BAJECZEK". Amelka wprost uwielbia, kiedy biorę do ręki książkę z baśniami braci Grimm i zapraszam ją tym samym na spotkanie z "Jasiem i Małgosią", "Roszpunką", "Czerwonym Kapturkiem" i wieloma innymi postaciami, które dziś (niestety) możemy spotkać tylko w bajkach. Najbardziej jednak moja córeczka lubi bajkę o "Królewnie Śnieżce" i właściwie mogłaby słuchać jej godzinami. Kiedyś nawet w sekrecie powiedziała mi :"Wiesz mamo, jak już urosnę to będę księżniczką...".
Dlatego właśnie cenię sobie te chwile spędzone w tym zaczarowanym świecie, bo oprócz bardzo miło spędzonego czasu dają one nam wspaniałą więź, której stworzenia życzę wszystkim mamusiom i ich córeczkom.

Mój synek ma 2 latka i ciezko mu wysiedziec chwile przy czytanej mu bajce ,ale jest jedna bajka która mój synek uwielbia i wysłuchuje do konca. Tą bajką jest Czerwony kapturek,strasznie to wszystko przezywa ze Kapturek w lesie spotyka wilka,a ten wilk potem ją i babcie zjada,a jego radość na buzce kiedy czytam ze babcia i Kapturek wychodza z brzucha wilka jest naprawde nie do opisania :o

Nasza córeczka Hanusia ma 3 latka i nie potrafi zasnąć bez ulubionej bajeczki.Codziennie przed zaśnięciem ja lub mąż czytamy jej "Przygody Kubusia Puchatka"Czasami nawet po kilkanaście razy.To ulubiona książeczka naszej pociechy.Hania również w ciągu dnia z uśmiechniętą twarzą przegląda obrazki książeczki.Chociaż zna ją na pamięc wciąż słucha z zaciekawieniem.Razem z Kubusiem Puchatkiem i jego przyjaciółmi wkracza w świat Baśni.Zauważyłam ,zę dzięki bajce,wpaja nowe doznania.Takie bajki są przyjazne dziecku.Uczą a jednocześnie bawią.:)

Pozdrawiam w imieniu swoim i Hani:) ;)

Witam wszystkich serdecznie! Chciałabym opowiedzieć Wam o ulubionej książeczce mojej córeczki. Martynka ma niewiele ponad rok. Jest bardzo ruchliwą i żywą dziewczynką. Wszelkie próby skupienia jej uwagi choćby na parę minut, tak aby przeczytać jej najkrótszą bajeczkę zwykle kończą się fiaskiem - Niunia odchodzi zainteresowana pantoflem babci lub innym nadzwyczaj interesującym zjawiskiem. Ale jest jedna książeczka, w której, oprócz przepięknych ilustracji jest także wierszyk:

"Jesienią, jesienią sady się rumienią,
czerwone jabłuszka pomiędzy zielenią.
Czerwone jabłuszka, złociste gruszeczki
Świecą się jak gwiazdy pomiędzy listeczki.
Pójdę ja się, pójdę pokłonić jabłoni,
Może mi jabłuszko w czpeczkę uroni?
Pójdę ja do gruszy, nastawię fartuszka
Może w niego wpadnie jaka śliczna gruszka?"

Wystarczy, że Martynka usłyszy pierwsze słowa rymowanki a już słychać tupot małych kolanek (zasuwa po podłodze jak mały motorek), wyjmuje ze swojego kuferka na zabawki ową zaczarowaną książeczkę, zasiada na dywanie i z wielkim zapałem przekłada kartonowe karteczki wskazując paluszkiem na nieomal każdą postać i domagając się głośnym "mmmmmmmmmmmm" aby powiedzieć jej co to jest. Muszę przyznać, że razem z mężem bawimy się przy tym równie dobrze jak ona. :p

