Konkurs "Bajki dla brzuszka"

Agawa78
Jeśli żeczywiście jesteś autorką tej bajeczki to przyjmij przeprosiny.
Jednakże nie zmieni to faktu że nie czytałaś regulaminu. I w pewien sposób to jest "oszukiwanie"
Wiem jak się czujesz.....ja też raz nie doczytałam i na pisałam nie na temat w swoim poście i też zaraz była dyskusja: Bo ja piszę nie na temat. Przeprosiłam wtedy i uznałam sprawę za zamnkniętą..... :p

Agawa78 napisałaś:

agawa78 napisal(a):

Cohenna i pinkmause

Czemu zawsze ode mnie zaczynacie....???
W Kubusiu było cohenna i inni, gdzies tam jeszcze cohenna i ktoś tam.............czemu zawsze ja !!!!!

Ja wczoraj otrzymałam ubranka :)
Są śliczne :p Dziękuję

ja też już dostałam , dziękujemy za piękny prezent :)

SEZONU TRZECIEGO, CZAS ZACZĄĆ BAJANIE
ZAPRASZAM DO ZABAWY, PANOWIE I PANIE...

Strach i pająk

W swoim domku zadbanym, na miękkiej kanapie,
pająk siedział wygodnie, przyglądał się szafie.
Dlaczego? Słuchajcie, oto bowiem z wieczora,
już dawno po kolacji, gdy snu przyszła pora,
gdy mama zakończyła już bajek czytanie
z szafy tej starej, dobiegło – stukanie.
Pająk się wystraszył i głowę w poduchy,
wepchnął głęboko, myśląc: Może duchy?
Leżał tak długo, aż mu ścierpły nóżki.
Nasłuchiwał. Cisza. Głowę z pod poduszki,
wystawił na chwilkę i westchnął głęboko.
Nagle coś rozbłysło. W szafie było oko!
Widział to na pewno, czarne jak węgielki.
O! Takie ogromne – jak bułki kajzerki.
Znowu pod poduszki szybko zanurkował,
a pod wielką kołdrę bose pięty schował.
W pokoju znów cisza, nic się nie porusza,
pająk musi się napić, wstać z łóżka się zmusza.
Ale strach mu wyostrzył i oczy i uszy,
nie ma mowy, nie wstanie, z łóżka się nie ruszy.
I tak patrząc na szafę, zdrętwiał mimowolnie
i zasnął znużony lecz spał niespokojnie.
Śniły mu się koszmary o tej starej szafie,
że mieszka tam potwór, co stuka i chrapie.
Rano wstał zmęczony, oczy podkrążone,
cienkie rączki i nóżki jakby osłabione,
Usiadł na kanapie, patrzy na tę szafę.
Już minęło południe. Czym ja się tak trapię?
Otworzę i spojrzę, z bliska i uważnie.
Jak pomyślał tak zrobił. Niezwykle rozważnie.
Szafa zaskrzypiała, drzwi się otworzyły,
a w tej szafie ogromnej, stare rzeczy były.
Wrotki małe z kółkami, na sześć chudych nóżek,
wiaderko, wiatraczek, jakiś krzywy wózek,
parasolka czerwona, na ziemniaki worek
i mały kuferek – na nim dziwny wzorek.
Bluzki i buciki, butelka i kredki,
cztery podkoszulki, bez pary skarpetki
i kurzu ilość ogromna. Chmury i tumany,
wszystko już opadło na czyste dywany.
Ale pająk przyczyny swej paniki szuka
lecz nic tutaj nie ma, co drapie czy stuka.
Pająk szafę przepatrzył, posprzątał bałagan.
Oczy zamknął wieczorem. A tam znowu raban.
W szafie znowu coś drapie, głośno i wyraźnie,
strach zadziałał mocno, wzbudził wyobraźnię
i pająk się szybko schował w swe pielesze.
Pomoc jutro sprowadzę, do brata pospieszę!
Jak wymyślił, tak zrobił i z samego ranka,
kawy już nie pijąc, nie jedząc śniadanka,
do domu swego brata pospieszył ochoczo,
brat na pewno da radę, przyjdzie mi z pomocą!
Brat starszy i grubszy wysłuchał historii
i nagle jak huknie, jak śmiechem zatrąbi!
Śmieje się ogromnie, po brzuszku się głaska.
Co Ciebie tak bawi? Powiedz, jeśli łaska!
Brat jeszcze przez chwilę głośno się radował,
potem chrząknął dwa razy. Taka była mowa:
Gdy masz taki problem z zasypianiem bracie,
idź powiedz o wszystkim mamie albo tacie,
niech ci kupią na stolik malutką lampeczkę,
światełko, akwarium albo chociaż świeczkę.
Ale lepiej zrobisz, gdy w nocy lub w dzień,
pokonasz braciszku swego strachu cień.
Wyobraźnia zaletą lecz wada też spora
co ci wciąż czaruje wieczorem potwora.
Ale w domu spokojnie możesz spać i śnić,
nie lękaj się niczego. Z trwogi trzeba drwić.
Swojemu lękowi dołóż ze trzy nogi –
wtedy znikną szybko wielkie kły lub rogi.
Śmiać się z mroku nocy trzeba nieprzerwanie,
ja ci gwarantuję – nic ci się nie stanie.
Znikną wszystkie lęki, strachy oraz duchy,
gdy przyłożysz główkę do miękkiej poduchy.
Nie wierz wyobraźni szczególnie wieczorem,
nie siedź późną nocą przed telewizorem.
Często nam się zdaje, że w mroku ciemnościach,
coś się czai pod ścianą, lub że mamy gościa.
A to tylko braciszku strach nam płata psoty,
wyobraźnia pracuje. Stąd twoje kłopoty.
Strachy i potwory to tylko bajeczki,
które przyszły do ciebie z czytanej książeczki.
Życie to prawdziwe, różni się od baśni,
przestań bać się fikcji, drzwi szafy zatrzaśnij.
Musisz wierzyć mocno w to co niezachwianie
a po strachu tylko – wspomnienie zostanie.
Pająk brata posłuchał, wyśmiał lęk swój głośno
i odtąd się cieszył bez strachu wolnością.
Mamusiu kochana, boję się ciemności!
To znak mój syneczku, że strach przyszedł w gości.
Posłuchaj bajeczki, posłuchaj pajączka
i zamień potwora w białego zajączka
albo w czarodziejkę, wróżkę z Nibylandii,
co czarów odwagą serduszko nakarmi.
Zamknij oczka swoje. Niech nic cię nie budzi.
Bo potworów nie ma. Żyjemy wśród ludzi.