WItam Wszystkich,

Jestem mamą od piętnastu miesięcy... Mojej córci zaczęłam czytać bardzo wcześnie - bo jak Hania miała już 2 miesiące otrzymała od dziadków zestaw książeczek... a wśród nich bajkę o Kotku, którą do dziś uwielbia.. Najbardziej jednak ze wszystkich lubi gdy jej czytam "Gdzie jest Nemo?"Dlaczego? hehe... to krótka historia - jako jeszcze niemowlę Hania odwiedziła wujka, który hoduje rybki w akwarium i tak jej sie te zwierzątka spodobały, że wszędzie potrafi je dostrzec. Za każdym razem gdy w jej rączki trafia ta właśnie bajeczka, mała jest zachwycona :D Naśladuje ruch rybek ustami... Potrafi nawet wskazać na obrazku rybkę Nemo i pelikana... Mała jeszcze nie potrafi długo w skupieniu słuchać gdy się jej czyta ale uwielbia oglądać obrazki i za każdym razem pytać "to to?"... Wie już nawet kto szuka Nemo - zapytana odpowiada "TATA".
Wiem, że Hania lubi bajki, w tym tą w szczególności bo są to barwne opowieści... A najbardziej lubi barwne opowieści ze zwierzątkami w głównej roli...
Ja natomiast cenie bajki za to, że mogą nas przenieść w świat dzieciństwa, w świat nam nieznany... a na dodatek potrafią tak wspaniale rozwijać intelekt naszych pociech a przede wszystkim budować więź miedzy nami - rodzicami a naszymi dziećmi.

BAJKA O KAPCIUSZKU

- Mamusiu opowiedz mi tą bajeczkę o Kapciuszku.
- Córeczko, przecież to jest bajka o Kopciuszku.
- Właśnie że o Kapciuszku!!
- No dobrze kochanie, połóż główkę na poduszkę , zamknij oczka i wyobraź sobie.........

Co wieczór moja mała córeczka wysłuchiwała bajki o Kapciuszku. Nasze bajki żyły własym życiem,razem z córeczką wymyślałysmy nowe postacie i niesamowite historie.. Co wieczór Kapciuszek przeżywał nowe, bajkowe przygody, poznawał nowych przyjaciół i dzielnie wychodził z wszelkich opresji. Wszystkie te bajki kończyły się dobrze, a moja córeczka spała spokojnie i czekała na nowe opowieści.

Teraz córka ma 12 lat, ale pamięta do dziś opowieści o Kapciuszku, a ja opowiadam je jej 16 miesięcznemu braciszkowi :)

Mój dwuletni synek bardzo lubi opowieści o Kubusiu Puchatku, zwłaszcza te, w których pojawia się Maleństwo. Synuś ma pluszowego kangurka, którego nosi w kieszeniach, a w przypadku ich braku - w rękawach bądź kapturze i często słyszę, jak tłumaczy swemu małemu przyjacielowi, co wolno a czego nie wolno robić.
Troskliwa kangurzyca i dzielne Maleństwo to duet, dzięki któremu moje dziecko uczy się właściwych zachowań, poznaje i nazywa emocje. Synek nie jest zbyt wylewny, każdego całusa trzeba od niego zdobywać podstępem. Jednak, gdy słyszy, że mama kangurzyca całuje swego synka na dobranoc, sam spontanicznie daje mi buziaka - jestem wtedy przeszczęśliwa.

Poza przygodami Maleństwa moje dziecko upodobało sobie również historię Stefka Burczymuchy. Kiedy przychodzi czas na "Stefka...", maluch biegnie do kuchni i po chwili wraca z plastrem żółtego sera na talerzyku. Lubi być dobrze przygotowany, by po słowach:
"Patrzą... a tu myszka mała,
polna myszka siedzi sobie
i ząbkami serek skrobie!"
poczęstować myszkę na obrazku jej ulubionym przysmakiem. Ma z tego wiele radości.
I wtedy wiem, że wspólne chwile spędzone na czytaniu to nie tylko nauka ale i zabawa. I przede wszystkim bliskość - a to jest nie do przecenienia.

PS. Teraz jesteśmy na etapie czytania "Idzie Grześ(przez wieś)" i synek z zapałem robi dziurki w torebkach z mąką, cukrem, ryżem, żeby pokazać mamie-niedowiarkowi, jak to "przez dziurkę piasek ciurkiem sypie się za Grzesiem". Chyba nadchodzi czas eksperymentów. Cóż, literatura inspiruje:)

Moja córeczka Anetka to prawdziwe ciekawskie jajo. Weszła obecnie w etap życia pytalskiego i słyszę tylko a co to? a czemu ? a z czego to? a kto to? Znak zapytania występuje w każdym niemal zdaniu Anetki. Któregoś dnia przyniosłam z zakupów chałkę a ona jak zwykle a z czego a skad? I ja na poczekaniu wymyśliłam jej bajeczkę o tej chałce Anetka bardzo ją polubiła i nieraz muszę jej ja opowiadać . A oto ona.

BAJKA „ JAK POWSTAŁA CHAŁA”

Wszystko zaczęło się bardzo, bardzo dawno temu, coś około roku ….. a może kilka lat wcześniej lub kilka później. W niezbyt dużym i nie zbyt małym miasteczku, które znajdowało w środku polski a nie była to Warszawa ani Toruń. Życie biegło tam powoli ludzie mieli pracę i byli bardzo szczęśliwi. Pewnego razu, jeden z dwóch piekarzy w mieście szedł do pracy na nocną zmianę, gdy nagle z za zakrętu bez świateł, wyjechał pędzący na rowerze królewski kurier. Świadkowie twierdzą, że zahaczył go bagażnikiem i pociągnął za sobą. Podobno jechał on aż do Chana mongolskiego z pilną wiadomością i nie mógł się zatrzymywać. Nieszczęście spadło na miasteczko i zawisła nad nim groźba głodu. Jeden jedyny piekarz, który pozostał nie był wstanie upiec chleba, dla wszystkich mieszkańców. Ludzie zamiast pracować jak dotychczas, godzinami wystawali w kolejce po pieczywo. Dawano ogłoszenia do prasy, i do biura poszukujących pracy jednak bez rezultatu. Jedynym bezrobotnym w całym miasteczku był fryzjer, który umiał czesać tylko koki i warkocze. Na jego nieszczęście w modę weszły krótkie włosy i kobiety przestały korzystać z jego usług. Miejska Rada Starszych, aby nie doszło do klęski głodu nakazała, aby pracę w piekarni podjął jedyny bezrobotny fryzjer. No cóż , bycie fryzjerem to nie to samo co piekarzem , ale biedaczysko starał się jak mógł. Ale zamiast formować i wypiekać okrąglutkie bułeczki i bochenki, ten tylko zaplatał. Na plecione przez niego warkoczowe pieczywo mieszkańcy mówili, że to „chała” !. A te mniejsze plecione koczki, co chętnie były kupowane przez panny zmierzające do stolicy na zakupy, nazywano warszawiankami. Z czasem ludzie przywykli i polubili nowe pieczywo, które stało się nawet śniadaniowym przysmakiem. Nikt teraz nie nazwie chałki, chałą choć czasem warkocz jest krzywo zapleciony, a na wierzchu mało jest pysznej kruszonki. I tak oto dzięki współpracy fryzjersko-piekarskiej powstały produkty, które bardzo cenimy i chętnie spożywamy na śniadanko

Mam Kubulka 11miesięcznego, któremu jeszcze jest trudno skoncentrować się na dłuższej opowieści. Na szczęście są jeszcze bajeczki gumowe, do kąpieli! Taką właśnie czterokartkową książeczkę mój Synek ogląda z zachwytem( dodam jeszcze, że do góry nogami:)). Ja opowiadam mu co przedstawiają poszczególne obrazki, i w sytuacji, gdy na obrazku Puchatek "gra w łapki" z Tygryskiem, Kubul klaszcze w rączki, ukazując przy tym dwie supernowe dolne jedynki:)