Mama i ty maleństwo to dwaj przyjaciele,
przyjaźń nas łączy już tygodni wiele,
także twój tatuś to nasz przyjaciel,
który od rana przy nas biega i skacze.
Kiedy rano wstaje zawsze ma wesołą minkę,
i głaszcze mój brzuszek wielki jak piłkę.
Wieczorem oboje po brzuszku Cię oklepujemy
i dobrej nocki oczekujemy.
Tacy z nas są wielcy przyjaciele,
jakich na świecie jest już niewiele.
Bardzo czekamy na wielki dzień,
kiedy ustaniesz koło nas też!

( Kochamy Cię nasze maleństwo! Wiedz że zawsze będziemy przy Tobie!
Twoja mamusia Roksana i tatuś Krzysztof)

Konkurs "Bajki dla brzuszka"

Mama i ty maleństwo to dwaj przyjaciele,
przyjaźń nas łączy już tygodni wiele,
także twój tatuś to nasz przyjaciel,
który od rana przy nas biega i skacze.
Kiedy rano wstaje zawsze ma wesołą minkę,
i głaszcze mój brzuszek wielki jak piłkę.
Wieczorem oboje po brzuszku Cię oklepujemy
i dobrej nocki oczekujemy.
Tacy z nas są wielcy przyjaciele,
jakich na świecie jest już niewiele.
Bardzo czekamy na wielki dzień,
kiedy wszystkie troski odejdą w cień!
Kiedy będziesz przy nas już zdrowy i cały
i kiedy w końcu do snu cię ululamy,
Nasze życie wreszcie nabierze wartości!
[/QUOTE]

( Kochamy Cię nasze maleństwo! Wiedz że zawsze będziemy przy Tobie!
Twoja mamusia Roksana i tatuś Krzysztof)

Nie o ptaszkach, nie o piórkach
ale bajka ta o chmurkach...
Miękkich, ślicznych jak poranek,
bardziej lekkich od firanek.

Chmurki mają z mgiełki loczki,
każdy lubi te obłoczki,
które miękką pelerynką,
łapią słońce zwiewną spinką.

Chmurki listy sobie noszą
i na plotki ciągle proszą.
Piszą krótko: koleżanko,
przyjdź na kawę ze śmietanką.

Chmurki są ubrane modnie,
lekko, zwiewnie i wygodnie,
lecz gdy w gości mkną w spokoju,
każda dumna – w nowym stroju.

Słonko wśród nich jedzie bryczką,
każda chmurka jest księżniczką.
Parasolkę w swojej dłoni
trzyma wdzięcznie. Ziemię chroni.

Wiatr się z nimi bawi w berka,
tak jak dzieci na swych skwerkach.
Ale w czasie niepogody,
już nie znajdziesz tej swobody.

Chmurka do rośnięcia zdolna,
zawsze psotna, zawsze wolna,
W mgłę owija świata oczy,
wtedy sama dumnie kroczy.

I już wtedy nie chmureczka,
nie błękitna, nie niebieska,
lecz chmurzysko płacze wodą,
co jest zwane niepogodą.

Deszczu kropla, zimna, rzewna,
komu ona jest potrzebna?
Ja wam powiem, Drogie Dzieci,
krople to chmurkowe dzieci.

I rzecz dziwna, moi mili,
przecież zawsze w każdej chwili
jest pogoda. Tylko czasem,
nas traktuje swym zraszaczem.


Chociaż myślisz: poszła precz,
to nieprawda. Zawsze jest.
Bo pogoda humor ma,
raz jest dobra, a raz zła...

Czy słoneczko mocno świeci,
czy deszcz zimny z nieba leci...
Jest pogoda, zawsze, wszędzie
była, jest i zawsze będzie.

Komar i woda

Był sobie komar przecudnej urody,
zalet też miał wiele. Ale bał się wody.
Kąpiel tylko znosił w miednicy malutkiej,
albo też w kałuży, lecz tylko płyciutkiej.
Nikt nie wiedział dlaczego, skąd fobii zjawisko,
nie pomogło leczenie, ani uzdrowisko.
Nawet doktor w stolicy mu pomóc nie zdołał,
komar zamiast czysty, chodzić brudny wolał.
Straszne miał obawy przed wody kroplami,
nie pomogły też prośby, ani słowa mamy,
że woda potrzebna jest bardzo. I ważna!
Lękać się kąpieli, to rzecz niepoważna!
Ale komar codziennie, gdy zobaczył wodę,
trząsł się jak osika, wielką czując trwogę
i oczka zamykał i rączkami machał,
przed wejściem do wody ogromnie się wahał.
Jak postąpić trzeba? Co zrobić należy?
Komar mamy nie słucha, lekarzom nie wierzy.
Spakowała więc mama walizki trzy sztuki,
trzeba będzie podstępem dać dziecku nauki.
Ogłosiła więc głośno, że jadą na plażę.
O słońcu i piasku od zimy już marzę!
Opalę się pięknie, na kolor brązowy,
słoneczna karnacja nie wychodzi z mody.
Komar nie miał pojęcia, do czego to zmierza,
nie wiedział, że plaża to piasek wybrzeża.
Zajechali nad ranem. Komar oczom nie wierzy,
tyle wody było, że nie zaważy, nie zmierzy!
Włosy mu dęba stanęły na głowie,
lęk trzeszczał w skrzydełkach i jękliwej mowie.
Lecz nie było wyjścia, wziął ręcznik i klapki
i kroczy przez piasek, przy boku swej matki.
Rozgląda się bacznie i patrzy na wszystko.
Tak pięknie i ciepło. Lecz woda tak blisko!
Co ja tu mam robić, myśli komar dumnie,
na tym rozmyślaniu minęło południe.
Mama wymyśliła, że się będzie kąpać,
komar za nią idzie, lecz boi się stąpać
bo morze tak blisko, już obmywa falą...
Za co wszyscy inni tę wodę tak chwalą?
Pływa mama ślicznie, różnymi stylami,
Lecz nagle... Zniknęła pomiędzy falami.
Patrzy komar i krzyczy, lecz cisza i pustka,
wiatr tylko taflę wciąż burzy i muska.
Biegnie komar do wieży i o pomoc woła,
szuka ratownika, co mu pomóc zdoła.
Lecz nie ma nikogo, kto widział to zajście,
wszyscy tylko proszą: mów wolniej i jaśniej.
Ale nie ma czasu, tam mama kochana...
Wszedł komar do wody prawie po kolana
i nawet nie wiedział, kiedy sam już płynie...
Muszę mamę znaleźć bo inaczej zginie!
Płynie ciągle naprzód. Tam chyba ktoś fika.
Patrzy, a tam mama listeczkiem nakryta.
Więc się zdenerwował i bardzo wzburzony,
prychnął cztery razy, wielce obrażony.
Ale mama radosna i do syna mówi:
Nikt oszukiwany być przecież nie lubi,
ale to zdarzenie pokazuje ładnie,
jak można głupotę wyleczyć zaradnie.
I już umiesz pływać, wody się nie boisz,
tylko tak dla pozy, takie miny stroisz.
Przyznał rację komar, bo to prawda była,
a ta morska woda, tak przyjemnie miła...
I to koniec bajki, moje dzieci drogie
czas zamknąć szczęśliwie komara przygodę.
Ale oszukiwać nie próbujcie sami,
po prostu wystarczy ufać słowom mamy.

Kłamstwo i muchy

Rozmawiały raz sobie, nad talerzem zupy,
nie swoim rzecz jasna. Dwie muchy – kłamczuchy.
- Wiesz, ja jutro polecę do wielkiego miasta
i najem się w sklepie słodziutkiego ciasta.
- A ja jutro korale sobie modne kupię –
odpowiada mucha szybko jedząc zupę.
- A jakie korale? Może te czerwone?
Zakrztusiła się mucha cienkim makaronem.
- Ja tam wolę zielone. Takie gdzieś widziałam,
bo takie czerwone, to już kiedyś miałam.
Czerwone już nie modne, nikt ich już nie nosi.
Zostaw mi marchewkę, mucha grzecznie prosi.
- Co ty opowiadasz, czerwony jest w modzie!
- A wiesz, ja to myślę o nowej komodzie,
takiej zagranicznej i drogiej, niestety...
- A ja jutro zrobię z dziczyzny kotlety,
takie po francusku, bo przepis mam nowy,
co sukces zapewnił memu kuzynowi.
Restaurację on wielką otworzył w stolicy
i bardzo jest znany. Każdy się z nim liczy.
- A wiesz, ja na paczkę czekam z Ameryki
od tego wujka, co wrócił z Afryki.
I teraz świat zwiedza, ma dużo gotówki,
to chyba ważniejsze od zwykłej stołówki.
- Ja w konkursie wygrałam, na piękne mieszkanie,
zestaw nowy do kuchni kurierem dostanę.
- Ale jeszcze go nie masz, a wiesz moja miła,
jak często nasza poczta innych zawodziła.
Ja sama wygrałam chyba ze sto razy,
stąd mam te przepiękne kryształowe wazy,
i krem do golenia tej najlepszej marki,
dwa kubki, trzy świeczki i nowe zegarki.
Roślinę doniczkową i dwie parasolki
oraz pozdrowienia od ambasadorki.
- Ja, fotomodelką mogłam być wspaniałą,
światową gwiazdą w kręgach uznawaną.
Ale zrezygnować musiałam z kariery,
bo mi przeszkadzały agenta maniery.
- Ja za księcia wyjść mogłam bardzo bogatego,
lecz nie skorzystałam, z powodu błahego.
Ów książę bowiem miał tylko trzy konie
i za mało słońca na wielkim balkonie.
Po tej wypowiedzi cisza nagle zapadła,
już się mucha i jedna i druga najadła.
Patrzą w talerz pusty. Co powiedzieć jeszcze?
Ciszę inny głos przerwał, sapnąwszy: Nareszcie!
Wiecie miałam ochotę zjeść z wami śniadanie,
ale słuchać nie lubię jak ktoś brzydko kłamie!
Czy wy tego nie wiecie, Moje Drogie Panie,
kłamstwo to paskudne wśród dam zachowanie.
Czego to dowodzi? Co osiągnąć chcecie?
Niby najmądrzejsze? Najlepsze na świecie?
Każdy kłamać potrafi. Przecież to nie sztuka,
stąd złość moja ogromna i moja nauka:
Nie kłam, nie oszukuj. Nigdy i nikomu,
ani na ulicy, ni we własnym domu!
Kto kłamie – nigdy nie będzie lubiany,
jeśli nie wierzycie – zapytajcie mamy.
Muchy głosu słuchały, lecz zdziwione miny...
Chyba to nie były zbyt mądre dziewczyny.
Może zrozumiały, bo się zawstydziły,
ale od tej pory gdzie indziej chodziły,
na śniadanie z talerza, który tak przypadkiem
pachniał przeze mnie zrobionym śniadankiem.

Nie Tak Dawno, A Było To Pewnej Zimowej Niedzieli Ubiegłego Roku, Dokładnie 11lutego Do Pięknej Kasi Napisał Nieznajomy Z Gg O Imieniu Andrzej. Zaczał Od Krótkiego Słowa Cześć, A Skończylo Sie .... Bardzo Bardzo Ciekawie. Więc Zacznijmy Od Poczatku!!! Zaczęli Pisać O Wszystkim: O Sobie, Jak Kto Wygląda, O Pracy, Rodzinie, Znajomych , Co Kto Lubi , Jaki Kolor Uwielbia I Wogóle A Czas Uciekał I To Nie Ubłagalnie. Jak Zrobiło Sie Pózno Umówili Się Na Drugi Dzień Ze Znowu Sobe Trochę Poklikają. W Poniedziałek Znowu Pisali I Czas Spędzali Razem, Ale Osobno Bo Dzieliło Ich Niby Tylko Parę Kilometrów, Ale Było To Bardzo Daleko Bo Nie Mogli Sie Zobaczyć, A Nikt Nie Umiał Się Odważyc Na Pierwszy Krok I Zaproponować Spotkania. Przyszła środa 14 Luty ( Walentynki ) A Tu Ni Stąd Ni Z Owąd Pod Domem Kasi Ku Jej Zaskoczeniu Zjawił Sie Andrzej Z Bukietem Pięknych Czerwonych Róż. Zobaczyli Się Po Raz Pierwszy I Nie Ostatni Na Szczeście. Spotykali Się Przy Każdej Okazji: Wolne W Pracy, Dzień Kobiet, święta Wielkanocne, Po Prostu Każdą Wolną Chwilę Chcieli Byc Razem.w Maju Dokładnie 11 Maja, 3 Miesiące Po Pierwszej Znajomości Kasia Usłyszała Słowa, Których Nie Zapomni Do Konca Zycia. Andrzej Zapytał Czy Zostanie Jego żona I Wręczył Jej Przepiękny Pierścionek Zaręczynowy. Kasia Była Bardzo Zaskoczona Ale Pozytywnie I Bez Namysłu Odpowiedziała Krótko "tak", Bo Co Tu Wiecej Mowić. A Parę Miesiecy Póżniej 7 Listopada Wzięli ślub Cywilny I Mogli Wreszcie Zamieszkać Razem I Zaplanować ślub Kościelny Który Ustalili Na Ostatni Dzień Maja Nastepnego Roku. Wszyscy W Rodzinie Bardzo Byli Szczęśliwi Na Wieść O ślubie. Kasia I Andrzej Byli Zawsze Razem. Razem Dzielili Smutki I Radości. Razem Płakali I Sie Smiali. Razem żyli W Szcześciu I Radości, Aż Do Dnia, Ktory Był Dla Nich Dniem Bardzo Bardzo Ważnym A Mianowicie Dowiedzieli Sie Ze Kasia Jest W Ciaży, A Jeszcze Wieksza Radością Było To, że Kasia Miała Zostać Mama Blizniat. Jak Się O Tym Dowiedzieli To Razem Sie Popłaklali Tak Jak Przy ślubie Kościelnym, Gdzie W Obecności Księdza I Wszystkich Gości Przysięgali Miłość, Wierność I Uczciwość Małżeńska. Od Tej Pory Maż Kasi Troszczył Się O Nią Jeszcze Bardziej I O Nia Dbał Z Całego Serca. A Kasia Od Chwili Gdy Dowiedziała Sie Ze Nosi W Sobie 2 Male Aniołki, Zaczęła Sie Dobrze Odrzywiać Jadła Dużo Owoców, Jarzyn I Przestrzegła Wszystkich Zasad Lekarza, żeby Dzieciakom Nic Nie Brakowało. Po Jakimś Czasie Dowiedzieli Sie Ze Z Dwóch Zarodków Został Tylko Jeden, Ale Oboje Kasia I Andrzej Mimo Ze Byli Smutni Przyrzekli Sobie że Będą Dbać O Jednego Aniołka A O Drugim Będą Pamietać Do Końca życia Bo On Był Ich Częścią. Teraz Ty Jako Ten Jeden Jesteś Tam I Napewno Nas Słyszysz I Czujesz Jak Tata Głaszcze Cię Każdego Dnia Zanim Kładzie Się Sam, Albo Ja Czyli Twoja Mama Idę Spać. Razem Słuchamy Sobie Radia, Naszego Radia - " Slonsky Radio". Czekamy Tu Na Ciebie Mimo Tego Ze Jeszcze Nie Wiemy Czy Będziesz Dziewczynką Czy Chłopczykiem, Ale Dla Nas Jesteś Naszym Aniołkiem I Zawsze Będziesz. A Jak Się Urodzisz To Bedziemy Ty Ja Czyli Twoja Mama I Tata, Który Bardzo Za Tobą Szaleje Tak Jak Kiedyś Jak Poznał Mamę Twoją Mamę.

Mój Kochany!Mój Chłopczyku!
Jakie imię Ci wybrać by nie było krzyku?
Tatuś chce Grzesia,mamusia Nikosia,
Twoja babcia najchętniej małego Antosia!
Dziadek dałby Ci Marek na imię,
on tak jak Ty urodził się w zimie!
Wszyscy wciąż o Tobie rozmyślamy,
mam nadzieję,że się jakoś dogadamy.
Może Ty Syneczku pomożesz mamci,
kopniakami ocenisz jakie imię damy Ci!
Tak to pomysł jest wspaniały,
więc do roboty, ruszaj nóżkami!
Co myślisz o imieniu Grześ?
Chyba nie, bo zamilkłeś.
Antoś?Też nie,ani Marek!
A więc Nikoś,dziękuję Ci Kochanie:)